Ze voelt zich meer componist dan dirigent, meer moderator dan kunstenaar. In haar eerste boek ‘Comforting Homes’ toont Nathalie Deboel hoe haar aanpak tot geborgen interieurs leidt.
Dit weekend doet Nathalie Deboel wat ze wekelijks een paar keer doet: van haar kantoor in Brussel naar dat in Knokke rijden. Deze keer wel niet om te werken, maar om haar eerste monografie te signeren. Die heet niet toevallig ‘Comforting Homes’. ‘‘Comforting’ betekent zowel ‘comfortabel’ als ‘geruststellend’. Het mooiste compliment dat ik dit jaar kreeg van een klant: “Ik heb professioneel een moeilijk jaar gehad, maar mijn huis heeft me gered”’, vertelt Deboel. ‘De titel gaat terug naar de essentie van een thuis: een plek waar je je veilig en geborgen voelt. Meer dan een interieur creëren wij een emotie. Mijn job is veel meer dan wat tafels en stoelen bij elkaar zetten. Wij ontwerpen interieurs die je omarmen. We maken van een huis een comfortabel jasje, waarin je je kunt nestelen.’
Egoloos
Ook in zijn voorwoord vergelijkt modeontwerper Edouard ‘Natan’ Vermeulen het werk van Deboel met ‘een kostuumjasje dat op maat gemaakt is’. Al moet dat – wat Deboel betreft – niet al te strak zitten, ‘want je moet er nog comfortabel in kunnen manoeuvreren. Een huis mag je niet verstikken’, zegt ze.
Dat ze Vermeulen koos, hoeft niemand te verbazen. Hij is ook interieurarchitect van opleiding, maar belandde door een toeval in de couture. Hun showrooms liggen bij elkaar om de hoek in Knokke. En ze verzorgde recent mee het interieur van zijn nieuwe woning aan de golf in Knokke. ‘Hoe kleed je iemand aan? Hoe ontwerp je iets wat luxueus, maar toch ingetogen is? Het zijn onderwerpen waarover ik al vaak met Edouard heb gepraat’, zegt ze. ‘Hij leest een silhouet zoals ik een gebouw lees. We willen allebei begrijpen voor wie we ontwerpen. Net als bij couture moet de klant zich bij de eerste gesprekken openstellen voor mij. Wat zijn jullie wensen? Wat is belangrijk in jullie leven? Hoe eten jullie? Wat verwachten jullie van een huis? Moet het een refuge worden of net een plek om vrienden te ontvangen?’
‘Als de klant zijn verhaal doet, stel ik me nederig op. Ik voel me meer moderator dan kunstenaar. Veel architecten ontwerpen vanuit hun eigen ego. Ze bouwen voor zichzelf, niet voor hun klant. Ik probeer mijn ego weg te cijferen. In onze ontwerpen beklemtonen we de persoonlijkheid van onze klanten. Ik wil onzichtbaar zijn, zodat zij kunnen ‘shinen’.’
Vrijwilligerswerk
In ‘Comforting Homes’ shinen 15 woningen, van Knokke tot Brussel, van Londen en Parijs tot Tel Aviv. ‘Dat laatste is voor mij ons doorbraakproject. Door de afstand en de taal bracht het een ommekeer in onze aanpak. En werken in een andere omgeving en cultuur was uitdagend en verrijkend.’
Net als haar werk ademt haar eerste meubelcollectie ‘Nomad’ liefde voor craftsmanship en natuurlijke materialen – linnen, kalkpleister, hout, leem, keramiek, natuursteen.
Wat je níét in haar monografie leest: dat ze afgelopen zomer vrijwilligerswerk deed. ‘Ik wilde mijn engagement tonen voor minder bedeelde mensen, omdat ik het zelf niet gemakkelijk heb gehad in mijn jeugd’, zegt ze. ‘Ik heb lang gezocht naar het gevoel van een thuis. Ik heb me altijd opgetrokken aan schoonheid. Dat was mijn vorming, redding en springplank. Daarom zie ik het als mijn morele job te strijden voor schoonheid. Onze job draagt bij tot een mooiere wereld. Ik vind het waardevol dat mensen zich goed voelen in mijn ontwerpen. Als je goed woont, word je een beter mens.’
‘Mijn centrale vraag is altijd: hoe kunnen we de architectuur en de persoonlijkheid van de klant versterken, zodat zijn levenskwaliteit verbetert? Dat is het leukste aan de job: het lezen van de site, het aftoetsen van de behoeften en het zoeken naar de juiste oplossingen, verhoudingen, lichtinval en antwoorden op de vragen rond energiezuinig wonen.’
‘Ik vind het waardevol als je voor mensen iets kunt ontwerpen waarin ze zich goed voelen. Want als je goed woont, word je een beter mens.’Nathalie Deboel
Urban Nomads
Nathalie Deboel richtte haar bureau pas 15 jaar geleden op, op haar 35ste. Weinig mensen weten dat ze na haar studies interieurarchitectuur aan Sint-Lucas Gent eerst ervaring opdeed bij Obumex, vijf jaar werkte voor het moederbedrijf van Zara en Massimo Dutti, en aan de slag was bij de woonwinkel Flamant, waar ze zowel marketing als personeelszaken deed. Tot een vriend haar vroeg om een kleine studio in Knokke in te richten. Toen ze kort daarna ook de vraag kreeg om de modeboetiek Seven in Knokke te tekenen, had ze de moed om haar vaste job op te zeggen en haar eigen kantoor in Knokke te beginnen.
‘Ik ontwierp aanvankelijk vooral huizen en appartementen voor tweedeverblijvers. Maar gaandeweg vroegen die ook om hun hoofdwoning in het binnenland aan te pakken. En daarna hun buitenverblijf. Voor sommige klanten heb ik intussen al vier keer gewerkt. Mijn klanten zijn vaak ondernemers en ‘urban nomads’, die zich overal settelen. Ze hebben een druk, maar interessant leven. En daar moet ik als interieurarchitect een passend antwoord op geven. Ik ontwerp voor hen huizen waarin ze kunnen aarden.’
Componist
‘Ik onderschat mijn klanten niet, ik wil ze niet domineren met mijn smaak.’Nathalie Deboel
Was Nathalie Deboel geen interieurarchitect geworden, dan zeker wel een goeie psycholoog. Telkens als we elkaar ontmoeten, valt het op hoe empathisch ze zich opstelt. En hoe scherp haar luisterend oor is afgesteld. ‘Ik was misschien liever componist geworden. Als je mijn werk zou vergelijken met muziek, dan ben ik niet de eerste violist in een orkest. En ook niet de dirigent. Eerder de bedenker van de partituur, die muzikanten tot leven brengen’, zegt ze. ‘Muziek is pure emotie, terwijl er een ‘architectuur’ achter schuilt met complexe wiskundige principes. Muziek is onzichtbaar. Maar met noten, harmonie en ritme kun je een gevoel oproepen dat instant allerlei associaties doet opborrelen. Dat is wat ik wil doen. Een project is geslaagd als mensen bij de oplevering die emotie voelen.’
Die oplevering is vaak niet het eindpunt. Een pak van Deboels klanten werden vrienden, die in haar spreekwoordelijke ‘raad van bestuur’ zitten. Ze blijven haar ook consulteren voor de totaalafwerking, tot en met het huistextiel en servies. ‘Dat laten we vaak maken door kunstenaars, keramisten of ambachtslui in België’, zegt ze. ‘Maar ik vind het telkens leuk als ik zie hoe mijn interieurs evolueren als ik er niet meer direct bij betrokken ben.’
‘Onlangs was ik in een appartement in Parijs dat we één jaar geleden opleverden. De klant had voor in het salon een werk van kunstenaar Daniel Buren en van zijn Zwitserse collega Niele Toroni gekocht. Dat interieur was er alleen maar mooier op geworden’, zegt ze.
‘Ik wil niet de meesterdirigent zijn die alles bepaalt qua meubilair en kunst. Ik onderschat mijn klanten niet, ik hoef ze niet op te voeden of te domineren met mijn smaak. In mijn interieurs voelen ze zich beschermd en veilig.’
Boeksignering op za 11/12 in Brussel (Montjoielaan 228) en op zo 12/12 in Knokke (Zeewindstraat 8), van 14 tot 18 uur. Voor de recentste info n.a.v. de coronamaatregelen: nathaliedeboel.be
