Aan zee draait níét alles om zandtinten en blauwnuances. In de villa van Chris Maes en Charlotte Coolens in Knokke krijgt de Parijse boudoirsfeer vrij spel, mét een nostalgische knipoog.
‘Een wandeling door het Zoute geeft mij altijd weer dat gevoel van geborgenheid. De woningen die de buurt typeren, stralen pure romantiek uit. Ik hou van die nostalgische sfeer. Die oude ziel wilde ik naar binnen brengen: de sfeer van een gezellig, bruin café 2.0, met veel hout, warmte en knusse hoekjes.’
Het was al lang een droom van Chris Maes om in hartje Zoute te wonen. Eind vorige zomer besliste hij samen met zijn vriendin en private banker Charlotte Coolens die Anglo-Normandische droom te realiseren. De locatie, het exterieur en ook de oppervlakte klopten, maar binnenin moest een volledig nieuw verhaal worden verteld.
Iets wat Maes, zaakvoerder van Chrisma, een Knokse firma gespecialiseerd in totaalrenovaties en interieurinrichtingen, dagelijks doet voor klanten. Alleen moest het deze keer zijn eigen verhaal zijn. ‘Charlotte en ik hebben allebei een erg drukke baan’, zegt Maes. ‘Het spreekt voor zich dat we thuis in de eerste plaats tot rust willen komen. Maar bovenal was ik op zoek naar een nieuwe sfeer. Een atypisch interieur dat zich losmaakt van het passe-partout dat zo gewild is aan zee.’
Helemaal naakt
‘Ik ben een jaar in deze woning gekropen’, vertelt Valérie Vercruysse, interieurarchitecte bij Chrisma en verantwoordelijk voor de renovatie. ‘Als je een atypisch interieur wil, moet je ver durven te gaan en royaal de tijd nemen. We hebben de woning volledig uitgekleed om zo een beter beeld te krijgen van de sterktes.’
Wie naakt is, heeft weinig te verbergen. Van sommige authentieke elementen was meteen duidelijk dat ze deel uitmaakten van de ziel van de Anglo-Normandische woning.
Bovendien waakten de bewoners over de nostalgische charme van het huis. Het houten rasterplafond bijvoorbeeld geeft de woonkamer textuur en gezelligheid. Ook de authentieke gietijzeren radiatoren hebben karakter. De boogvormige doorgang tussen de woon- en eetkamer inspireerde om dit soort zachte rondingen in de hele woning door te voeren. ‘Ik wilde een interieur dat je als het ware omarmt’, zegt Vercruysse. ‘Die zachtheid en warmte zitten in de indeling met een goeie flow, in de vele gezellige hoekjes en in het gebruik van een waaier luxueuze materialen.’
Va-et-vient
Een eerste breinbreker was de keuze van de houtsoort: niet te donker, niet te glanzend, elegant met een subtiele tekening. Uiteindelijk inspireerde het werk van Charlotte Perriand, de beroemde Franse architecte die samen met Le Corbusier en Pierre Jeanneret een designtrio vormde, Vercruysse om voor dit hout te kiezen. Vooral in de keuken, waar het royale gebruik ervan de gezellige sfeer bepaalt.
Charlotte Coolens: ‘De hall ligt pal naast de eetkamer, maar vrijwel iedereen komt via de keuken naar binnen. Zo hoort het. Wij houden van dat va-et-vient van vrienden en familie, en we wilden een keuken waar het hele gezin zijn plek vindt. Ik hou ervan dat de kinderen in mijn buurt kunnen tekenen of huiswerk maken terwijl ik kook.’
Vercruysse creëerde drie hoeken en drie sferen in de keuken. Er is het ranke eiland, bekleed met zacht leder en opvallende naden à la Hermès, omringd door een veelvoud aan ramen waardoor je bijna in de tuin eet. Daarnaast staat een groot, boonvormig kookeiland van hout. Hieruit sneed Vercruysse een zithoek, waar een speels gestreepte bank met een kussen in de vorm van een bal de kinderen uitnodigt om zich op te nestelen. Verderop is er nóg een romantisch hoekje, ook hier compleet met bijpassende sfeerlamp.
Nog een bijzondere blikvanger in de keuken is de vloer. De bewoners en de interieurarchitecte delen een grote liefde voor rode wijn. Die resulteerde in een zacht getinte betonnen vloer met stukjes wijnranken her en der.
Liever geen vintage
Parijs meets Val d’Isère: Vercruysse liet zich zowel door de lichtstad als de sfeer in skioorden inspireren: ‘Reizen is een noodzaak in mijn job. Rondkijken, ideeën opdoen en die vertalen. Zo zag ik een variant van de deur in kathedraalglas in een restaurant in Parijs. Ook de sfeerlampjes met franjes link ik aan mijn bezoeken daar. De ronde, gezellige hoekjes typeren dan weer de warmhouten hotels waar je na het skiën met je gezin op de bank kruipt.’
Het maatwerk van Vercruysse gaat ver. Niet alleen liet ze in elke ruimte de nodige wandkasten installeren, ook het meubilair en de aankleding zijn allemaal op maat gemaakt. Zithoeken, banken, tafels, poefs, krukken, zelfs de sofa’s - alles werd speciaal ontworpen om die eenheid tot in het kleinste detail door te trekken.
Tussendoor vallen er enkele vintage stukken op. Vercruysse: ‘Hoewel we een nostalgisch-romantische sfeer wilden creëren, wilden we geen woning vol vintage. Slechts een paar sterke stukken laten de schoonheid van de rest nog meer opvallen.’ Zo verhuisden de vintage stoelen van het koppel mee naar Knokke: hun goed doorleefde, cognackleurige zitvlakken hebben doorheen de jaren heel wat verhalen verzameld. Daarnaast kozen de bewoners voor de Platner-stoel van Knoll, een krachtig designstuk dat draadstaal mixt met warm fluweel.
Conversation starter
Achter de eettafel springt een werk met een reeks fototoestellen en lenzen in het oog. ‘De emotionele waarde van een werk is voor mij de bepalende factor’, zegt Maes. ‘Dit werk maakte mijn vader, Edwin Maes. Hij gebruikte die fototoestellen en lenzen jarenlang; met eentje ervan maakte hij zelfs mijn communiefoto’s. Ik had hier een exclusief kunstwerk kunnen hangen, maar dit verhaal is zoveel mooier. En het blijkt telkens weer de perfecte conversation starter aan tafel.’
De luxueuze stoffen van Pierre Frey, de bekende Parijse stoffenfabrikant, brengen warmte in dit nest. Karamelkleurige, gemoltonneerde gordijnen, kleurrijke vouwgordijnen met tropische prints, kussens met fijne tot uitgesproken strepen en romantische ruches, en wand- en sfeerlampjes in bijpassende stoffen. De gestreepte bank in de keuken is een perfect voorbeeld van Vercruysses oog voor detail. Ze had de strepen eenvoudig verticaal kunnen laten doorlopen, maar dat vond ze saai. Dus koos ze ervoor om ze op een speelse manier in elkaar te laten overlopen. De naden perfect uitgelijnd, de plooien elegant rond het zitvlak uitwaaierend, het zit- en rugvlak ergonomisch en esthetisch op de juiste plekken opbollend: voor zo’n precisiewerk rijdt ze naar het atelier, zodat ze de regie strak in handen houdt.
Dit is sexy!
De gezellige warmte beneden krijgt in de hal een extra blos. Het zachte, kastanjebruine tapijt op de trappen, het gedempte licht, de stoffen bekleding op de wanden: het is een voorbode van wat je boven te wachten staat. Of althans, in de slaapkamer met en suite badkamer en dressing van het koppel.
Wanneer Vercruysse per ongeluk de verkeerde schakelaar kiest, sluiten de houten jaloezieën en verspreidt er zich een gedempt licht, waardoor de slaapkamer een verleidelijke boudoirsfeer krijgt. Dit is sexy! Vercruysse: ‘De beoogde romantische sfeer in huis bereikt hier natuurlijk zijn hoogtepunt. De keuze van materialen en vormen is gericht op warmte en aaibaarheid. Ik wilde een sfeervolle, knusse en tegelijk stijlvolle cocon ontwerpen.’
Daarvoor ging de interieurarchitecte aan de slag met een Braziliaanse, donkere houtsoort die mooi aansluit bij de fluwelen vouwgordijnen, het tapijt en de badkamertegels in bruintinten. Ook hier wordt alles zacht omkaderd en speelt ze de rondingen maximaal uit. Zo is er het robuuste, uitgesproken bed van Linteloo, de opvallende, afgeronde deurlijsten, de glanzende tegels die in bad en douche een bocht maken, en het sierlijke lijnenspel in de natuursteen. Zelfs de wandkasten wil je aanraken: ze zijn bekleed met stof van het Italiaanse Dedar en machinaal ruwer gemaakt, waardoor het paneel er ietwat uitspringt. De details scherpen ook hier de sfeer aan.
Opvallend: net als in de rest van de woning vinden we ook in deze ruimte heel wat Belgische namen, van het tapijt van Bomat en het bedlinnen van Slabbinck tot de lampenkappen, die vervaardigd zijn door een klein familiebedrijf.
Wanneer de jaloezieën weer zachtjes opendraaien, verjaagt het daglicht onverbiddelijk de avondsfeer. In de keuken druppelen de kinderen binnen en daarmee de gezelligheid. Maes: ‘We hebben Valérie meteen gezegd: in dit huis wordt geleefd. De kinderen mogen zich niet geremd voelen en wij willen niet constant op onze hoede zijn. Maar waarom zou esthetiek de ondergeschikte moeten zijn?’
