Een seventieshuis met een spannende circulatie, een ‘Mad Men’-bureau en funky plafonds: welkom bij Jens en Lies Mortier, respectievelijk medeoprichter van het reclamebureau mortierbrigade en het reclameproductiehuis Ristrettofilms.
Voor wie het nog niet wist: reclamemaker Jens Mortier is supporter van voetbalclub Beerschot. Maar paarse zetels in de clubkleur vond hij er toch wat over. ‘Ook al had B-bis architecten ons dat aangeraden bij de verbouwing’, lacht Mortier, als hij ons thuis in Overijse rondleidt. De zithoek is rood geworden, de kleur van de vijand, Royal Antwerp FC. Maar eerlijk is eerlijk: een uitnodigender kleur konden we ons niet voorstellen, zeker voor het hart van het huis.
‘Het huis is groot, ja, maar we hebben ook wel wat plaats nodig.’Lies Mortier
Nu, paars had wel gepast in de tijdgeest van de originele woning: de jaren 1970 met zijn psychedelische kleuren, grafisch kamerbreed tapijt en glossy meubilair. ‘Precies zo’n interieur had het huis toen het in 1976 in het woonblad Villas werd gepubliceerd’, zegt Mortier, en hij haalt er het bejaarde magazine bij. ‘Je ziet: aan de circulatie van toen hebben we bijna niks veranderd. Maar in een teletijdmachine wilden we niet wonen.’
Promenade architecturale
Het bijzondere is: tegen de tijd dat je in die bewuste rode zithoek belandt, heb je eigenlijk al tientallen meters afgelegd. Zowel binnen als buiten. In dit huis is aankomen een werkwoord. Architect José Vanden Bossche, die hier zelf woonde en werkte, had vast Le Corbusiers principes over de ‘Promenade architecturale’ in zijn achterhoofd toen hij zijn atelierwoning ontwierp. Arriveren doe je hier letterlijk en figuurlijk ‘getrapt’. Drie opeenvolgende betonnen trappen leiden je van de oprit naar een lange overdekte gaanderij. Rechts passeer je aan de nachtvleugel van de woning, links ben je compleet omsloten door groen. Pas na 15 meter kom je bij de dubbele glazen voordeur uit.
En dan begint het seventiesfeestje. Een glimmende vloer in witte marmertegels doet het zonlicht bouncen in de hal. Dankzij vijf slanke ramen en een diagonaal plafondmotief valt er in de entree ook al iets te beleven. Rechts de wengétrappen omhoog wacht een nieuwe verrassing: (alweer) een lange gang, waarvoor de architect (opnieuw) een grafisch plafondfolietje bedacht. Deze keer witte aluminium lamellen, die een reliëfeffect krijgen door het variabele kunstlicht. ‘We hebben die 110 lamellen er een voor een afgehaald, schoongemaakt en opnieuw laten anodiseren. Een helse klus, maar het effect mag er zijn’, zegt Lies.
Stephan Vanfleteren
‘Je kunt nauwelijks zien dat het poolhouse bijgebouwd is.’Lies Mortier
Eigenlijk voelt zo’n plafond als een cadeautje, want in veel hedendaagse woningen is ‘de vijfde wand’ vlak en wit: allesbehalve een sprekend element van de architectuur. Maar in de jaren 1970 was het plafond absoluut geen ondergeschoven kindje. Logisch dat Lies en Jens en B-bis architecten er alles aan deden om die extraatjes hier in ere te houden. ‘Vooral in de bureauruimte hing er een knap houten plafond, dat wel wat liefde kon gebruiken’, zegt Mortier. ‘De vorige eigenaar had geprobeerd om het plafond te schilderen, zonder die houten structuur weg te halen. Natuurlijk waren er overal verfsporen. Dat helemaal netjes en weer op zijn plaats krijgen was een serieuze uitdaging.’
Met als resultaat: een bureau dat zo in ‘Mad Men’ past - die iconische Amerikaanse tv-reeks over een reclamebureau in New York in de jaren 1960. Langs dat originele bureau links en de nieuwe keuken rechts kom je - eindelijk - in de leefruimtes terecht. Daar wacht opnieuw een surprise: een eerste glimp op de glooiende tuin, ontworpen door Brasseur uit Zemst.
Het interieur ligt perfect in lijn met de visie van B-bis architecten: zij laten vintage én nieuwe elementen naadloos in elkaar overvloeien, zodat je je soms afvraagt wat origineel of toegevoegd is. Concreet zijn hier designklassiekers van Alfred Hendrickx, Eero Saarinen, Charles & Ray Eames en Ludvik Volak gemixt met hedendaagse fotografie van Stephan Vanfleteren en Frieke Janssens. ‘Dat voelt logisch voor ons, maar de vorige eigenaars hadden het compleet anders ingericht’, zegt Lies. ‘Het stond hier vol antiek. Grote kasten barricadeerden de raamopeningen. Maar het belangrijkste: de connectie met de tuin was geblokkeerd door een binnenzwembad dat later was aangebouwd. Dat vond ik jammer. B-bis architecten brak dat volume af, verdubbelde de raamopening en ontwierp een nieuw buitenzwembad met poolhouse. Je kunt nauwelijks zien dat het bijgebouwd is.’
Samengesteld gezin
Hoe blij Jens en Lies ook met hun seventiesparel zijn, toch was het helemaal niet de bedoeling om in zo’n soort L-vormige laagbouw te belanden. ‘We waren van plan om in Meise te bouwen met Bruno Erpicum, een fantastische Brusselse architect met een eigen signatuur. No hard feelings, maar toen Lies dit pand ontdekte, besloten we last minute om onze nieuwbouwplannen om te gooien. Zij zag meteen het potentieel en heeft de verbouwingen ook aangestuurd’, zegt Mortier. ‘Dit pand had op zichzelf al zoveel karakter. Zoiets kun je gewoon niet verzinnen. Het huis is groot, ja, maar we hadden ook wel wat plaats nodig. Jens heeft een dochter uit een vorige relatie, ik een zoon. Onze familie komt hier aanwaaien in verschillende samenstellingen. Maar voor iedereen is hier een plek’, zegt Lies.
Niet Erpicum, maar B-bis architecten zetten de tanden in de secure verbouwing. Een doordachte keuze, want met dit soort modernistische panden heeft het Antwerpse kantoor al puike referenties. Dirk Engelen, medeoprichter van het kantoor, woont zelf in een unieke jarenzeventigbetonvilla, die hij heel omzichtig restaureerde. En ook hun renovatie van de Antwerpse Villa Kaplansky, gebouwd in 1934, was exemplarisch: de foto’s gingen de wereld rond. Of Mortiers project ook levende reclame wordt? ‘Het huis is een hidden gem in het groen. Wij zouden dat het liefst zo houden. Tot Sabato hier binnenviel.’ (lacht)
