Aurore Morisse van 'Affaire conclue' deelt haar favoriete adressen in Luik

De passie die Morisse heeft voor de antiekhandel kreeg ze mee van haar beide ouders. Vandaag huizen er in haar geboortestad Luik dan ook een galerie en een winkel.

Alles in haar werk en leven draait om de vijf zintuigen. Zo heeft ze niet één parfum dat ze altijd draagt, maar een vijftigtal flesjes die ze zorgvuldig bewaart in een doos. Daaruit kiest ze elke dag, op basis van haar stemming en het weer.

‘Moet ik een meubel restaureren, dan weiger ik handschoenen te dragen. Om het te kunnen aanraken. Want om mijn werk goed te kunnen doen, mag ik geen zintuigen uitschakelen’, vertelt Morisse.

‘In restaurant Baci vind ik het heerlijk om de verweerde eikenhouten trapleuning onder mijn vingers te voelen.’

‘Voordat ik op restaurant aan tafel ga, draai ik weleens een stoel om. Hier raak ik van alles aan, van het stoffen tafelkleed tot de keramische borden en het bestek. Over al deze zaken hebben ze hier nagedacht, al vallen ze niet per se op.’

‘Aan de rand van Luik ligt stoffenwinkel Chamick. Urenlang kunnen mijn handen hier door de stoffenvoorraad gaan. Met wat ik hier koop, decoreer ik mijn etalages.’

‘Vraag de manager, Michel, zeker naar de voorraad achterin; hij neemt je mee naar een reusachtig magazijn waar miljoenen meters aan stof liggen gestockeerd - merken als Armani en Dolce & Gabbana koopt hij in bulk op. Koop je hier stof, dan kun je je kleermaker er ook bijvoorbeeld een broek van laten maken.’

‘In Passage Lemonnier ligt mijn winkel. Ze heeft een ziel en zit boordevol verhalen. En ze ruikt naar terpentijn; vaak vertellen mijn klanten me dat de geur van deze plek hen aan hun grootmoeder doet denken, aan diezelfde comforting geur als van het madeleintje van Proust.’

‘Ik ben een groot chocoladeliefhebber. Ben ik op reis, dan ga ik altijd op zoek naar de beste chocolatier. Bij chocolaterie Franz voel ik me een beetje op reis: de smaken nemen je mee langs de ‘grands crus’ onder de cacaobonen, langs landen als Ecuador, Kenia en Indonesië. De eigenares rolde net als haar ouders in het vak en maakt vandaag haar eigen chocolade.’

‘Wist je trouwens dat wij een praline een ‘palais’ noemen? Ga je langs bij een chocolatier en vraag je enkele ‘palais’, dan zal hij ervan opkijken dat je de uitdrukking kent.’

‘Op vijftigjarige leeftijd stortte ze zich in het door mannen gedomineerde wijnvak. Vandaag runt de charmante, gepassioneerde Sophie wijnbar Allant droit allant verre. Ze laat je blind proeven en maakt dat je elke fles wil drinken.’

‘Ze kent de wijnboeren persoonlijk en legt je uit hoe ze werken. Terwijl je de kans krijgt om met hen te facetimen, presenteren ze je hun wijn live. Persoonlijker wordt het niet.’

‘Mijn eerste kot bevond zich in dezelfde straat als deze bar, boven een notariaat. Voor mij is deze straat er dus een vol nostalgie en verhalen.’

‘De netjes geschikte planten en boeken zijn leuk om naar te kijken. Ik kom graag naar Cultivarium om gewoon wat door het interieur te dwalen. Alles is tweedehands en de winkelbediendes zijn ongelooflijk: volgens mij hebben ze elk boek dat je hier vindt gelezen.’

‘Zo was ik eens op zoek naar een boek dat ‘niet feministisch is, maar gaat over vrouwen, over vermomming en de omkering van macht’. En ze stelden onmiddellijk de graphic novel ‘Peau d’homme’ voor, van Hubert en Zanzim.’

‘Heb ik een boek nodig dat ik nergens anders tweedehands kan vinden, dan kom ik hierheen. Het komt zelden voor dat ik met slechts één boek naar buiten wandel.’

‘De jongste keer raadden ze me het meer dan achthonderd pagina’s tellende ‘I am Pilgrim’ aan van Terry Hayes. Het lukt me niet meer om het weg te leggen: het enige waar ik naar uitkijk, is om vanavond te lezen.’

‘De eigenaar van dit winkeltje op de hoek van de Rue Hors-Château is een kenner. Een pur sang muziekfanaat die alles weet. Ook hij maakte een carrièreswitch om professioneel te kunnen doen waar hij plezier in heeft, en dat voel je. Hier naar vinylplaten komen luisteren, dat is even ontsnappen.’