Van een oude hamam in Milaan maakten de modeontwerpers Jacopo Colimodio (Bally) en Pietro Loscalzo (Moschino) een lofty appartement waar hun verzameling antiek en moderne (meubel)kunst vloekt dat het niet schoon meer is. Of juist wel?
Het valt ons keer op keer op: de interieurs van modeontwerpers ontglippen de trends. Ze overstijgen het ritme van de seizoenscollecties en zijn niet onderhevig aan de folies van het moment. Het zijn inspirerende plekken, daar niet van. Maar echt ‘on trend’ kun je ze niet noemen. En dat is – voor één keer – heel verfrissend. Privéwoningen van ontwerpers tonen vooral het creatieve universum waaruit ze seizoen na seizoen putten. ‘Mode is gelinkt aan een bepaald moment. Terwijl ik in een interieur zoek naar een manier om stukken uit verschillende tijdperken te laten samenwonen, zodat ze die tijdelijkheid overstijgen’, zegt Pietro Loscalzo, de Milanese hoofddesigner schoenen bij Moschino.
Met zijn partner Jacopo Colimodio, de hoofdontwerper van de designstudio bij het schoenen- en accessoirelabel Bally, leeft hij tussen een kunst- en designcollectie die kortsluiting veroorzaakt. Want barokke schilderijen hangen er tussen hedendaags design. Wie combineert er anders Gerrit Rietvelds rood-blauwe stoelen met haute-époquemeubilair? En wie zit er nu te ontbijten onder een gifgroene luchter aan een 17de-eeuwse Hollandse tafel op ‘Workshop Chairs’ van Jerszy Seymour?
Pietro Loscalzo: ‘De hamam was al omgevormd tot appartement toen we dit kochten. De flat was echt afzichtelijk. Het pand stond al lang te koop, maar we vonden toch dat het veel potentieel had. Naar hier verhuizen was een rationele keuze, geen beslissing met ons hart. We wisten gewoon dat we hier de juiste context konden creëren voor onze collectie. De ligging – in de Milanese wijk Porta Venezia – was niet zo belangrijk, dit appartement paste bij hoe we wilden wonen.’
Loscalzo: ‘We komen van een klassiek Milanees appartement in de wijk Porta Romana, waar onze collectie niet tot haar recht kwam. Maar voor ik naar Milaan verhuisde, intussen negen jaar geleden, woonde ik in een dorpje in Toscane. Daar had ik een appartementje gerenoveerd zoals het onze in Milaan nu. Sommige van de kunstwerken en objecten hebben we nog altijd in onze collectie. Het grote 17de-eeuwse schilderij, opgehangen aan de bibliotheekkast, komt bijvoorbeeld uit Jacopo’s familieverzameling. Het werk is geschilderd door een Napolitaanse meester, met de hulp van Giovanni Battista Colimodio, een voorouder van Jacopo.’
Jacopo Colimodio: ‘Ik kom uit een nobele Italiaanse familie, de oudste bronnen gaan terug tot 1014. Mijn ouders waren van nature verzamelaars, omdat ze zoveel kunst en antiek hadden geërfd. Ik had het geluk omringd te zijn door mooie stukken, ik begreep al snel dat het fundamenteel is om die te bewaren. Na mij zullen die stukken een nieuw leven leiden in een andere collectie.’
Loscalzo: ‘Ikzelf kom niet uit een familie van estheten. Wel uit een simpel gezin dat familiewaarden belangrijk vond. Bij ons thuis wilden ze me liever liefde doorgeven. Cultuur heb ik mezelf bijgebracht.’
Loscalzo: ‘We waren geïnspireerd door de manier waarop Vincenzo Porcini in zijn galerie in Napels zijn kunstwerken opstelde. In zijn aseptische witte ruimte met beton mengde hij antiek met schilderijen van meesters van de 15de tot 17de eeuw. Dankzij hem snap ik dat het boeiend is om oude stukken op te tillen met hedendaagse creaties.’
Loscalzo: ‘Ja, absoluut. Voor antiek en kunst richten we ons op de haute époque, van de 14de tot de 17de eeuw. Die stukken mengen we met hedendaagse en moderne designobjecten. Exemplarisch is onze slaapkamer. Daar is een extreem zeldzaam renaissancemeubel met inlegwerk in trompe-l’oeuilperspectief gecombineerd met een al even obscure ‘Diva’-spiegel van Sottsass voor Memphis Milano of Zigzagstoelen van Gerrit Rietveld. Unieke objecten en industriële serieproductie kunnen voor ons perfect onder één dak. Het gaat allemaal over contrasteren en ‘bewust fouten’ maken. Daarom hebben Jacopo en ik de ruimtes hier zelf ontworpen, maar ook afwerkingen bedacht en het interieur samengesteld. Het huis is te persoonlijk om het ontwerp over te laten aan een vreemde. Eigenlijk diende onze architect alleen om de papiermolen te fixen.’
Colimodio: ‘Toen ik jong was, kreeg ik al interesse in bijzondere en zeldzame dingen. Ik was een introvert kind. Studeren en nieuwigheden ontdekken in mijn eentje deed ik graag. Eerst alleen bij mij thuis, later samen met Pietro.’
Loscalzo: ‘We waren echt al lang verzamelaars. Door de tijd te nemen en veel te reizen over de hele wereld, konden we beetje bij beetje een collectie bij elkaar kopen. En die evolueert nog steeds. We houden van kunst, antiek, mode, muziek, cinema en interieurs: elk medium dat de mens stimuleert om schoonheid te produceren. Voor ons gaan al die disciplines over hetzelfde: een kwestie van smaak en durven te dromen.’
Loscalzo: ‘Eerst en vooral moeten we passie en cultuur voelen. Er ligt al zoveel geschiedenis achter ons. De kennis over ons verleden is essentieel om het heden te snappen en de toekomst te verbeteren. Dus houden we ervan om met ongewone combinaties contrasten te creëren tussen het verleden en het nu. Er zit geen systeem in onze aankopen voor de collectie. Alles hangt af van het moment dat je een kunstenaar, een object of zijn historie ontdekt.’
Colimodio: ‘Voor mij moet het liefde op het eerste gezicht zijn. Alle dingen die ik kocht, besliste ik in één seconde. Als ik er te lang over nadenk, heb ik later spijt van mijn aankoop.’
Colimodio: ‘Door onze passie en kennis zijn we wat hebberig geworden. Met als gevolg dat onze verlanglijst echt oneindig is. En die verandert dan nog eens om de haverklap.’
