Muzikant Mickael Karkousse over het leven op het puntje van zijn autostoel: ‘Starmania’, Giacometti en mama’s on the road.
Mickael Karkousse
- Frontman van Goose.
- Bracht net zijn eerste soloplaat ‘Hello’ uit.
- Studeerde beeldende kunst.
Wat is de stoel van je leven?
‘Mijn autostoel. Dat die me transporteert van a naar b is niet zo belangrijk. Het gaat erom dat hij me doet stilstaan. Het draait ook niet om de stoel alleen, maar om de ruimte errond. Dat is een cocon waarin ik me veilig voel en waarin ik me alleen kan terugtrekken. Voor of na een concert of studiobezoek zoek ik graag even die plek op. Het klinkt gek, maar als ik in mijn auto zit, lijkt het alsof mijn brein wat groter kan zijn. Van welk merk de wagen is, maakt me niet zoveel uit. Het is de binnenkant die me intrigeert. Het gevoel van een salon, maar dan op wielen.’
Kun je goed stilzitten?
‘Stilzitten lukt wel, maar mijn brein tot stilstand brengen is moeilijker. Ik ben soms met veel dingen tegelijk bezig in mijn hoofd. En ik kan mentaal heel snel schakelen. Soms voelt het alsof mijn brein in overdrive gaat. Dat versnelt mijn creatieve proces. Maar tegelijk is het vermoeiend. Ik ben er nog niet uit of dat nu een talent of een nadeel is.’
Waarvan viel je recent van je stoel?
‘Tijdens de opnames van mijn soloplaat ‘Hello’ ging ik in Parijs naar ‘Starmania’ kijken, de bekende rockopera uit 1976 waarvan mijn producer Victor Le Masne een hedendaagse herwerking maakte. De musical gaf me de moed om groots uit te pakken met mijn emoties. Vandaar ook de violen en de rijke orkestraties op de plaat. Het is heel West-Vlaams om al snel te denken: ‘Oei, is dat er niet wat over?’ Wel, in plaats van mijn sound minimaal te houden, heb ik hem uitvergroot. Zo’n genereus, superpersoonlijk album maken was ver uit mijn comfortzone. Omdat ik privé mijn emoties niet goed kan uitdrukken, doe ik dat via andere kanalen: muziek, beeld, film, een performance. ‘Release the chains’, noem ik dat op de plaat.’
Voor wie houd je een stoel vrij tijdens je droomdiner?
‘Op oude foto’s zie je weleens hoe in Parijs kunstenaars, schrijvers en filosofen samenkwamen in cafés: ik heb soms heimwee naar zulke unieke uitwisselingen tussen creatievelingen uit totaal uiteenlopende sectoren. Maar mijn ultieme droomdiner is toch een tête-à-tête. En dan ga ik voor Antonino Giovanni Ribisi, een Amerikaanse acteur met Italiaanse roots, die de schoonbroer blijkt te zijn van muzikant Beck Hansen. Ik zou niet meteen vijf films of series kunnen opnoemen waarin hij meespeelt. Maar die gast heeft een heel bijzondere uitstraling. Ik ben daar gevoelig voor. De liveband waarmee ik toer, is ook zo samengesteld: niet op talent, maar puur op de vibe die mensen uitstralen.’
Wie zou je een leerstoel geven?
‘Modeontwerpster Lieve Van Gorp, die tussen 1991 en 2001 tot het kruim van de internationale modewereld behoorde en met haar label scoorde in Parijs en New York. In mijn tienerjaren werd ik soms gecast als model voor shows, onder meer van Raf Simons en Dries Van Noten. Lieve en haar partner Greet ontfermden zich dan over mij toen ik in Parijs was voor modeopdrachten. Ze waren mijn mama’s on the road. Toen ik zeventien, achttien was, zat ik in een moeilijke periode. Maar bij hen voelde ik mij geborgen en is mijn blik op de wereld vergroot.’
Waarvan viel je van je stoel?
‘De manier waarop de Zwitserse beeldhouwer Diego Giacometti zijn figuren uitbeeldt en uitbeent, vind ik onwaarschijnlijk treffend. Zijn beelden stralen rust én eenzaamheid uit. Ik betrap mezelf erop dat ik ranke Giacometti-silhouetten teken als ik onze podiumopstelling schets. Ik studeerde eerst beeldende kunst. Als men mij toen vroeg wat ik wilde doen, antwoordde ik: animaties maken voor MTV. Pas later kwam de liefde voor Giacometti en vele anderen. Ik maak momenteel geen kunstwerken, maar de ideeën zitten wel klaar in mijn hoofd. Als iemand mij een galerie ter beschikking zou stellen, floept het werk er zo uit.’
‘Hello’
| De debuutplaat van Mikhael Karkousse is op 10 november verschenen.
