Binnenkijken bij topchef Nick Bril in Antwerpen

Dit jaar klom Brils tweesterrenrestaurant The Jane van plaats 66 naar 23 in The World’s 50 Best Restaurants. Terecht, want de topchef blijft niet alleen zijn kookstijl vernieuwen, ook zijn restaurant zelf blijft evolueren. De voorbije twee jaar gaf Bril aan Verlinde carte blanche voor enkele heel precieze ‘interieurprotheses’, die de zaak nog een tikje spannender maken. Onder de loggia staat sinds deze zomer one-off buitenmeubilair. Geen truttige outdoorzeteltjes, wel potige lederen zitkussens op ronde sokkels in staal. Binnen maakte Verlinde een magazinerek in eik, plexi en bladgoud. En wie beneden naar het toilet gaat, kan ‘en plassant’ een plaatje opzetten op de minimalistische dj-booth, getekend Verlinde.

‘Nick en ik leerden elkaar pas vijf jaar geleden kennen op de Chef Days, een foodevenement in Zürich waarvoor ik de stand ontwierp. Kort daarna kruisten we elkaar op Food Fest in Cadzand. En twee weken later zat er een mail in mijn box. Met de vraag of ik een rijdende bar wilde ontwerpen, die mensen zin deed krijgen in een digestief’, zegt Verlinde. ‘Gasten van The Jane bestellen niet spontaan een cognacje. Je moet er een tafelbelevenis van maken.’

Dus tekende hij een coole ‘chariot’ in aluminium, pianolak, bladgoud, plexi en leder, die langs de tafels passeert na de maaltijd. ‘Mijn inspiratie was een rijdende taco-bar in New York, vol met gekleurde plastic bakken’, vertelt Verlinde. ‘Als fervente liefhebber van streetfood vond Nick dat meteen een tof concept. Nu ben ik bezig met een Krug-champagnetrolley voor hem. Tegen eind oktober moet die rondrijden in The Jane.’

The Jane heeft al glasramen van Studio Job, sabelvormige lampen van DIM atelier en een iconische luchter van PSLab. Is er tussen al dat designgeweld wel nog plaats voor de signatuur van Verlinde? ‘Als nuchtere West-Vlaming dring ik me niet op tussen die kleppers, maar ik laat me ook niet intimideren’, zegt hij. ‘Het interieur van The Jane is een instituut. Daar moet je niet te veel aan willen veranderen. Maar ik kies mijn plekken uit. En ik doe gewoon mijn ding.’ 

Verlindes stijl omschrijven? Niet simpel. Als techno geen muziek- maar een designstroming was, dan kom je al aardig in de buurt. De ontwerper combineert graag hightechmaterialen met craftsmanship. En hij slaagt erin om rigide materialen als aluminium, neon of plexi sexy te maken. Zijn werk heeft links met Donald Judd, Superstudio, Coop Himmelb(l)au, Rem Koolhaas en Maarten Van Severen. Maar de ex-medewerker van verlichtingsproducent Modular en het ontwerpbureau Rotor is intussen eigenzinnig genoeg om daar een eigen signatuur uit te puren. ‘Ornament is niet aan mij besteed. Ik haat poten. En ik speel graag met elementen uit balans. Design moet eerlijk zijn: alle structurele elementen mogen gezien worden’, zegt hij. ‘Nick snapt dat. Hij pusht mensen altijd om iets anders te bedenken dan ze gewoon zijn. Hij kiest altijd voor het ongewone.’

Bril was zo tevreden over de samenwerking dat hij Verlinde recent ook vroeg om zijn privéwoning in Antwerpen wat meer edgy te maken. Net als in The Jane kreeg hij een wildcard voor enkele heel gerichte plug-ins in het interieur. ‘Bjorn zette alles hier thuis wat scherper’, zegt de chef als we hem ’s morgens vroeg thuis treffen. In de hal botsen we al meteen op een gedrapeerde neon­lamp. ‘Ik wilde graag een arty entrance’, zegt Bril. ‘Dit is een kunstwerk van Piroeh, een bevriende artiest van wie ik ook een tattoo heb. Hij begon als graffitikunstenaar met een heel herkenbare signatuur. Ik daagde hem uit om - speciaal voor hier - een sculptuur te maken. Noem het een soort graffiti in neon. Ik hou van Azië en van streetfood. Dit kunstwerk vertaalt voor mij de nachtelijke sfeer van Bangkok, wanneer overal de neon lichtreclames van de streetfoodstalletjes branden. Overdag schijnt hier die gele lamp. Maar ’s nachts wil ik niet dat het hier op een hoerenkot lijkt. Dan verschijnt Piroehs tag op de muur, geschilderd in blacklight verf.’

Even verderop in de gang botsen we op een maffe vestiairekast, zoals je er wellicht nog nooit een zag: een minimalistische blokkensculptuur met een spiegel, reflecterende materialen en een ingewerkte klepbank, ontworpen door Verlinde. Het summum van hun collab staat twee deuren verderop in Brils ‘muziekkamer’: een sculpturale dj-booth. Waar hij de energie vandaan haalt, is ons een raadsel, maar na zijn shifts in The Jane is Bril ook nog eens een veelgevraagd dj. ‘En daarvoor moet ik thuis dus trainen in mijn mancave’, lacht hij. ‘Clubs besteden veel aandacht aan een mooi dj-meubel, maar als designmeubel voor particulieren is dat niet te koop. Dus tekende Bjorn er een voor mij. Het is een prachtig object geworden, functioneel en esthetisch tegelijk, met plexi lades voor mijn vinyl en sokkels voor mijn speakers van KEF.’

Veel kans dat er op termijn ook zo’n dj-booth in The Jane komt? ‘Soms draait er al wel eens een deejay in The Jane. Daar krijgen we bijna altijd goeie commentaar op. Een tweesterrenzaak waar de avond uitmondt in een dikke rave, dat is best ongewoon. Gisternacht begonnen twee tafels spontaan te dansen. Super, toch?’

Nick Bril, zijn vrouw Francheska en hun twee jonge kinderen wonen vooral op de eerste verdieping. In hun interieur boven herkennen we enkele ingrediënten uit The Jane. Verlindes tv-meubel, een knipoog naar de ‘chariot’ in het restaurant. De urne van Arno Declercq. Een prototype van de sikkelvormige lamp van DIM atelier. Of de stoelen uit de vroegere ‘private dining room’ van The Jane, die sinds covid gesloten is.

Net als in The Jane is het boven bij Bril huiselijker dan beneden. Met muren in textuurpleister, een haard in ruwe kleitegels (een collab tussen Bjorn Verlinde, Atelier Franssens en Bosmans Haarden) en een stoere eiken legplank is de leefruimte opvallend warm aangekleed.

‘Ik heb voor het eerst het gevoel dat ik een thuis heb’, geeft Bril toe. ‘We kochten dit huis twee jaar geleden, in de covidperiode. Zowat het enige moment dat ik veel tijd had om met makelaars naar panden te gaan kijken. De eerste 35 jaar van mijn leven was ik een soort kokende nomade: spullen inpakken, verhuizen, keihard werken en weer verhuizen naar de volgende stek. Het is de eerste keer dat Francheska en ik zin hebben om ons de komende tien jaar te settelen op één plek.’

‘We waren lange tijd niet toe aan een vast stekje’, zegt Francheska. ‘Nu hebben we een huis met een tuin, aan de rand van Antwerpen, op 7 minuten van The Jane. Het is hier superrustig en we genieten ervan.’

Meneer en mevrouw Bril hebben allebei hun roots in Zeeland, hij in Breskens, zij in Terneuzen. ‘De zee missen we weleens. Tijdens corona ging ik af en toe naar de boten op de Schelde kijken. Dat contact met het water heb ik soms echt nodig’, vertelt Francheska. Haar naam staat getatoeëerd op Brils arm, naast een tag van Piroeh. ‘Nick en ik zijn al 17 jaar samen. Maar we kennen elkaar sinds we twaalf zijn. Mijn vader heeft vroeger een relatie gehad met Nicks moeder. We zijn zelfs nog samen op vakantie geweest, als stiefbroer en stiefzus. Mijn vader en zijn moeder gingen uit elkaar, maar wij hielden contact. Die vroegere familieband evolueerde in een relatie. Ik werk nu in de backoffice van The Jane op de afdeling human resources & finance. We zijn geen klassiek horeca­koppel: ik ben niet de gastvrouw die elke avond wil rondlopen in de zaal. Dat kunnen anderen veel beter dan ik. Na school kom ik met de kinderen vaak naar The Jane. Daar eten ze mee met het team rond halfzes. Als hij moet werken, kan Nick moeilijk thuis aanwezig zijn voor het avondeten. Maar in het restaurant lukt het drie van de vier avonden wel om samen te eten. Sowieso is The Jane dicht op maandag, dinsdag en woensdag. We hebben echt wel tijd genoeg voor gezinsmomentjes.’