Beeldend kunstenaar en theatermaker Miet Warlop | ‘Ik ben voortdurend onderweg, leef vaak in zakken’

Warlop studeerde in 2004 af aan het KASK in Gent en spitste zich daarna toe op zowel de podium- als de beeldende kunsten. Ze woonde een tijdlang in Berlijn en won in 2012 de Stückemarkt Theatertreffen Prize tijdens de Berliner Festspiele met ‘Mystery Magnet’. Sindsdien gaan haar performances, interventies en live-installaties de wereld rond.

Naar Avignon vertrok Warlop met een bang hartje. ‘The most exalting show of the opening days (…) eliciting a massive ovation’, schreef The Guardian. Ook The New York Times en Le Monde waren lyrisch. ‘Ik vroeg me af waarom dat zo was. Men zegt soms dat ik conventies breek, maar als dat nu de ‘crazy shit’ is, is Avignon dan niet zeer klassiek bezig?’

08:00 – ‘Vandaag sta ik vroeg op. Ik heb een kamer in hotel NH, naast NTGent. Een ontbijt boek ik zelden – ik mis het toch vaak. Ik strijk mijn outfit voor vanavond.’

09:00 – ‘In NTGent is de technische crew alles aan het fixen. Met de muzikanten en performers repeteren we nog eens.’

12:00 – ‘Mijn lief Maarten (Van Cauwenberghe, nvdr.) arriveert. Hij componeerde de muziek. We eten een soepje en doen een extra soundcheck. Sinds Avignon weten we wat het stuk doet met het publiek, en daar is de kwaliteit van de klank niet onbelangrijk in.’

14:00 – ‘Het is zo’n dag waarop ik denk dat ik veel te doen heb, maar eigenlijk is dat niet zo en loop ik de hele tijd van hier naar daar. Op een gewone zaterdag zit ik soms tot twee uur in badjas. Dat helpt om te vertragen. Er is geen draaiboek: een lang bad, praktische zaken, een klusje, ineens alles opruimen. En bloemen kopen. Iets vers in huis. Het is: mezelf resetten.’

15:00 – ‘Vaak volgt iets doen met vrienden. En eens niet over het werk praten. Of naar zee gaan met mijn lief. Of naar de wellness. Dat is altijd Thermen Dilbeek. Niets spectaculairs, wel goed genoeg. En ik vind het aangenaam niet telkens een hele sauna te moeten ontdekken.’

16:00 – ‘Koken zit in de familie. Ik put graag uit het boek van Aroy Aroy in Gent en ‘Bangkok Street Food’ van Tom Vandenberghe. Het inkopen is deel van het ritueel. Dat doe ik graag bij Dierendonck, in de Aziatische supermarkt en BioPlanet. Ik kook zoals ik met de auto rijd: onderweg verzink ik in gedachten en verdwijn. Zeer aangenaam. Voor ik vrienden verwelkom, test ik alles uit op mijn lief en zijn zoontje. Meestal is het de tweede keer beter. Soms zit het er compleet naast. Aan fermenteertoestanden ben ik nog niet toe. Ook drie dagen garen: doe ik niet. Liever in the moment iets klaarmaken.’

18:00 – ‘Om vanavond te eten ben ik te nerveus. Ik drink wel een wijntje. Om te kalmeren. Dan ga ik backstage en trek mijn outfit aan. Over die outfit denk ik wel na, maar finaal kan het me weinig schelen wat ik draag.’

19:00 – ‘De mensen arriveren. Ik kan maar een minuutje met hen praten. Alles oké? Heb je tickets? Opnieuw denk ik dat ik nog van alles moet doen, maar ik ben gewoon de overexited gastvrouw.’

20:00 – ‘Ik word megaklein. Soms kijk ik weg. Aan het eind van de première zal die blokkage wegsmelten en zal ik ontroerd zijn door de prestatie van de acteurs. En hopelijk door het applaus.’

22:00 – ‘We gaan keihard feesten. Nu komt een vriendin, Karolien Polenus aka NiXiE, draaien. Wellicht in de Foyer, met het mooie balkon.’

06:00 – ‘We feesten tot in de vroege uurtjes. Dat doen we ook thuis vaak. Mijn atelier in Molenbeek en ons huis in Sint-Agatha-Berchem zijn twee plekken waar ik een ‘homegevoel’ probeer te creëren. Want ik ben voortdurend onderweg, leef vaak in zakken. Om me thuis te voelen, neem ik overal een zijden doek mee, dat ik elke avond op mijn bed leg, als een sprei.’