Vanuit de Zuid-Koreaanse keuken komt na de Korean barbecue en de kimchi craze alweer iets nieuws het westerse smaakveld binnen: maak kennis met tteokbokki (spreek uit: tokpokki).
In What The Food? fileert Sabato wat er in de culinaire wereld over de tongen gaat.
Dat we zelf nog niet van tteokbokki hadden gehoord, lag misschien aan het niet te verwaarlozen feit dat we ‘Squid Game’ hadden gemist. Tenminste: we hadden er met een half lodderoog naar gekeken terwijl andere huisgenoten zich om een onverklaarbare reden gretig wisten te laven aan de serie, waarin het bloed geregeld links en rechts spuit. Voor andere ‘Squid Game’-maagden: in de serie laten heel wat Koreaanse personages zich gewillig doodschieten omdat ze deelnemen aan een bizar spelletje. En ja hoor, er wordt ook in gegeten. Dat het gerecht tteokbokki all over the internet is, is het resultaat van de cameo-rol die het gerecht kreeg in ‘Squid Game’.
Tteokbokki is streetfood en minder veredeld dan de traag bereide kimchi (of gefermenteerde Koreaanse groente), of de rijkelijkheid van bibimbap, waarin aandachtige, zorgzame kunde een grote rol speelt – tenzij je bij tteokbokki ook alle ingrediënten zelf van nul maakt, wat volgens ons erg lovenswaardig is, maar misschien toch een deel van de fun wegneemt.
Maar goed. Wat is tteokbokki dan? Het is in essentie een roerbakgerecht met als voornaamste ingrediënten gochujang of Koreaanse gefermenteerde rodepeperpasta, en voorts ook garaetteok of een soort gerolde rijstknoedels. Die zien eruit als gummi krijtstokjes. Daarbij kunnen ook nog Koreaanse fish cake (een soort dikke bladen, gemaakt van surimi, groenten, bloem en specerijen) en gekookte eieren in een meer traditionele versie.
Wie het meer rock-’n-roll wil, kan zowat alles bij de twee basisingrediënten gooien: van geraspte kaas tot kip, spek, rundvlees, roomsaus, dumplings, tomaten, zeevruchten of tofoe: de mogelijkheden zijn eindeloos. En vooral schaamtevrij.
Essentieel in tteokbokki zijn de curieuze gummi rijstknoedels. Die zijn gemaakt van meel van langkorrelige, niet-klevende rijst. Ze bestaan in verschillende groottes, van het formaat van Italiaanse penne tot flink uit de kluiten gewassen rijstworsten. Lange tijd waren ze een gerecht uit de koninklijke hofkeuken en werden ze bereid met champignons, wortels en rundvlees in een sesam-sojasaus.
Dat er een variant kwam met chilisaus is, zoals de legende het tenminste wil, puur toeval. (Murphy met zijn lastige wet heeft blijkbaar ook zijn betere dagen, en zeker in urban legends.) Het was ene mevrouw Mabongnim, die in 1953 in de stad Seoel een eetstalletje had, die per ongeluk een lange rijstknoedel liet vallen in de zwartebonen-noedelschotel van haar schoonvader.
Het moet zijn dat haar schoonvader een pietje-precies was of mevrouw Mabongnim van de nieuwsgierige soort. In ieder geval viste ze prompt de knoedel uit de saus, proefde en dacht er het hare van. Te weten: ‘Potjandorie, dit is lekker!’ Vol inspiratie begon ze te experimenteren met sauzen en kruiden. Ze bedacht een pittig-zoete chilisaus waarin ze de knoedels gaar liet koken en gooide er nog wat verse ingrediënten bij. Haar gerecht bleek een groot succes. Mabongnim kreeg steeds meer klanten en andere straatkoks kopieerden haar. Na enkele jaren werd de hele straat zelfs ‘de tteokbokkistraat’, en nu is het hele district van Sindang-dong in Seoel zelfs tteokbokkigebied. De eerste die daar een frietkraam opent, wint volgens ons de jackpot. Of toch weer niet.
Tteokbokki is vandaag legendarisch in Sindang-dong. Alle hippe vogels blijken daarnaartoe te trekken om er tteokbokki te staan slurpen. Dat slurpen is trouwens onvermijdelijk. Want de textuur van de knoedels is na het garen in de saus nog taai en rubberachtig. Je moet er met andere woorden wel even op knabbelen voor je die dingen doorgeslikt krijgt. TikTok welt werkelijk over van filmpjes met luidruchtige tteokbokki-eters. Het is een genre op zich, mensen lange glibberige knoedels zien en horen eten. Met stokjes. Zonder spatten. Lastig. Daarom laat de meest authentieke straatversie van tteokbokki zich gewillig eten met een ordinaire cocktailpikker. Barbaars, tja, maar met de vingers eten zou vanwege de chilisaus ietwat onhandiger zijn.
Op YouTube zijn honderden video’s te vinden met tteokbokki-gerechten en -varianten. Wie zelf aan de slag wil: op het Koreaanse foodkanaal van Aaron & Claire kregen wij ‘5 quick and easy tteokbokki Korean rice cake recipes’ uitgelegd. Volgt nu de vraag van drie miljoen: hoe smáákt het dan? Toegegeven, we hadden vooroordelen. Op gummiknoedels knauwen die eruitzien als tampons of mega-oordoppen, het leek ons toch maar niks. Na een omstandig bezoek aan een oosterse eetwinkel voor de nodige ingrediënten deden we zelf de test. Met een 15-jarige ‘Squid Game’-fan als jurylid.
We roerbakten een vers gesnipperde ui, drie lente-uitjes en drie soorten champignons, voegden er een pakje gochujang-chilisaus, een royale geut water en de verse knoedels aan toe, lieten alles 20 minuten pruttelen en indikken en gooiden er tot slot nog wat stukjes kip en koriander bij. Het resultaat was aangenaam verrassend en lekker. Kortom: tteokbokki is pittig zoet troostvoer dat meer smaak heeft dan het laat vermoeden en onverwacht licht verteerbaar is. Op rijstknoedels knabbelen is trouwens een volwaardige guilty pleasure. Heerlijk.
