Jeppe Hein | ‘Op deze bank kun je zitten, liggen, hangen of klimmen’

‘In China staan er weinig banken in de publieke ruimte, omdat men sociale interactie wil vermijden. In Londen zijn parkbanken opgedeeld in compartimenten, opdat er geen daklozen op overnachten. Ook al ben ik geen politiek kunstenaar, toch hangt aan zo’n meubel een politieke connotatie. Dat is het mooie aan kunst: het is een onuitgesproken taal.’

Wat houdt je op het puntje van je stoel? ‘Surfen in ‘Cold
Hawaii’, een van de beste surfspots in Denemarken. Surfen is een state of mind. Peddelend op die golf ben je maar met één ding bezig: wanneer komt die volgende golf? Het zeewater spoelt je geest en lichaam schoon. Er is niks mooiers dan te luisteren naar de krachten van de natuur.’

Waarvan viel je van je stoel? ‘Van mijn zware burn-out in 2009. Ik zocht liefde en roem in de kunstwereld, maar die zoog alle energie uit me weg. Bij wijze van therapie wandelde ik veel in de natuur. Daarna stretchte ik altijd goed. Toen mijn vrouw opmerkte dat ik eigenlijk yoga deed, gaf ze me een dvd met zwangerschapsyoga-oefeningen. Ondanks mijn scepsis raakte ik verknocht. Nu doe ik het elke dag. Het is noodzaak geworden. Na mijn burn-out wilde ik zelfs yogaleraar worden. Tot mijn moeder zei dat er al genoeg goeie yogaleraars waren, maar niet zoveel kunstenaars die konden wat ik deed. De beste motivatie ooit. Dankzij yoga, meditatie én zelfreflectie heb ik mijn angsten en problemen overwonnen. Daarom liet ik ‘Right Here, Right Now’ op mijn arm tatoeëren. Een herinnering om in het moment te leven.’

Voor wie hou je een stoel vrij tijdens je droomdiner? ‘Zeker voor de dalai lama. Veel hoeft hij niet te zeggen, zijn energie aan tafel volstaat al. Ik nodig ook de Deense auteur Peter Høeg uit, bekend van zijn bestseller ‘Smilla’s gevoel voor sneeuw’. Hij is mijn spirituele mentor. Drie keer per jaar zoek ik hem op in zijn afgelegen yogaretreat in Denemarken. Hij hielp me beter te mediteren.’ 

Wie verdient een leerstoel? ‘Asger Jorn, de bekende Deense Cobra-schilder, die mijn grootoom was. Ik heb hem nooit gekend: hij stierf in 1973, het jaar voor mijn geboorte. Toch voel ik elke dag zijn aanwezigheid in mijn studio. Hij was niet alleen een groot artiest, hij steunde ook de jonge kunstenaars door werken te kopen of te ruilen. Exact wat ik ook doe.’