Ibiza | Kijk binnen in de villa van deze Antwerpse ondernemer

‘Zelden komen er Blakstad-villa’s op de reguliere vastgoedmarkt. En als ze al van eigenaar wisselen, dan gebeurt het meestal compleet onder de radar’, weet een Antwerpse prop- en fintechondernemer die er in 2018 een kon kopen, met Rolf Blakstad junior als tussenpersoon. ‘Vijf jaar ben ik intensief op zoek geweest. Ik wilde niet zomaar de eerste de beste ‘villa in Ibizastijl’ of een witte doos in een verkaveling kopen’, zegt hij. ‘Ik zocht een architecturale parel in het noorden (rond San Juan) en het noordoosten (rond San Carlos), het hippiehart van het eiland. En toen ik eindelijk het huis had kunnen kopen, moest ik nog meer dan een jaar op de verbouwvergunning wachten. Intussen had de lokale overheid op Ibiza ook nog een jaar de tijd om het pand terug te kopen, omdat het op een lijst met beschermd erfgoed staat. Ons geduld is danig op de proef gesteld.’

Gelukkig kocht Ibiza het pand niet terug. Al betekende dat niet dat de eigenaar plots carte blanche kreeg voor zijn witgekalkte woning van 650 vierkante meter. ‘Geen deur, raamopening of houten balk mocht worden aangepast. Ze zijn echt heel streng op Ibiza. Als ze je betrappen op een bouwovertreding, leggen ze zonder pardon je werf stil en krijg je een enorme boete. De regelgeving gaat erg ver: als het huis bijvoorbeeld zou afbranden, krijg ik zelfs geen vergunning om een replica te bouwen.’

De Blakstad-finca had wat liefde nodig, maar structureel was het huis gelukkig nog in goeie staat. ‘Eén kleinere stalling op het terrein, nu de conciërgerie, was er het ergst aan toe: dat gebouwtje was zelfs nog op de traditionele manier geïsoleerd, met zeewier’, aldus de bewoner. Delen van zijn herenboerderij zijn tussen vierhonderd en vijfhonderd jaar oud. In de oudste vleugel, de centrale ruimte achter de rondboog, leefden de boeren vroeger met hun dieren. In de hoger gelegen opkamer sliepen ze, omdat ze daar van de warmte van de dieren konden genieten. Met zijn balkenplafonds van vijf meter hoog is die ruimte nu het hart van de woning. ‘We mochten aan de indeling niks veranderen. Zelfs een muur verlengen om een ruimere keukenwand te creëren, kon niet.’

Verscheidene architecten en interieurarchitecten beten hun tanden stuk op het project. Maar met het trio Moredesign uit Mallorca, Studio Klarq uit Ibiza en het architectenbureau De Meester Vliegen uit Antwerpen lukte het wél.

De grote uitdaging was om binnen de bestaande schil een nieuwe badkamer en keuken te krijgen, zonder de bestaande ruimtes, muren of indeling te beschadigen. Tom De Meester had een simpel, maar geniaal idee: hij ontwierp een module in staal en hout die je als een ‘los meubel’ in de ruimte schuift. Zonder de muren of het plafond te raken. Met dat soort toevoegingen hadden de erfgoeddiensten geen problemen. Want in principe kan die doos er weer uit, zonder een spoor na te laten. ‘Tom werkt oplossingsgericht en pragmatisch. Dankzij hem is dit een finca 2.0. geworden met enkele hedendaagse toetsen. Ik was al zeer tevreden over mijn vroegere samenwerkingen met Tom in Antwerpen en Knokke. En op Ibiza lukte het opnieuw prima. Ik wilde geen Knokke-villa op de Balearen. Dat zou niet passen in het Blakstad-verhaal.’

Rolph Blakstads verhaal is bij ons maar weinig bekend: in 1956 kwam de Canadees samen met zijn vrouw Mary per boot aan op Ibiza. Hij werd verliefd op ‘The White Isle’ en wijdde zijn leven aan het inventariseren en bestuderen van de originele bouwwerken op het eiland. Hij onderzocht restanten van gebouwen uit de tijd van de Romeinen, Feniciërs en Moren. Maar hij had vooral interesse in de zogenaamde ‘vernaculaire’ architectuur: gebouwen die locals zonder plan of architect bouwden in plaatselijke materialen. Rolph Blakstad senior bracht dat patrimonium niet alleen in kaart, hij richtte in 1967 zijn eigen designstudio op nadat hij zelf een originele herenboerderij in de Morna-vallei had verbouwd tot privéwoning. Typisch voor de Blakstad-stijl is het respect voor de originele architectuur van de finca’s, het werken met lokale materialen (terracotta tegels, sabinahout), de witgekalkte gevels, muren met afgeronde hoeken, rustieke plafonds met houten balken en platte daken.

Nu is de Morna-vallei een AAA-locatie, maar in de tijd van Blakstad werd die nog bevolkt door boeren en hippies. Ook de woning van de Belgische ondernemer kijkt uit over die Morna-vallei, een heel groene plek met de vruchtbaarste grond van het eiland.

De villa is een levensdroom, die hij kon realiseren dankzij de verkoop van zijn prop- en fintechbedrijf. ‘Ik heb ongelofelijk veel tijd en geld in dit project gestoken, het is op het randje van absurd. Alleen al om een originele natuurstenen trog te vinden, die nu dienst doet als wasbak, zijn we tientallen brocanteurs op het eiland afgereden. De vloer van de buitendouche is een gerecupereerde steen van een oude olijfpers. Al die details moesten kloppen.’

De tuin van 16.500 vierkante meter was zo mogelijk een nog waanzinniger uitdaging, zowel logistiek als financieel. De eigenaar wilde graag een wilde ‘prairietuin’ à la Piet Oudolf. Maar omdat die Nederlander geen privéopdrachten meer aanneemt, kwam hij terecht bij Terravita: op Ibiza het hoogst aangeschreven bureau voor landschapsarchitectuur, architectuur en interieur. Zij tekenden bijvoorbeeld ook al de landschapstuin van Sa Ferradura, een schiereiland bij San Miguel, dat celebrity’s als Lionel Messi of Leonardo DiCaprio soms afhuren als private retreat.

‘Een team van Terravita kwam speciaal naar Antwerpen om hun tuinontwerp aan ons voor te stellen. Met een VR-bril op konden mijn vriendin en ik live rondlopen en zelfs virtuele bomen verplaatsen in onze informele mediterrane tuin-in-spe. Ik was meteen mega-enthousiast’, zegt hij. Het beeld van kunstenaar Nick Ervinck koos de ondernemer zelf. Maar van Terravita kwam het maffe idee om een artificieel strandje aan te leggen, uitgerust met een buitenkeuken en een outdoorcinema. ‘Dat zand aanvoeren kostte me meer dan een gazon aanleggen. En dat terwijl we hier omringd zijn door zandstranden’, lacht hij. ‘Ik moet zeggen: het is wel een schot in de roos. ‘s Zomers spenderen we onze dagen rond dat strandje, zeker als er vrienden met kinderen op bezoek komen.’

Het was nochtans niet voor een strandvakantie dat de Antwerpenaar de eerste keer naar Ibiza afzakte. In zijn studentenjaren kwam hij naar het eiland om te feesten. ‘Eind jaren 90 kon je me wel eens vinden in clubs als Café d’Anvers, Fuse of La Rocca. En op reis in Barcelona was ik in een gigantische discotheek beland met trapeze­artiesten en allerlei burleske animatie. ‘Dit is toch de coolste club ter wereld?’, zei ik euforisch tegen een Canadees die ik er die avond had leren kennen. ‘Als je dit goed vindt, ga dan eens op Ibiza clubben’, antwoordde hij. ‘Pacha, Amnesia, Privilege, Space: daar is het deze vibe maal drie.’’

Meer had hij niet nodig om een vlucht naar Ibiza te boeken. Toen nog met een overstap op Mallorca, want als partybestemming was het eiland in 1999 nog niet zeer bekend. ‘Ik kon een relatief goedkoop hotelletje regelen en de eerste ochtend bleek al waarom. Rond 6 uur werden we wakker van het lawaai. Uit stoere auto’s kwamen partygangers gestapt met uitpuilende ogen. Ze kwamen in een afterclub op de gelijkvloerse verdieping van ons hotel (toen El Divino Hotel, nu Sir Joan Hotel) doorfeesten tot ‘s middags. Wij rolden uit ons bed en doken het feestgedruis in. Ons hotel lag op honderd meter van de legendarische club Pacha. Diezelfde avond trokken we daarnaartoe. Duizenden mensen, ongelofelijke danseressen, de beste muziek die je je kunt inbeelden: het was crazy. Toen de club sloot rond 8 uur ‘s morgens, trokken we samen met de buitenwippers nog naar Space. En dan was het feest nog niet gedaan, het ging gewoon door in Bora Bora.’

Het was liefde op het eerste gezicht. ‘Sindsdien koesterde ik de droom om er ooit een buitenverblijf te hebben. Twintig jaar later kon ik die realiseren. Maar met ouder worden leer je ook de andere kwaliteiten van het eiland kennen.’

Vandaag reist deze Belg het liefst buiten het seizoen naar Ibiza, samen met zijn vrouw en dreumes. Hij verkiest mei, juni, september, oktober en november boven de zomermaanden, als het er veel te warm en te druk is. ‘Al hangt er ook in de kerstperiode een leuke sfeer. Meestal kun je dan nog lunchen in T-shirt en korte broek’, zegt hij.

‘De vastgoedmarkt op Ibiza is heel apart. Veel villa’s die voor een week of een maand verhuurd worden in het seizoen, zijn zonder vergunning gebouwd of verbouwd. En daardoor zijn ze nauwelijks te verkopen. De huizen die je online voor redelijke prijzen te koop ziet staan, zijn ook zeer vaak (gedeeltelijk) illegaal. De volledig legale woningen worden vaak onderhands verkocht voor hoge prijzen en zijn snel weg. De vraag is veel groter dan het aanbod. De zoektocht, de vergunningsaanvraag en de verbouwingswerken zijn hier heel frustrerend. Ik snap dat mensen het op den duur opgeven en een vakantiewoning kopen op Mallorca, Marbella of in Zuid-Frankrijk. Zon is er op meer plaatsen. Maar er is maar één Ibiza.’