Een nieuw hotel in Parijs en 4 expo’s van keramiek tot Picasso

Na twee Parijse edities komt de beurs nu naar Brussel: van vrijdag 3 tot en met zondag 5 februari in Villa Empain. Niet toevallig een instelling die de brug slaat tussen oosterse en westerse culturen.

Ongeveer de helft van de 24 galeries komt uit de regio. De rest zijn westerse dealers die een selectie maken uit hun artiestenaanbod, zoals Nathalie Obadia en galerie Baronian, die Mekhitar Garabedian meebrengt.

Wij tippen alvast Serge Najjar (foto), die abstracte straatfoto’s maakt, geïnspireerd op de grafische kleurrijke doeken van Josef Albers.

Schrijf deze naam maar op: Zanine Caldas. Deze Braziliaanse architect, designer en beeldhouwer is dé coming man op de vintagemarkt. Postuum. Hij overleed in 2001, op zijn 82^ste.

In de Parijse vestiging van Carpenters Workshop Gallery opende vorige week een expo met zijn werk. Een van museale proporties: er staan maar liefst negentig stukken, die ook allemaal te koop zijn.

Het ensemble bevat meesterwerken zoals de ‘Namoradeira’-bank en de ‘Trunk Lounge Set’ uit zijn Denuncia-reeks (foto). Die tonen de sculpturale kwaliteit, de sensuele vormentaal, het doorgedreven vakmanschap en de diversiteit van zijn oeuvre. Als ecologist avant la lettre gebruikte hij afvalhout en omgevallen bomen uit het bos. ‘Hoewel Caldas zeer belangrijk is in de designgeschiedenis, is zijn werk in Frankrijk nog niet zo bekend. Vandaar deze expo: het resultaat van drie jaar verzamelen en onderzoek doen’, aldus galerieoprichter Julien Lombrail.

Als er één trend onze vrije tijd domineert, dan is het wel keramiek. Mindfulness aan de draaischijf verleidt velen van ons. Maar gelukkig levert het in sommige gevallen meer op dan wat rust voor de draaier en leuke kommetjes voor thuis.

Er is een jonge generatie keramisten opgestaan die het domein uit de geitenwollen sokken trekt. Met felle kleuren, futuristische vormen en innovatieve productietechnieken. Op de expo ‘The Power of Ceramics’ bij MAD in Brussel ontdek je dertig ontwerpers die werken met klei. Behalve keramisten pur sang zoals Frizbee Ceramics (foto) ook ontwerpers die af en toe keramiek maken, zoals Sylvain Willenz, Erwan & Ronan Bouroullec, LRNCE en Jean-Paul Lespagnard.

Het is de tweede aflevering in de exporeeks ‘Modern Craft’. Daarin staat elke keer een ander ambacht in de spotlights. Het debuut stond in het teken van textiel. Er is telkens bijzondere aandacht voor de innovaties in het domein. Zo zijn er verscheidene keramisten die eigen gereedschap ontwikkelen. Denk maar aan Studio Biskt, die door middel van extrusie aardewerk maakt. En daarmee de titel ‘Designer van het jaar’ binnenhaalde.

Wie even wil wegdromen bij een madeleinekoekje, of wie gewoon een mooi nieuw hotel in Parijs zoekt: wij tippen Maison Proust. Een splinternieuw hotel in hartje Marais, geïnspireerd op het leven van romancier Marcel Proust.

Decorateur Jacques Garcia liet zich voor de inrichting inspireren door de belle époque en het mondaine leven van Proust, met royals, kunstenaars en politici. Er zijn 23 kamers en suites, een bar, een bibliotheek, een wintertuin en een spa.

Is Picasso’s ‘L’Arbre’ uit 1907 het eerste abstracte werk uit de kunstgeschiedenis? Je zou het denken als je voor de groen-bruine compositie staat in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten in Brussel. De expo ‘Picasso & Abstractie’ argumenteert – nog twee weken – overtuigend dat Picasso in de verloskamer van de abstracte kunst stond. Maar niet als vader, wel als kroongetuige.

Hou in Brussel zeker halt bij ‘Grenade, verre et pipe’ uit 1911. Zonder de titel is het stilleven een puur lijnenspel à la Mondriaan. Pablo Picasso abstraheerde tot hij bijna niet meer verder kon. Hij ontbond de realiteit in lijnen, vlakken, geometrische vormen en simultane perspectieven. Maar het onderwerp viel nooit helemaal weg. Met een fragment van een krant, een datum op een scheurkalender of een pijp bleef hij nog net haperen aan de werkelijkheid. ‘Abstracte kunst bestaat niet’, zei hij in 1935. ‘Je moet altijd ergens mee beginnen.’

In zijn latere werk is zijn realiteitszin helemaal terug. Zo schildert Picasso op zijn negentigste het monumentale ‘Muzikant’. Zijn vrije verftoets en snelheid doen bijna aan Jackson Pollocks abstracte actionpainting denken. Al zou Picasso wellicht walgen van die vergelijking.