Romcom-actrice Diane Keaton ontwierp eerste collectie interieurstoffen

Van haar eerste lievelingsflat in New York in de seventies herinnert ze zich dat het licht aan alle kanten rijkelijk binnenstroomde. Het was een magische plek die ze met pijn in het hart moest achterlaten, zegt ze. Sindsdien is ze al ettelijke keren verhuisd, heeft ze huizen gekocht, verkocht, verbouwd en gebouwd.

Zelf zet ze zich in Los Angeles in voor de organisatie Los Angeles Conservatory, die oude historische gebouwen herstelt en beschermt. Zo was ze nauw betrokken bij de restauratie van het Ennis House van architect Frank Lloyd Wright.

Haar liefde voor huizen beschreef ze ook uitgebreid in drie interieurboeken. ‘California Romantica’ is een fotoboek uit 2007 met typische Spaanse koloniale huizen in Californië. Want Keaton is niet alleen actrice, regisseur en producer, maar ook een fervent foto-aficionada. Ze fotografeert zelf en verzamelt foto’s van anderen. Vorige lente kwam van haar het fotoboek ‘Saved: My Picture World’ uit, een fotografische biografie met foto’s en collages die ze in de loop van haar leven verzamelde en die een illustratie zijn van haar eigen uitgepuurde esthetiek.

Eerder, in 2012, was er al ‘House’. Daarin toont ze het werk van ontwerpers die parels van vervallen huizen met een verborgen schoonheid weer verbouwden tot huiselijke ruimtes. Vaak industriële constructies en boerderijen, vervallen opslagplaatsen en roestende hangars.

Die voorkeur voor het utilitaire en voor het industriële zie je ook in ‘The House That Pinterest Built’, een boek uit 2017 over het huis uit 1920 dat ze zelf heropbouwde. Ze maakte er een praktische stijlgids van voor wie zijn eigen huis grondig wil verbouwen en decoreren. Ze lardeerde het boek met foto’s van haar vroegere huizen en de woningen die ze bewondert, met details van interieurelementen zoals trappen en verlichtingsarmaturen, met filmstills en boekomslagen, met haar eigen keramiek en kunst.

Hoe zou je de stijl, de esthetiek van Diane Keaton het best kunnen omschrijven? Ze heeft een opmerkelijk filmisch oog voor licht en donker, reliëf, schaduw en ruimte. Ze kleedt zichzelf het liefst van al in zwart, wit, beige en grijs, en altijd met dezelfde brede ceintuur in de taille, een bolle hoed met brede rand en zwarte, dikgezoolde laarzen. Haar kledingvoorkeur gaat uit naar experimentele merken als Thom Browne en Comme des Garçons. Ze is dus niet bang voor het bizarre en voor enige thea­traliteit. Tegelijk kan Keaton het saaiste kledingstuk toch moeiteloos doen opvallen door de manier waarop ze het combineert. ‘Effortless cool’ is de juiste omschrijving, al vermoeden we dat die zogenaamde ‘effortlessness’ misschien toch ook maar schijn is en voorafgegaan wordt door een serieuze denkoefening. In ieder geval: glamour en glitter zijn niks voor haar.

Wel heeft ze een oog voor interessante proporties, voor een spel van texturen. ‘Zelfs toen ik jong was, was ik erg met mode bezig’, zegt Keaton op haar Instagram. ‘Mijn moeder en ik zochten patronen uit en dan vertelde ik haar wat ik wilde en dan maakte ze het voor me.’ Haar hoge mannenbroeken, gilets, dassen en hemden die ze droeg in ‘Annie Hall’ zijn nu nog altijd een inspiratiebron voor velen, modeontwerpers incluis. Die androgyne look was nota bene Keatons eigen verdienste, en niet van een costumière. Het was Woody Allen die haar carte blanche gaf om het personage gestalte te geven. Ze deed het met een naturel waarover maar weinig Hollywoodvrouwen beschikken.

Met hetzelfde onderbuikgevoel decoreert ze haar huizen. En vanuit hetzelfde gevoel ging ze aan de slag met een team bij luxestoffenfabrikant S. Harris om haar eigen interieurstoffen te ontwerpen, grotendeels op basis van haar eigen fotoarchief. De collectie ‘Elements by Diane Keaton’ omvat iets meer van vijftig verschillende stoffen, die allemaal erg ‘sartorial’ aanvoelen. Met andere woorden: het zijn bijna kleermakersstoffen voor mannenkostuums, pantalons of kamerjassen. De materialen gaan van katoen en linnen tot bouclé en wol, luxueus geweven met subtiele texturen en dessins. Ze trekken geen aandacht, maar bieden warmte, ingetogen grandeur en stijl. Keaton ten voeten uit. Luxe, zonder poespas. Warmte en hartelijkheid als evidentie.

De namen die Keaton haar stoffen gaf, verwijzen vaak naar haar eigen leven of naar haar filmcarrière. Zo heeft ze een kubusvormige stof ‘Shoot the Moon’ gedoopt, een andere, zachte stof heet ‘Baby Boom’, naar films waarin ze zelf speelde. Het pure linnen ‘La-Di-Da’ verwijst dan weer naar haar fameuze oneliner uit ‘Annie Hall’ (in de curieuze scène waarin zij en Woody Allen net een partijtje tennis hebben gespeeld). Een andere stof met geometrische vormen noemde ze ‘Mrs. Los Angeles’, als eerbetoon aan haar moeder Doro­thy, die aan personalitywedstrijden voor vrouwen deelnam. Van haar erfde Keaton trouwens het verlangen om op een podium te staan.

Niet alleen Keatons klassieke rollen in films hebben haar collectie dus geïnspireerd: de stof ‘Ghost Herringbone’ verwijst naar Keatons rol in de ‘Ghost’-video van Justin Bieber van vorig jaar.

Dat Keaton over alle generaties heen aandacht blijft krijgen en die ook weet vast te houden, is de verdienste van sociale media waarop ze zelf actief is. Toch vindt ze zich geen stijlicoon. Iconen zijn gewoon mensen die hier al geruime tijd rondlopen, vindt ze, meer niet. En stijl, ach ja. Ze blijft zichzelf op nuchtere wijze relativeren. Ze wil geen plastische chirurgie, omdat ze meent dat haar gezicht moet weerspiegelen hoe ze zich op dit moment in haar leven voelt. Haar kinderen, die ze adopteerde als alleenstaande ouder toen ze al in de vijftig was, houden haar ongetwijfeld jong, al heeft ze altijd al een aangenaam geschift kantje gehad. Dat helpt ook.

Wat ten andere ook geestig is: dankzij TikTok is Diane Keaton bij een jonge generatie vandaag niet bekend als stijlicoon uit ‘Annie Hall’, maar als boegbeeld van de ‘coastal grandmother’-trend wegens haar rol in ‘Something’s Gotta Give’, met bijbehorende witte broeken, linnen jurken en rolkraagtruitjes. Voor wie het gemist zou hebben: ‘coastal grandmother style’ is een term die werd bedacht door tiktokker Lex Nicoleta, die de stijl als volgt omschrijft: ‘Als je houdt van de films van Nancy Meyers, van kustvibes, recepten en koken, van Ina Garten, gezellige interieurs en meer, dan is de kans groot dat je een coastal grandmother bent, ook al ben je geen grootmoeder.’

Het zal Diane Keaton wellicht worst wezen. Voor één gat valt ze niet te vangen. Volgend jaar komt ‘Maybe I Do’ op het grote doek, een romantische komedie met niet alleen Diane Kea­ton, maar ook Richard Gere, William H. Macy en Susan Sarandon. De fine fleur van de coastal grandparents, zeg maar. Ferme kleppers die, evenals Keaton, om meer redenen dan alleen maar stijl erg fijne rolmodellen blijven. Age is but a number.