Kunstenaar Pascale Marthine Tayou | ‘Ik doe wat mijn vrouw mij vraagt’
De zaterdag van kunstenaar Pascale Marthine Tayou: verpakkingen vergelijken in de supermarkt, doen wat zijn vrouw Jo hem vraagt en de basketmatch van zijn zoon.
In ‘Mijn Sabato’ delen bekende en minder bekende personen wat hun zaterdag bijzonder maakt.
‘Ikzelf besta niet op zaterdag. Die dag is een thuisdag in functie van de anderen.’ Op de kunstbeurs Asia Now Paris presenteert de Italiaanse koffiemaker Illy volgend weekend een nieuwe ‘art collection’, koffiekopjes gecreëerd door de Gentse beeldhouwer, installatie- en videokunstenaar Pascale Marthine Tayou (55). De collectie – vol Afrikaanse landschappen, takken en eieren – doet nadenken over de thema’s van onze tijd: conflicten, duurzaamheid, globalisering, immigratie. ‘Doe ik dit voor de centen? Jazeker. En Illy liet me vrij. Ikzelf drink geen koffie, maar voor veel mensen is het een ritueel.’
Advertentie
Tayou is een internationaal gelauwerd autodidact. Na zijn studies rechten begon hij zijn werk wereldwijd te exposeren. ‘In de jaren 1990 kwam ik voor het eerst naar Gent, op uitnodiging van wijlen Jan Hoet. Zowat 15 jaar geleden kocht ik dit atelier: een voormalig ijzerfabriekje dat ik restaureerde. Een paar straten verder woon ik met mijn partner Jo en onze jongste zoon. ‘Elke twee jaar keer ik terug naar Kameroen, maar in mijn hoofd heb ik mijn geboorteland nooit verlaten.’
10 AM - ‘Ik sta op, drink een liter water en eet twee stukken fruit, zoals elke dag.’
11 AM - ‘Mijn zaterdagen zijn die van een normaal mens. Ik ga naar Colruyt en de Aziaat vlakbij om het avondmenu bij elkaar te zoeken. Mijn echtgenote laat altijd een boodschappenlijstje achter. Zij is in haar boetiek. Met haar kledinglabel Jo De Visscher is ze bekender dan ik. Een vedette! Soms ga ik ook naar Aldi, Lidl, Carrefour en Delhaize. Ze verkopen allemaal hetzelfde, alleen de verpakkingen verschillen. Dat is het spel: goedkope rijst kan niet goed zijn. Ikzelf ben niet moeilijk. Ik eet toch als een varken.’
Advertentie
1.30 PM – ‘Van mijn tiende tot mijn achttiende ging ik op zaterdag op het veld werken, zoals alle kinderen in Bayangam. Nu kom ik die dag alleen in noodgevallen naar mijn atelier. Ik wil niet dat mijn gezin later zegt: “Hij was er nooit”. Zaterdag is thuisdag. Ik ben niet zoals veel andere artiesten. Ik doe wat mijn vrouw mij vraagt en ben daar gelukkig mee. Ook als ik op reis ben, heb ik het gevoel: zaterdag moet ik thuis zijn. Ik heb een dertigjarige zoon, die in Afrika geboren is. Hij is zwarter dan ik en werkt bij Volvo. Ook met Jo heb ik twee kinderen. Mijn dochter van 19 is mannequin; zij is vaak in Parijs. De jongste zoon is 17 en woont nog thuis.’
3 PM - ‘We luisteren naar muziek, een gedeelde passie. Mijn zoon en dochter hebben een duet opgenomen. Ikzelf hou van jazz, blues, klassiek en experimentele muziek die niemand kent. Ik heb een cd-collectie en een verzameling traditionele instrumenten waarop ik al eens tokkel en sla, maar die vooral dienen voor installaties. Toen ik jong was, verkocht ik in Kameroen cassettes om iets bij te verdienen: muziek van overal, behalve uit Vlaanderen en Nederland.’
4 PM - ‘Ik ga graag naar KAA Gent kijken, maar sinds mijn zoon basketbal speelt bij Jeugd Gentson lukt dat nog zelden. Hij staat erop dat ik al zijn matchen bijwoon.’
6.15 PM - ‘Vanavond kook ik. Deze keer is dat een oosters gerecht dat ik tijdens mijn reizen heb leren kennen: bibimbap, iets makkelijks met rijst, groenten, rundvlees en de bijbehorende sauzen. Ik ontdekte het gerecht dertig jaar geleden in Zuid-Korea. Bap betekent vlees, bibim is in mijn eigen taal kakkerlak. Andere opties: Vietnamese bún bò met rund of kip en vermicelli. Of vis met rijst en pindasaus uit Kameroen.’
8 PM - ‘Binnen de familiale cocon in en rond de sofa ben ik via televisie en mijn telefoon in contact met de wereld, en met mijn wortels. We kijken samen naar Afrikaanse series en soaps, zoals ‘Madame... Monsieur’, ‘Victimes’ en ‘Samba’. Je ziet hoe het dagelijks leven daar evolueert. Zelfs de taal verandert.’
11.45 PM - ‘Voor ik ga slapen, bel ik met de jonge Kameroense schrijfster en ‘slam poet’ Ernis – Clémence Lontsi in het echte leven. Binnenkort brengt ze een boek uit. Ik heb haar nooit ontmoet, maar help haar met het gebruik van beelden en copyright. Ikzelf besta niet op zaterdag. Die dag staat in functie van de anderen.’
Advertentie
Gesponsorde service
