De zaterdag van kunstenaar Philippe Geluck: scrabble spelen onder grote druk, schilderen en kwijlen tijdens het koken.
Het weekend is er voor mijn familie en voor ontspanning. Zo hou ik mijn energie en werklust intact. Wie zijn weekends volpropt, stapelt de vermoeidheid op.’ Nog tot 9 juni staan op de Champs-Elysées twintig monumentale bronzen ‘Le Chat’-beelden van Philippe Geluck (66). Het is vandaag de enige toegankelijke expo in Parijs, waar de musea nog altijd gesloten zijn. Er komen honderdduizenden mensen op af. Gelucks stripreeks ‘Le Chat’ bestaat sinds 1983, beelden maakt hij sinds 2003. Na Parijs trekken de katten naar Bordeaux, Caen, Milaan, Genève en misschien zelfs Montréal en New York. De expo’s moeten mee het Musée du Chat et du Dessin d’Humour financieren dat hij in 2024 in Brussel wil openen. ‘Zestien exemplaren zijn al verkocht. Eerst voor 250.000 euro, nu voor 300.000 euro en meer. Wie er drie koopt, krijgt korting.’
9 AM – ‘Zaterdag is la dolce vita. In de week sta ik wel om 7.30 uur op. Mijn hele leven al ontbijt het gezin samen.’
10 AM - ‘Op zaterdag haalt mijn vrouw na het ontbijt meteen het scrabblespel boven en verplicht me te spelen, soms tot in de namiddag. Ze is bezeten (lacht). Maar vandaag is het mooi weer: we moeten naar buiten.’
11.30 AM - ‘We gaan naar de markt op het Flageyplein in Elsene om groenten en fruit te kopen. En vis uit Oostende. ‘Me wuf’ is van daar, en met de verkoper probeer ik plat Oostends te praten. We lopen ook langs de Marché des Chefs, een speciaalzaak vol topproducten, vooral van de Parijse vroegmarkt.’
1 PM - ‘Terug thuis verorberen we meteen een deel van de inkopen. Dany duikt weer op met haar scrabbledoos: één of twee spelletjes.’
2 PM - ‘Na het eten gaat Dany in de divan zitten en zet een Netflix-serie op, maar valt steevast in slaap. Ik daal dan voor een uur of twee af naar de benedenverdieping, om te tekenen of schilderen. Het zijn gescheiden werelden. In mijn atelier is ‘Le Chat’ alomtegenwoordig. Waar we wonen, is er niets van te zien.’
4 PM - ‘Dany is wakker, de dag gaat voort. Er gebeuren natuurlijk ook dingen waarover we niet in magazines praten. Voor covid kwamen de kleinkinderen – ze zijn tussen vier en negen – soms het hele weekend. Vorig jaar hebben we hen alleen online gezien. De hele periode stuurde ik hun wel elke dag een goocheltruc, die ik had ingestudeerd en gefilmd. Ze geloofden dat ik écht kon goochelen.’
5 PM - ‘De start van de voorbereiding van het diner. We bestelden nog nooit een bereide maaltijd. Een van mijn grote successen zijn gebakken coquilles met gekaramelliseerd witlof en beurre blanc. En vervolgens een ontbeende lamsschouder, aangebraden in de boter en dan in de oven, met flinterdunne schijfjes aardappel en fijngesnipperde uien die garen in de lamsjus. Ik kwijl terwijl ik het bereid.’
6.30 PM - ‘We leven de regels zo goed mogelijk na. Met de avondklok die nog tot 8 mei geldt, komen onze vrienden eerder. In niet-coronatijden hielden we grote diners, nu kleine. En we eten op afstand. Tegenwoordig vragen we zelfs een vaccinatiebewijsje.’ (lacht)
9.45 PM - ‘Vroeger was er altijd wel iemand die wijn blééf drinken tot 2 uur. Dat kon vervelend zijn. Vandaag zeggen we: de wet is de wet. En we gaan vroeg slapen. Ook wij drinken minder. Eigenlijk is het zeer aangenaam. Ik noem dat mijn positivotherapie: altijd het goede zien, zelfs in ellendige omstandigheden.’
10 PM - ‘Ruim twintig jaar na zijn dood herlees ik een van de San-Antonio’s van Frédéric Dard: steengoede politieromans vol humor, tederheid en filosofie. In mijn ogen was hij een van de grootste Franse schrijvers. Hij was een vriend en ik heb al zijn boeken. Zeer Frans, wel. Voor de Nederlandstalige lezers lees ik elke avond enkele pagina’s Guido Gezelle.’
