Architect Luc Binst woont in een langgerekte loft met uitzicht op de Scheldekaaien. Kijk binnen in een van de experimenten van B Brand, de interieur- en designstudio van Binst en Ben Depuydt.
‘Hohe Pappeln’ noemde architect Henry Van de Velde zijn huis in Weimar, omdat er – wel ja – hoge populieren in zijn tuin stonden. Architect Geoffrey Bawa doopte zijn domein in Sri Lanka ‘Lunuganga’ (‘zoute rivier’), omdat het aan een rivierarm lag. En Luc Binst houdt het simpelweg bij ‘The Fifth Floor’. Vanaf de vijfde verdieping van een appartementsgebouw van Conix RDBM Architects is zijn vogelperspectief op de Schelde indrukwekkend. Zeker omdat hij in zijn langgerekte loft een volledige glazen gevel van dertig meter heeft: uniek voor Antwerpen. ‘Rechts hebben we een vergezicht richting de haven, links kijken we op de bocht richting Temse’, zegt hij trots.
Met zo’n perspectief heb je twee opties. Ofwel ben je nederig ten opzichte van dat brute Scheldelandschap met zijn imposante industriële panorama. Ofwel maak je een krachtig, hedendaags statement, als tegenwicht. Binst koos voor dat laatste. ‘Ik heb het landschap op verschillende manieren geabsorbeerd in mijn interieur’, zegt hij. ‘Her en der zie je de Schelde in de reflectie verschijnen. In de wijnkast bijvoorbeeld. In het zwarte glas aan de mastersuite. Maar ook in de spiegelende plafondbalk boven de keukenbalk.’
De rivier werd ook subtiel vertaald naar tal van interieurdetails. De donker gebeitste kastenwand van dertig meter lang is niet toevallig golvend. En de vloer is niet zomaar uitgevoerd in evolin-natuursteen uit het Zwitserse Vals. ‘Architect Peter Zumthor bouwde daar zijn fameuze ‘Therme’ mee. Als het licht hier ’s avonds binnenvalt, krijgt de steen een basilicumgroene schijn. De kleur verwijst naar de grijsgroene oevers, de aders naar de stroming van de Schelde.’
Grot
Binst realiseerde het appartement in twee fasen. Het linkerdeel kocht hij in 2008, toen zijn leermeester Jo Crepain zwaar ziek werd en Binst als opvolger aanduidde om zijn kantoor voort te zetten. Twee jaar later kon Binst het aanpalende appartement aan de rechterkant verwerven. ‘De structuur van het gebouw was erop voorzien om beide entiteiten te koppelen tot een loft van driehonderd vierkante meter’, zegt hij. ‘Maar als het ooit moet, kan de loft zonder veel moeite weer gesplitst worden. Er zijn zelfs twee aparte circuits voor de nutsleidingen. De scheiding zit in het midden van de langgerekte keuken, die de loft ruimtelijk doormidden snijdt.’
‘We willen een resoluut hedendaagse manier van wonen brengen, weg van de nostalgische mid-century invloeden die je altijd en overal ziet.’Luc Binst
De totaalinrichting en het eigen meubilair werden door B Brand ontworpen. En daar nam het team zijn tijd voor: zijn loft is pas een jaar geleden helemaal opgeleverd. ‘Vroeger was alles wit geschilderd. Het was zo fel, dat je in de zomer binnen een zonnebril nodig had’, zegt hij.
Het contrast met zijn huidige interieur kan niet groter zijn. Nu lijkt het alsof je rondwandelt in een schilderij van Pierre Soulages: die Fransman die erin slaagt om met uitsluitend zwarte verf toch enorm veel nuance en licht te creëren. ‘Ik heb het Scheldelandschap gekadreerd doorheen een zwart passe-partout. De zwarttinten temperen het daglicht binnen. Maar ze geven ook rust in de masterbedroom en de badkamer. Door zowel het plafond als de muren donker te schilderen, creëerde ik er een stoere, intieme cocon. Alsof je je in een grot begeeft’, zegt Binst.
Strakke regie
Tijdens de werkweek woont Luc Binst met zijn gezin in de spartaanse, kosmopolitische loft. In het weekend trekt hij zich nog altijd graag terug in zijn pied-à-terre op het platteland in Humbeek. ‘Ik noem dat mijn atelierwoning. Het interieur staat intussen vol met kunst, objecten, maquettes en architectuurtekeningen’, zegt hij. ‘Hier in Antwerpen moet de inrichting net heel gestileerd blijven.’
Binst houdt de regie van het appartement heel strak in handen. Decoratieve items zijn er nagenoeg niet. Elk designobject, elk kunstwerk, elk detail werd streng gecureerd. Ook de zichtassen zijn perfect uitgelijnd. De rigide symmetrie doet ons zelfs denken aan de architectuur van de Oostenrijker Adolf – ‘ornament is crime’ – Loos. Als een filmmaker kadreerde Binst het interieur en het landschap. Heel filmisch is ook de oversized zithoek, met zijn lage zetels. De 98-inch flatscreentelevisie versterkt het cinemagevoel nog meer. Maar het echte bioscoopscherm is natuurlijk het XL raam naar het Scheldepanorama.
Heel bewust selecteerde Binst maar drie kunstwerken voor The Fifth Floor: één museaal schilderij van de Duitse kunstenaar Gunther Förg, beschermd met veiligheidsglas. Eén werk van Christo en één sculptuur van Panamarenko uit de jaren 1970: een insect met een groen lijf. Dat atypische groen komt ook terug in de poten van de ‘Cross Table’, ontworpen door B Brand: de interieur- en designstudio die Binst en Ben Depuydt oprichtten en die focust op high-end interieur- en meubeldesign. ‘De kruisvormige tafelpoot in groen geanodiseerd aluminium is meteen ook het logo van ons architectenkantoor’, zegt Binst. ‘Dat kruis is geïnspireerd op de kolommen van Ludwig Mies van der Rohe in zijn Barcelona-paviljoen. Wij integreerden zulke kolommen in de verbouwing van ons hoofdkantoor in de Luikstraat. Dat kruis is nu ons handelsmerk: het komt terug in verschillende gedaantes.’
De nieuwe stoerheid
Zwart-groene accenten domineren de loft van Binst. ‘Qua interieur leunt die meer naar een club dan naar een stadsappartement’, geeft de architect toe. ‘The Fifth Floor gebruiken we soms ook voor events, meetings of als showroom voor B Brand. Het appartement is een experiment in hedendaags wonen. We experimenteerden met ruimtelijkheid en met atypische materialen. De zwevende keukenkasten zijn bijvoorbeeld bekleed met grof leisteenfineer, een nieuw materiaal dat glinstert als de Schelde in de zon.’
The Fifth Floor is onconventioneel, zowel qua formaat, woonbeleving als materialisering. Luc Binst noemt de architectuur, het interieur en de aankleding samen een ‘gesamtkunstwerk’, dat tot in de puntjes is gedirigeerd. ‘We willen een nieuw soort stoerheid brengen. Een resoluut hedendaagse manier van wonen, weg van de nostalgische mid-century invloeden die je altijd en overal ziet. Waarom moeten we die klassiekers altijd maar blijven opdissen? Die periode is voorbij, het is tijd voor iets nieuws. Het is mijn beroep als ontwerper om vooral vooruit te kijken.’
Bulo en Obumex
Voor Binst is zijn futuristische loft ook een staalkaartje van wat B Brand in zijn mars heeft. De creatieve studio doet zowel interieur- als productontwerp. ‘Ons DNA zijn anti-conformistische materialen, abstracte lijnen en rebelse accenten’, zegt Binst. ‘Met B Brand durven we het hedendaagse wonen in vraag te stellen. Met ons meubilair en onze interieurs tasten we de grenzen van de huiselijkheid af.’
Een mooi voorbeeld is de ‘Five Table’ met vijf asymmetrische poten, zodat je de stoelen altijd geschrankt moet plaatsen. ‘Er is altijd wel iemand vrijgezel in een gezelschap. Met zo’n opstelling is de tafelschikking minder ongemakkelijk’, zegt Binst.
Van B Brand zijn intussen vijf ontwerpen in productie gegaan, bij onder meer Lensvelt, Zoink en Modular. Van de staanlamp ‘Stack’ tot de ‘Cross Table’. Maar er liggen nog zeker twintig prototypes klaar om geproduceerd te worden. ‘We praten op dit ogenblik met verschillende fabrikanten in binnen- en buitenland. In het voorjaar komt er een lounge uit bij Bulo. En we zijn in gesprek met Obumex over een conceptkeuken. We willen B Brand het komende jaar meer definitie en slagkracht geven.’
B Brand is opgericht in oktober 2018. Een sleutelmoment, want met de verhuizing naar de Luikstraat vervelde Crepain Binst Architects tot Binst Architects. Binst associeerde zich tien jaar lang met zijn leermeester Jo Crepain, een van de belangrijkste naoorlogse architecten in België. Maar na diens dood in december 2008 voelde Binst de nood om de navelstreng door te knippen. ‘Ik wilde een aparte interieur- en designtak oprichten, samen met Ben. Mensen associëren ons bureau daar niet mee. En dat zat me dwars. Zelfs in de woontorens die we zelf ontwierpen, zagen we dat veel kopers naar andere interieurarchitecten stapten voor de inrichting. Waarom kregen wij de kans niet? Ik vind: architectuur en interieur moeten samen een coherent verhaal vertellen. Zoals in The Fifth Floor.’
