Ex-reclamemaker Michel Van Dyck over het leven op het puntje van zijn ‘Iceberg’-stoel: bergbeklimmen, de Patagonia-donatie en kamperen met president Roosevelt.
Wat is de stoel van je leven? ‘Deze artificiële ijsberg van kunstenares Sophie Whettnall. In 2004 ontdekte ik dit werk op de tentoonstelling ‘Upland’, boven het Théâtre Marni in Brussel. Twee jaar na die expo leerden Sophie en ik elkaar beter kennen, een jaar later werden we een koppel. En dat zijn we nog steeds. Sophie maakt de ijsbergen van gecoate mousse. Ze zijn bedoeld als kunstwerk, maar je kunt er ook op zitten.’
Waarvan val je van je stoel? ‘Van de klimaatverandering. De alarmen gaan al jaren af, maar er is te weinig inspanning geleverd om het tij te keren. Hoe is het zover kunnen komen? Vandaag staan we allemaal met de rug tegen de muur. Het is vreselijk, de staat waarin we de aarde aan onze kinderen nalaten. Over dertig jaar ligt er bijna geen sneeuw meer op de bergen. Het was deze zomer op veel plaatsen al erg gevaarlijk om bergwandelingen te maken, omdat er te veel losse stenen lagen door de smeltende gletsjers. De natuur evolueert zeer snel, het is angstaanjagend om te zien.’
Voor wie reserveer je een stoel tijdens je droomdiner? ‘In een berghut, na een lange bergwandeling, wil ik bij zonsondergang een diner met de Zwitserse schrijver Robert Walser en Yvon Chouinard, de oprichter van het outdoormerk Patagonia. En met wat goeie vrienden natuurlijk. Walser was een verwoed wandelaar, steevast op lederen schoenen en in kostuum. De laatste 27 jaar van zijn leven zat hij in een instelling. Carl Seelig, zijn uitgever, kwam hem vaak opzoeken om samen wandelingen te maken, zonder plan. Die tochten zijn gebundeld in het prachtige boek ‘Walks with Walker’. Ik hou van klimmen in de bergen, dus ik was al langer klant van Patagonia. Ik hou niet alleen van het merk, maar ook van de filosofie van bezieler Chouinard. Recent schonk de voormalige bergbeklimmer zijn bedrijf aan twee goede doelen, zodat die de winsten kunnen gebruiken om de milieucrisis te bestrijden. Hij maakt van de aarde hun enige aandeelhouder. Hij doet niet aan greenwashing of aan marketingpraatjes. Hij toont zijn verantwoordelijkheid. We zouden dat met zijn allen een beetje meer moeten doen.’
Op wiens stoel zou je graag voor één dag zitten? ‘Het klinkt wat romantisch misschien, maar ik zou weleens in de schoenen willen staan van de grote avonturiers uit het verleden. Mensen zoals Henry de Monfreid of Joseph Kessel, de Franse sterreporter en schrijver van ‘Belle de Jour’. Het is bijna onmogelijk om nog zulke ongerepte reiservaringen te hebben zoals zij, nu iedereen mobiele telefoons en gps heeft. Ik was ook graag één dag John Muir geweest, de vader van de nationale parken in de VS. In 1903 nam hij president Franklin Roosevelt drie dagen mee in de wildernis van Yosemite Park. Een trip die ze allebei nooit meer zouden vergeten.’
Kun je goed stilzitten? ‘Niet echt. Ik ben fan van de bergen, om te wandelen en te klimmen. Toen ik jong was, nam ik veel meer risico’s op die klimtochten. De passie is er nog, maar ik ben een pak voorzichtiger. Klimmen is een schitterende manier om in contact te zijn met de natuur. Als mens zijn we deel van de natuur, we staan er niet boven.’
Wat houdt je op het puntje van je stoel? ‘Mijn kinderen. Samen met hen dromen, ontdekken, ervaringen delen en plezier maken is het allerhoogste.’
