Deze jonge interieurarchitecte blijft ver weg van Knokse interieurclichés

Sinds ze in 2018 haar bureau voor interieurarchitectuur oprichtte, kreeg ze de kans om enkele mooie privéprojecten in Knokke te realiseren. Het bekendste is ongetwijfeld Villa Westhinder, een unieke modernistische woning van Henry Van de Velde, gebouwd voor kunstschilder Albert Saverys. Penneman herwerkte het volledige interieur, maar wel in symbiose met de originele pakketbootarchitectuur.

Nóg een van haar beste vrienden is Anthony Van Biervliet, de bedenker en producer van de succesvolle fictiereeks ‘Knokke Off’. ‘Die VRT-serie is losjes gebaseerd op de Knokse zomers die we hier met een bende vrienden hebben beleefd’, lacht de interieurarchitecte.

Bijna tegelijk met Villa Westhinder verbouwde ze ook dit hoekappartement, een paar honderd meter verderop, richting het Zoute. De renovatie is minstens even geslaagd, maar het vertrekpunt was architecturaal een pak minder dwingend. ‘Dit familieappartement wisselde van generatie toen de grootvader van de opdrachtgevers stierf. Het oubollige interieur kon een opfrisbeurt gebruiken. Het had wel potentieel, maar dat zat verborgen onder het kamerbreed tapijt en het behang’, zegt Penneman. ‘De indeling is grosso modo dezelfde gebleven, maar we hebben het appartement wel compleet gestript tot op de betonplaat. Alle technieken, vloeren, isolatie, ramen, muurafwerkingen en maatwerk zijn vernieuwd. Ik heb me hier kunnen uitleven.’

Het vertrekpunt voor haar ontwerp was de originele deurknop van het sixtiesappartement: een messing ‘caillou’, die heel goed in de hand ligt. ‘De keivormige knop bleek nog altijd in productie bij Maison Vervloet’, zegt Penneman. ‘We konden er drie recupereren uit het appartement, de rest lieten we bijmaken voor de andere deuren.’

Associatief belandde de Anzegemse interieurarchitecte van een messing kei naar gesofisticeerde interieurs, vervolgens naar Italiaanse sixtiesglam en zo naar Carlo Scarpa (1906-1978). Die Italiaanse architect en designer was een grootmeester in de verfijnde combinatie van warme en koude materialen, zoals hout, messing, natuursteen, beton en glas. Dat deed Penneman hier ook. ‘Eerst stond de klant er wat weigerachtig tegenover toen ik die Scarpa-referenties voorstelde. Maar zodra ze de klik maakten, gaven ze me het volste vertrouwen. Een passe-partout beige vakantieappartement wilden ze sowieso niet, en ik nog minder.’

Heel Scarpa zijn de vloeren in terrazzo met vierkante stukjes glasmozaïek: rood in de keuken en grijsblauw in de badkamer. ‘Die gekleurde stukken glas zijn een voor een met de hand geplaatst en ingegoten in terrazzo. Italiaans vakmanschap van topniveau.’ Het grafische patroon verwijst rechtstreeks naar de vloer in Carlo Scarpa’s Olivetti-showroom aan het San Marcoplein in Venetië: een must-see als je deze zomer nog naar de dogestad reist voor de Biënnale. Datzelfde ritme van vierkante blokjes komt ook terug in de geperforeerde kastdeuren én in de houten vloerroosters voor de convectoren. Een knap detail, dat samenhang geeft aan het appartement van 110 vierkante meter.

Enorm groot is dat niet. Maar omdat het appartement op een hoek ligt én een zijraam heeft, is het ruimtegevoel in de zithoek des te groter. Door dat extra perspectief verdwijnt het tunneleffect dat je vaak hebt in ‘schoendoosappartementen’ aan de kust. ‘Dankzij beide raamopeningen heb je tegelijk zicht op de zee en op de duinen. Het is net een schilderij. Daarom wilde ik dat panorama optimaal framen met de nieuwe raam­indeling’, zegt Penneman.

Toch beschouwt ze het landschap als iets aparts. Het interieur mag volgens haar een ander verhaal vertellen. Het hoeft niet per se letterlijk bij het uitzicht aan te sluiten. Daarom greep Penneman niet terug naar het voorspelbare ‘Knokse’ kleuren- en materialenpalet. Ze ging resoluut voor die verrukkelijke Italiaanse sixtieslook: een vleugje Milaan in het Zoute.

Op-en-top Italiaans is de natuursteen in de keuken: geen obligate travertijn, maar een brute pietra d’Istria. De oranje vintage ‘Marenco’-sofa voor Arflex past ook in dat sfeertje, net als de tegels met palmboommotief aan de haard. ‘Die vond ik bij een producent in Veneto’, zegt Penneman. De strakke maatwerkbibliotheek in afrormosia balanceerde ze uit met organische vormen in diezelfde sixtiessfeer, net zoals het kleurrijke vloerkleed, op maat gemaakt door Bomat. Of de ‘free form’ eettafel, een eigen ontwerp, als pièce unique geproduceerd bij AM Designs. ‘De tafelpoot is geïnspireerd op de kiel van een zeilboot. Samen met de schelpvormige wandlampjes zijn dat de enige rechtstreekse referenties aan de zee in dit appartement.’

Ver weg van de Knokse interieurclichés dus ontwierp Penneman een appartement met een internationale hotelvibe. ‘De eigenaars gebruiken het ook als vakantieverblijf om met hun familie en vrienden te delen. Vandaar de royale breedte van de gang en de custom wastafel in de gang’, zegt ze. Die aandacht voor detail – zo typisch voor een hotel – voel je het best in de nagenoeg onzichtbare elementen, die toch het verschil maken. De felgekleurde binnenkanten van de kasten, bijvoorbeeld. Of de messing profielen in het ruwe stucwerk. Samen met de messing kastdeurgrepen zijn het die rijkelijke details die een tikkeltje Italiaans raffinement binnenbrengen. En dat tilt dit appartement ver boven het alledaagse.

Toch maakte Aurélie Penneman er hier geen retro Scarpa-show van. Terwijl zijn interieurs soms wat overladen zijn, voegde ze de nodige frisse, hedendaagse toetsen toe. ‘Ik wilde zeker geen ‘total look’. De aankleding is voldoende speels gebleven, met verschillende soorten accessoires, kussens en lampen. Sommige verlichtingselementen zijn op maat gemaakt door PSLab, andere vond ik bij Axel Chay in Marseille of bij St Vincents in Antwerpen. En nog andere zijn vintage, zoals de Hans-Agne Jakobsson-pendels in de slaapkamer. Ik ben niet het soort interieurontwerper dat alles in één winkel gaat zoeken. Cherrypicking hoort bij mijn job.’

In die job is Penneman een laatbloeier. De West-Vlaamse studeerde eerst rechten, maar volgde daarna nog een opleiding interieurarchitectuur. ‘Van thuis uit kreeg ik architectuur met de paplepel mee. Mijn vader was een arts die bezeten was door Le Corbusier, het Bauhaus en het modernisme. Al onze reizen stonden in het teken van architectuur. Mijn moeder is tuinarchitecte en auteur van kinderboeken. Esthetiek was essentieel in mijn opvoeding’, zegt ze. Dat merk je aan haar portfolio. In korte tijd heeft Penneman een mooi palmares uitgebouwd van high-end interieurs met een opmerkelijke signatuur. Je zult er nog van horen.

| Website | aurelie-penneman.com