Binnenkijken in een 70's droomhuis dat een advocatencarrière overhoop haalde

Holsbeek is het niet geworden, wel Schiplaken, nog zo’n plek buiten bereik. De lokroep van een seventieswoning van architect Gerard Cools (1938-2009) klonk gewoon te luid om te negeren. ‘Hier in Schiplaken, tussen Mechelen en Brussel, kenden we werkelijk niemand. Maar we waagden toch de sprong. Zoiets puurs kom je maar één keer per jaar tegen’, zegt ze. ‘Het huis voelde als voorbestemd voor ons. Het leek alsof we al onze meubels in seventiessfeer speciaal voor dit project hadden gekocht. In werkelijkheid hadden we ze al, in een landelijke villa in Stekene. Binnen klopte dat interieur daar, maar het matchte totaal niet met de architectuur. Toen we alles naar hier verhuisden, paste de puzzel.’

De planchetteplafonds, het intimistische licht, de deuren in massief wengéhout, het bouclé kamerbrede tapijt, de binnentuin waarop de kinderkamers en badkamer uitkijken: alles ademt de sfeer van de jaren 70. ‘Toch beschouw ik het huis niet als een relikwie. Ik zet het niet onder een stolp. Hier mag hedendaags worden geleefd’, zegt ze nadrukkelijk. ‘In een woning met originele elementen moet je tolerant zijn. Mens en natuur hebben hier hun sporen nagelaten, en die worden alleen maar talrijker. Een nieuwe schram op het wengéhout is geen doodzonde: we schrijven hier een nieuw verhaal. We zijn gevallen voor het uitgepuurde concept van deze woning. De leefruimtes zijn open, maar er zijn veel aparte hoekjes. Hoe het licht via de patio binnenvalt, dat is echt flippen. Als ik in mijn leeshoekje zit te bellen en even opkijk, ontdek ik altijd weer nieuwe doorkijkjes of lichtinvallen. Zelfs leeg is dit huis interessant. Ik beschouw het als een kunstwerk dat uitnodigt om naar je hand te zetten. Dat laat de architectuur zeker toe. We willen nog de donkere kinderkamer en gedateerde badkamer aanpakken, en de keuken zal zeker worden uitgebreid. Nu is het nog een apart hokje, waar maar één persoon kan staan, echt het rijk van een huisvrouw in de jaren 70. Als mensen tijdens een feestje in onze keuken komen rondhangen, denk ik: please, blijf hier weg!’

Zodra je de oprit opkomt, valt op hoe foto­geniek het huis is. Dat hadden de makers van de Britse tv-serie ‘Suspect’ ook begrepen: de pilootaflevering van het tweede seizoen werd er integraal gedraaid. ‘In de reeks woont hier een rouwende psychologe die mensen door hypnose van hun verslaving kan afhelpen. Tot een van haar cliënten een moord bekent’, verklapt Verberckmoes. ‘Tien dagen lang heeft een crew van dertig man in ons huis gefilmd. Het decor lag vol Kleenex en dode vliegen. Zelfs onze straat was afgezet voor een buitenscène met een Britse politieauto, die uiteraard links moest rijden.’

Het huis is niet alleen bekend door de tv-reeks, maar ook door zijn voormalige bewoonster, de Antwerpse modeontwerpster Veronique Branquinho. In 2012 nam zij B-bis architecten onder de arm om de woning te renoveren én uit te breiden. De jarenzeventigvibe bleef gelukkig intact, zelfs in de nieuwe aanbouw, herkenbaar aan de funky draaitrap, de vloer in kops hout en de spiegelende gevel. ‘Met die spiegels wilde de architect een ‘non-object’ creëren. Dieren lijken het huis ook als zodanig te ervaren: eekhoorns en wasberen passeren hier alsof het niet bestaat. En met de nieuwe daktuin gaat het huis helemaal in de omgeving op’, zegt Verberckmoes.

Ten tijde van Branquinho fungeerde de annex als atelier en ontwerpstudio over twee verdiepingen. Nu bevindt zich boven de masterbedroom en beneden het kantoor van Verberckmoes. Op papier was dit het perfecte advocatenkantoor geweest: omgeven door natuur, perfect voor discrete consultaties. Verberckmoes was immers vijftien jaar actief als echtscheidingsadvocaat in Gent.

Maar de woning heeft geleid tot een andere breuk: die met haar job. Sinds de verhuizing voelde ze dat haar carrière een andere richting uit moest. ‘Zonder deze woning was ik wellicht nooit met de advocatuur gestopt. Het was nooit in me opgekomen: ik voelde me als een vis in het water. Dit huis heeft iets losgeweekt wat misschien altijd al onderhuids aanwezig was. Het heeft maanden geduurd voordat ik dit van mezelf wilde toegeven. Ik geloof in de interactie tussen je omgeving en je gedrag. De woning van Cools heeft me doen ontwikkelen en vervellen tot een nieuwe versie van mezelf. Het huis heeft ook ons gezin veranderd: de kinderen zeuren nooit meer om een trampoline in de tuin. Ze gaan nu op ontdekking in het bos rond ons huis.’

Advocatuur was wel het beroep waarin Verberckmoes vijftien jaar carrière maakte, maar samen met haar man runde ze ook al jaren vakantieverblijven in Antwerpen. ‘Ik had via die weg al een uitlaatklep voor mijn passie voor architectuur en interieur. Maar ik bleef op mijn honger zitten. Daarom richtte ik vanuit Schiplaken Studio Nest op: een kantoor dat mensen begeleidt die een project willen realiseren, om zelf in te wonen of te verhuren. Ik help locaties vinden, aankleden of verbouwen. Ik doe interieurstyling, werfopvolging en vastgoedontwikkeling, maar help ook met de juridische, technische, fiscale, financiële en logistieke aspecten van verbouwen of verhuren. Bovendien kan ik het vastgoed ook beheren. Studio Nest is een onestopshop die alles uit handen neemt.’

Verkijk je trouwens niet op de uitgesproken jaren­zeventiglook van haar eigen woning: Verberckmoes kan zich net zo goed uitleven op iets uit de jaren 80 of 90 of jonger. ‘Het gaat erom dat het huis uitstraling heeft. Het moet karakter hebben’, zegt ze. ‘Ik inspireer me altijd op het pand, de omgeving en het licht. Dat is het uitgangspunt voor een nieuw verhaal.’

Voor wie haar kende, was de switch van echtscheidings­advocaat naar Studio Nest geen aardverschuiving. Zoals haar meubelcollectie al perfect in haar nieuwe huis paste, was haar nieuwe professionele pad ook een sleutel-op-de-deur oplossing. ‘Mijn nieuwe woning is de katalysator geweest voor een reset in mijn leven. En ik wil dat anderen dat ook ervaren’, zegt ze. ‘Een omgeving kan mensen inspireren om anders in het leven te gaan staan. Het is bijna onmogelijk om inspiratieloos te zijn in een inspirerende omgeving. Helaas geldt het omgekeerde ook. Er zijn op de vastgoedmarkt te veel standaard witte dozen zonder charme.’

Of haar afscheid van de advocatuur een echtscheiding was? ‘Misschien, maar wel in onderling overleg. Ik zie het meer als een open relatie. Ik kan altijd terug als ik dat wil’, zegt ze. ‘Als echtscheidingsadvocaat werkte ik voor mensen die dachten dat hun leven een roman zou worden, maar hun verhaal kreeg geen happy end. Ik moest dat verhaal zo elegant mogelijk afronden, ook al waren de meeste mensen teleurgesteld. Er zijn alleen maar verliezers. Ik wil niet langer in dialoog gaan met mensen die niet meer het beste uit elkaar halen. Ik wil in dialoog gaan met ruimtes en architectuur. Een echtscheiding haalt vaak de lelijkheid naar boven bij mensen. Nu ben ik bezig met schoonheid te creëren. Esthetisch wonen kan van iedereen een mooier mens maken.’

| Website | studio-nest.be