Binnenkijken | Thuis bij sterrenchef Nicolas Misera in hartje Antwerpen

Aanvankelijk was het gezelschap verbouwereerd. Begrijpelijk, als allereerste gasten ooit op de ‘private dining’ bij de Misera’s. Maar al snel lieten ze hun schroom varen. ‘Aan de gedekte tafel kwamen ze helemaal los. Er ontspon zich een geanimeerde discussie. Ze liepen tijdens het diner zomaar van tafel en installeerden zich spontaan in onze sofa rond de monumentale haard. Als ze een luchtje wilden scheppen, namen ze hun wijnglas mee naar het terras. Ze zetten de muziek van The Rolling Stones een tandje luider. En ze liepen de keuken gemoedelijk binnen, waar ik stond te koken’, vertelt Nicolas Misera.

‘We willen het nog wat mysterieus houden, maar ik hoop vooral dat dit een huiselijke plek wordt waar mensen zich op hun gemak voelen’, zei Nicolas Misera over zijn pas geopende restaurant in Sabato. Twee jaar later geldt die uitspraak evengoed voor zijn private dining. ‘We sluiten het restaurant speciaal op zaterdag om hier thuis te kunnen ontvangen. Onze gasten, maximaal zestien, moeten een relaxte avond bij ons thuis beleven. Ze krijgen een achtgangenmenu, maar ik vraag wel carte blanche. Ze weten van tevoren niet wat ze zullen eten of in welk decor ze terechtkomen. Al zal dat laatste na deze reportage wellicht veranderen’, aldus Yasmin Weyn.

Zij is behalve Misera’s partner ook de gastvrouw van het restaurant (zowel thuis als op Nieuw-Zuid) én de architect van de Misera-­vibe. ‘Bij zo’n private dining kies ik op gevoel het tafelkleed, het servies, het bestek, de kristallen glazen, de bloemen, de muziek, de kaarsen en het huisparfum. Corporate mag de sfeer nooit zijn, wel stijlvol rock-‘n-roll. De bediening bij ons thuis is even verzorgd als in het restaurant. Champagne leggen we koel in een zilveren ijsemmer, en als je even van tafel gaat, ligt je servet bij terugkomst netjes weer opgeplooid. Uiteraard hoeft dat niet: geen enkele Michelin-commissaris zal bij ons thuis de service komen quoteren. Maar die details horen bij de ervaring, vinden we.’

Wat ook bij de ervaring hoort: verdwalen. Gasten die het privéadres krijgen doorgestuurd, vinden de voordeur meestal niet meteen. Die is namelijk goed verstopt in de Vlaeykensgang, het pittoreske steegje uit de late zestiende eeuw, in de schaduw van de Antwerpse kathedraal. Aanvankelijk was het de thuis van de vooraanstaande familie Rockox. Later woonden hier de armste sinjoren. Toen in de jaren 60 de vervallen renaissancehuizen in het steegje gesloopt dreigden te worden voor een parking, schoot kunsthandelaar Axel Vervoordt in actie. Met de hulp van zijn vader kocht hij in 1969 de hele Vlaeykensgang om de ‘vergeten huizen in ere te herstellen en te bewaren’.

Met zijn eerste restauratieproject legde hij de kiem van het latere Vervoordt-imperium, maar het werd ook bijna zijn bankroet, zo getuigt hij in zijn memoires. Amper 21 was Vervoordt in 1969. In datzelfde jaar behaalde Hans Misera, de vader van Nicolas, op precies dezelfde leeftijd als Vervoordt toen zijn eerste Michelinster met La Huitrière in Blankenberge. Als jongste chef ooit.

Axel Vervoordt verbouwde de pakhuizen en historische woningen met veel gevoel tot lofts, appartementen, winkelpanden en restaurants. De kunsthandelaar en woonfilosoof woonde er zelf met zijn gezin tot 1986, toen hij naar het kasteel van ‘s-Gravenwezel verhuisde. Zijn zoon Boris was toen twaalf, maar kwam in 1997 na zijn studies terug naar het historische steegje en zou er uiteindelijk 27 jaar blijven plakken.

‘Bij Boris Vervoordt liepen leven en werk door elkaar in deze loft. Dat is bij ons nu ook zo’, vertelt Nicolas Misera. ‘Hij organiseerde er talloze diners, concerten, vernissages en feesten. De herinneringen kleven nog aan de muren, en wij willen ook zulke verhalen schrijven. Joost Zweegers, de zanger van Novastar, heeft al beloofd een avond te komen musiceren als we een piano regelen. En als Nick Cave volgende maand naar Antwerpen komt voor twee concerten, mag hij hier komen eten. We zorgen voor passend gezelschap. We willen dat mensen hier ervaringen opdoen die ze nooit zullen vergeten.’

Door naar de Vlaeykensgang te verhuizen en daar private dinings te organiseren, schrijft Misera een nieuwe bladzijde in de horecageschiedenis van het steegje. In 1973 opende chef Roger Souvereyns er Sir Anthony Van Dijck, het toprestaurant waarvan Marc Paesbrugghe in 1979 het roer overnam. Op zijn toppunt had de zaak twee Michelinsterren. Maar Paesbrugghe gaf die in 1992 terug, omdat hij op een andere manier wilde koken. ‘Ik ben met mijn ouders nog gaan eten in Sir Anthony Van Dijck’, herinnert Nicolas Misera zich. ‘Marc was een Brugse jeugdvriend van mijn vader. Ze deden samen veel grote banketten in het casino van Oostende, waar mijn vader door de familie Vanmoerkerke tot chef was aangesteld. Hij ontpopte er zich als de cultkok van de jetset.’

‘À la vie d’artiste’, het motto van Nicolas Misera’s restaurant, is een ode aan zijn vader, Hans Danneels. Na zijn stormachtige carrière als chef-kok vond die zichzelf opnieuw uit als kunstenaar. Daar hoorde een zelfgekozen artiestennaam bij, Misera. Sinds Danneels’ dood in 2015 draagt zijn jongste zoon Nicolas – de enige van zijn vier kinderen die kok werd – die geuzennaam met trots verder. In de wijnrode leefruimte, waar de private dinings plaatsvinden, hangt nog een schilderij van Misera senior, pal naast de tafel. Alsof vader over de schouder meekijkt naar zijn zoon. Ook al maakte hij Nicolas’ eerste Michelinster in 2023 helaas niet meer mee.

Het clair-obscur-interieur van restaurant Misera is ontworpen door Bjorn Verlinde, maar in de Vlaeykensgang zou zijn gesofisticeerde minimalisme niet goed matchen. ‘Het pand had op zich al zoveel patine en textuur. Als het licht hier binnenvalt, lijkt het net een schilderij. De tijd was hier vierhonderd jaar de kunstenaar’, zegt Weyn, die tien jaar voor de Antwerpse conceptstore Graanmarkt 13 werkte. Hoewel de wabi-sabisfeer van de Vervoordts nog heel voelbaar is in de loft, laat zij zich als huurder niet intimideren door haar voorgangers. ‘Met ons gezin schrijven wij hier ons eigen verhaal. We zijn zelf kunstverzamelaars en schuimen in onze vrije tijd antiekmarkten en vintagewinkels af. Van op reis brachten we al mooie, doorleefde stukken mee uit Italië, Frankrijk en Portugal. Die combineren we bijvoorbeeld met een kast van Nicolas’ vader, een erfstuk.’

Toen Misera en Weyn vorig jaar het immense huurpand van vier verdiepingen via Immodôme kregen aangeboden, stond het al enkele maanden leeg. ‘Yasmin was overdonderd door het gebouw. Ze vond het veel te groot en een tikkeltje muf. Ik zag het meteen zitten’, zegt Nicolas Misera. Herkennen we daar de rusteloze ongeremdheid van zijn vader? ‘Yasmin en ik kennen elkaar dik vijf jaar. In die tijd zijn we al vier keer verhuisd, kregen we twee kinderen en openden we een eigen restaurant met een ster. Onze jongste zoon, Jean, werd geboren twee weken voordat Misera openging. Ons leven is vrij intens, ja.’

Toch vonden ze – naar eigen zeggen – meer rust dan ooit in hun woning in de Vlaeykensgang. ‘Je woont hier midden in de stad, maar het is zo ongelooflijk rustig’, zegt Misera. ‘Voorheen hadden we een leuk huis in Berchem, vlak bij een park en goeie speciaalzaken. Toch vond ik het daar te burgerlijk: we zaten er wat afgezonderd, ons verplaatsen met het gezin was een onderneming. Nu stappen we de deur uit en zijn we meteen in het historische centrum.’

Eerlijk is eerlijk: na 27 jaar Vervoordt was de triplexloft een beetje uitgewoond. Dus fristen de Misera’s de keuken meteen op, maar ook de kinderkamers. ‘In een van die kamers zou de Amerikaanse rapper Kanye West drie weken gelogeerd hebben’, weet de chef. Hun gezin woont vooral op de tweede verdieping, terwijl de private dining plaatsvindt in hun ‘wijnrode living’ op de eerste etage. ‘Ik geef toe, leven op twee etages is niet honderd procent praktisch. Maar het zalige is: bij een private dinner slapen de kinderen gewoon op de verdieping boven de gasten. De babyfoon staat in de keuken.’

Misera en Weyn slapen helemaal boven, in de unieke slaapkamer die Boris Vervoordt destijds met verweerde planken liet aftimmeren. ‘Als ik ‘s ochtends mijn ogen open, waan ik me in een chalet in de Alpen. Maar kijk je naar buiten door het dakraam, dan zie je de toren van de kathedraal’, zegt Misera. Van het terras zou hij graag een privé-aperitiefplekje maken voor henzelf. Ten tijde van Vervoordt was het inpandige terras een ‘lapidarium’, een conceptuele buitenbibliotheek van landschapsarchitect Erik Dhont waarin Vervoordt gevonden zwerfkeien liet begroeien met mos. ‘Boris heeft nog een paar van zijn stenen achtergelaten’, zegt Weyn. ‘Hij vertrok hier met veel heimwee, hebben we gehoord. Sindsdien is hij niet meer terug geweest. Maar we hopen hem ooit te mogen begroeten op een private dining.’ Zou hij van The Rolling Stones houden?

Restaurant Misera
| Adres | Michel de Braeystraat 18, 2000 Antwerpen
| Website | nicolasmisera.com
| Instagram | @restaurant_misera
| Voor finediningbookings | nicolas@nicolasmisera.com