Rhymezlikedimez alias Robin Velghe | Dua Lipa’s favoriete illustrator/animator

9 april 2019. Een onbekend nummer belt op de mobiel van Robin Velghe, de echte naam van de Belgische kunstenaar Rhymezlikedimez.

‘Hey, zien we elkaar zaterdag in Antwerpen?’

‘Zaterdag?’

‘Ja, op het concert van Drake in het Sportpaleis. Ik heb twee ‘front row’-kaarten. Nadien wil iemand uit de entourage van Drake je ontmoeten.’

Robin Velghe (29) was eigenlijk niet van plan om te gaan – hij wilde voortwerken aan zijn animatieclip voor Bruno Mars en rapster Cardi B. Maar dit was natuurlijk een buitenkans. Als zelfverklaarde ‘hiphopnerd’ wist Velghe wel dat Drake ontmoeten nagenoeg onmogelijk was, want ‘zelfs de artiest die zijn voorprogramma speelt, kruist hem nooit’. Maar omdat Velghe de hiphopscene zo goed volgt, herkende hij na het concert backstage wel meteen mensen uit Drakes ‘DreamCrew’: onder meer Future The Prince, zijn manager. ‘Ik dacht dat ze me zouden vragen om een videoclip te maken’, zegt Velghe. ‘Dus had ik de avond voor het concert nog snel wat portretschetsen van Drake gemaakt. Ik had mijn iPad bij om toch iets te kunnen tonen, je wist maar nooit.’

Het bleek niet nodig. DreamCrew kende het werk van Rhymezlikedimez duidelijk al goed. ‘Meer nog: ze vroegen me of ik exclusief voor Drake aan de slag wilde gaan. Als illustrator en als animator voor een serie die op komst was’, zegt Velghe. ‘Dat klonk geweldig. Ik kreeg zelfs een woning en visum aangeboden. Maar ik vroeg wel meteen of ik nog voor andere artiesten kon blijven werken, bijvoorbeeld rapper Anderson .Paak. Dat lag moeilijk, dus heb ik het aanbod beleefd geweigerd. Ik wilde onafhankelijk blijven.’

Zo’n reactie hadden ze duidelijk niet verwacht bij DreamCrew. ‘Komt basketbal­legende LeBron James ook soms zomaar je kantoor in Gent binnengelopen?’, probeerde Drakes manager nog. Het maakte weinig indruk op ­Velghe. Hij hield het been stijf, zonder spijt trouwens. ‘Ik wil onder de naam Rhymezlikedimez kunst maken, samen met artiesten, niet gewoon hun huisillustrator zijn’, zegt hij. Het zotte is, met die ‘arrogante’ houding verbrandde hij niet eens zijn Drake-bruggen. ‘Ik bel nog geregeld met mensen uit zijn team, als ik een idee wil pitchen of raad nodig heb. Het respect is wederzijds.’

Respect krijgt Velghe alleszins genoeg uit de internationale hiphopscene. In zijn atelierwoning vlak bij Gent Zuid hangen stills uit zijn bekendste videoanimaties voor artiesten als Dua Lipa, Bruno Mars, Tyler The Creator, Nipsey Hussle, Mac Miller, Travis Scott of A­nderson .Paak. ‘Voor sommige video’s contacteerden de artiesten me zelf, andere keren was het hun platenlabel dat me opzocht. En dan zijn er nog de tributes van mij aan hen. Collabs en respectbetuigingen zijn de motor van de hiphop’, zegt hij.

Op de grond ligt een prototype van zijn eerste tapijt, geïnspireerd op rapper Frank Ocean. Nog zo’n tribute is zijn Travis Scott-project met een animatie en limited-editionprints. En op zijn dakterrastafel staat een kunstbeeldje van ‘Puff’: zijn zelfgecreëerde personage waarrond hij sinds 2021 een eigen wereld met verhalen, animaties en fysieke kunstwerken uitbouwt.

Puff was al levensgroot te zien in New York, Milaan, Brussel, Parijs en Los Angeles. Als ‘fine art collectible’ werden de popjes al in gelimiteerde oplage verkocht tijdens de Scope Art Show in Miami, de kunstbeurs waar Velghe ook een schilderij kon slijten aan de Nederlandse voetballer Memphis Depay. ‘Dat mijn beelden niet alleen digitaal, maar ook fysiek bestaan, maakt voor mij een groot verschil: je wordt meteen serieuzer genomen als kunstenaar. Zo’n ‘real life’-kunstwerk geeft een ander gevoel dan 350.000 Instagramvolgers die je video’s leuk vinden.’

Zijn bekendste Puff-project tot nog toe, in nauwe samenwerking met zangeres Erykah Badu, kwam afgelopen zomer uit. ‘If you know, you know’: zij is de ranke godin van de neosoul. Een onevenaarbare diva, die alom gerespecteerd is sinds haar debuutalbum ‘Baduizm’ uit 1997. Velghe was toen drie jaar. Maar die leeftijdskloof bleek geen issue.

‘Vijf jaar geleden stond ik op een avond met mijn maten te dansen op een feest in Kortrijk. Opeens kreeg ik een direct message op Instagram. Van Erykah Badu zelf. ‘Do me’, schreef ze. Het was al laat, ik had al wat pinten gedronken, maar er ontspon zich toch een soort gesprek. Nu ja ‘gesprek’, jarenlang stuurden we af en toe een bericht, maar het lukte nooit om iets concreets af te spreken voor een samenwerking. Tot ik op een dag ‘I’m ready for you’ binnenkreeg. Ik stuurde haar een idee voor een animatiefilm rond Puff en een appelboom, waarin zij een rol zou spelen. Weer een dag geen antwoord. Tot ik met mijn vriendin ging eten in de Superette in Gent. Net voor we afrekenden, klonk het nummer ‘Appletree’ van Badu door de luidsprekers. Wat een toeval, dacht ik. Zodra ik buiten was, checkte ik mijn Instagramberichten en Badu had net geantwoord. Ze ging akkoord met de clip. Alleen met haar heb je zo’n spirituele shit voor.’

Eind juni ging Rhymezlikedimez’ video van ‘Appletree’ online. Featuring Puff en de ‘verboden vrucht’, een knalrode appel. ‘Absurd hoeveel reactie ik kreeg op TikTok en Instagram. Mensen schreeuwen om een Puff-serie op Cartoon Network of Nickelodeon.’ Dat treft, want momenteel werkt Velghe samen met zijn vriendin Lisa, een screenwriter, aan een animatiereeks. ‘Er is interesse van een paar zeer grote spelers. Ik kan niet zeggen wie of wat. Maar het wordt huge!’

De Badu-collab en de animatiereeks is Rhymezlike­dimez 2.0: creaties bedenken rond Velghes zelfbedachte personage Puff. Al dan niet in samenwerking met kunstenaars die hij bewondert. De eerste zaadjes voor Puff zaaide hij in 2015, toen hij nog op de schoolbanken zat. Onder de naam Rhymezlikedimez postte hij toen op Tumblr digitale beelden, geïnspireerd op zijn favoriete artiesten. Drake onder meer, maar ook Post Malone. Dat werd opgepikt en leidde tot opdrachten voor Lil Uzi Vert, Dua Lipa en Anderson .Paak en zelfs Pharrell Williams. Maar ook voor merken als Nike, KidSuper, Tidal, Apple en Beats by Dre.

In 2017 drukte hij zijn stempel nog meer op de muziek­wereld. Toen bedacht hij namelijk de ‘visualizer’, een clipje van ruwweg dertig seconden, dat continu in loop wordt afgespeeld en gereleased wordt als ‘illustratie’ bij een song. ‘Iets tussen een videoclip en een meme’, legt hij simpel uit. ‘Het voelde heel organisch voor me. Ik begon herhalende animatieloops te maken die syncen op de muziek. Toen ik dat voor artiesten begon te doen, heb ik samen met een vriend bij Atlantic Records de term ‘visualizer’ erop geplakt.’

De allereerste visualizer maakte hij voor ‘Neon Guts’, een nummer van Lil Uzi Vert en Pharrell Williams. Later volgden nog onder meer Bruno Mars en Dua Lipa. Intussen zijn visualizers een vast onderdeel in de promocampagne van artiesten. ‘Ik vond het tof om de mood van een song neer te zetten in een korte animatieclip. Maar op de duur kon ik er niet meer genoeg van mezelf in stoppen. Ik voelde dat ik mijn eigen verhaal wilde vertellen, los van artiesten. Als kunstenaar is het je plicht om iets unieks te bedenken.’

Velghe is veel tegelijk. Animator, multidisciplinair kunstenaar, maar evengoed ondernemer. Dat merk je meteen als je hem ontmoet. Elitaire kunstpraatjes zul je hem niet horen uitkramen, hij spreekt in termen van targets en groei­scenario’s. Hij tekent even graag storyboards als businessplannen uit. ‘Ben ik een atypische kunstenaar omdat de zakelijke kant me ook boeit? Al eeuwen zijn de grootste kunstenaars ook goeie ondernemers. Denk maar aan Rubens, maar ook Kaws, Takashi Murakami of Damien Hirst. Zij bouwden een imperium uit, dankzij hun teams. Maar ze sloopten ook de schotten tussen kunst en commercie.’

Met wisselend succes, want de markt van Kaws, Hirst en Murakami stortte in door overproductie, opgeklopte hypes of dalende kwaliteit. Om over hun avonturen met NFT’s nog te zwijgen. ‘Het is niet dat de kunst van Kaws me enorm raakt, ik ben meer geïnspireerd door Edward Hopper, James Jean of Piet Parra. Maar als businesscase is Kaws wel boeiend, omdat hij speelgoed heeft gerebranded tot kunst met een verhaal. Pharrell Williams is misschien een beter voorbeeld. Een succesvol popartiest, die creatief directeur menswear is van Louis Vuitton, maar ook albums blijft producen voor opkomende popartiesten. Hij combineert mainstream met underground in verschillende disciplines. Ook ik wil ‘creatief directeur’ worden van mijn eigen merk Rhymezlikedimez.’

Onder die vlag is alles mogelijk. Modecollabs, zoals in 2021 met KidSuper, dat nu met Louis Vuitton samenwerkt. Maar ook immersieve VR-toepassingen, zoals tijdens de Fashion Week in Parijs.

‘The soundtrack to my life is a drawing.’ Dat was vroeger de slogan van Rhymezlikedimez: ‘Ik zit op de grens tussen beeldende kunst, streetart en animatie. Maar muziek is mijn grootste drijfveer. Ik heb een vorm van synesthesie: als ik muziek hoor, zie ik kleuren. Dat komt me goed van pas als ik een animatie maak. De muziek dicteert me alles. Als ik naar ‘Utopia’, het jongste album van Travis Scott, luister, zie ik heel donkere kleuren. Dat uit zich ook in mijn video en stills’, zegt hij. ‘Heel mijn universum is eigenlijk een soort utopie: een escapistische droomwereld waarin ik bepaal hoe de bloemen, de muziek, de kleuren en de personages zijn. Ik voel me niet geroepen om de problemen uit de echte wereld daarin te laten doorsijpelen.’

Wat wél doorsijpelt in zijn werk(ethos): Velghes verleden als skater. ‘Elke woensdag gaan shotten op datzelfde voetbalpleintje, dat zag ik echt niet zitten. Skaten is voor mij een uiting van vrijheid. Een discipline die draait om skills, doorzettingsvermogen en respect voor elkaar. Je gaat duizend keer op je bek en je leert omgaan met falen, meestal in groep dan nog’, zegt Velghe. ‘Vroeger ging ik wekelijks skaten. Nu veel minder, omdat ik bang ben om mijn pols te breken. Dan zou ik niet meer kunnen werken.’

Robin Velghe komt uit een ondernemersgezin uit Lendelede, bij Kortrijk. Zijn ouders hebben een bedrijf in schoonmaakmiddelen. ‘Ik ben enig kind, maar mijn moeder en vader hadden al snel door dat ik nooit in de zaak zou stappen. Ik tekende op alles wat ik kon vinden. En ik was intens met muziek bezig. Als deejay vooral, al maakte ik ook mijn eigen beats. Maar ik zag meer toekomst in animatie. Toen ik mijn studies beeldende vormgeving, specialisatie illustratie afrondde aan Sint-Lucas in Gent, legde ik mezelf een doel op: ‘Ik ga ‘9 to 5’ werken en als ik na drie jaar nog niet kan leven van mijn animaties, stop ik ermee.’

‘Ik wilde geen kunstenaar worden die moest krabbelen om rond te komen. Geld verdienen is geen taboe voor mij. In hiphopkringen is opscheppen over geld, status en materiële luxe zelfs een sport. Maar daarvoor ben ik nog te veel een bescheiden West-Vlaming. Ik zal echt niet lopen roepen hoeveel ik al verdiend heb met mijn kunst. Wel ben ik een materialist, ik hou van mooie auto’s en horloges. Veel mensen vinden dat geld en creativiteit haaks op elkaar staan. Maar voor mij versterken ze elkaar net. Een kunstenaar die niet nadenkt over zijn business, maakt minder kans om lang mee te gaan. Veel artiesten maken hun beste werk, net omdat ze er goed aan verdiend hebben en daarom risico’s kunnen nemen.’

Zijn team uitbreiden: dat is het risico dat Velghe de komende jaren zal nemen. Vroeger deed hij alle animaties zelf van a tot z. Tegenwoordig werkt hij met freelancers. ‘Animatie is heel tijdsintensief. Je moet goed nadenken waarop je toezegt, want voor je het weet, ben je een jaar verder. Ik doe nog de schetsen, de kleuren, de creatie, het storyboard en de strategie, de rest besteed ik uit. Een ongelofelijk moeilijke stap voor mij. Maar het moet, als ik niet klein wil blijven en de hele tijd hetzelfde doen’, zegt hij.

Het plan is om meer animatiefilms te maken en een vast team rond hem te hebben. Vanuit Gent voorlopig, al vraagt iedereen hem – terecht – wanneer hij eindelijk naar de States verkast. Naar een plek waar LeBron James effectief je studio kan binnenwandelen.

‘Ik zou weleens een jaar in de States willen wonen. Maar ik vind werken vanuit Europa nog altijd een comfortabele uitgangspositie. Die afstand helpt me om te focussen. Natuurlijk is Los Angeles zalig, maar als ik daar ben, merk ik dat het lastig is om me te concentreren: er is continu van alles te doen, op en rond het strand. Ik zou me geweldig amuseren. Maar veel te weinig werk maken.’

Rhymezlikedimez
| Website | rhymezlikedimez.com