Shannah Zeebroek heropent iconisch Café du Parc in Oostende

‘Voor Albert Einstein en Stephen Hawking sowieso, want ik heb een grote fascinatie voor kwantumfysica, de ruimte en de tijd. Die domeinen prikkelen mijn verbeelding enorm. Ik heb er al verscheidene boeken over gelezen, ook al snap ik er eigenlijk geen snars van. Einstein wil ik heel specifiek uitnodigen, omdat hij naar het schijnt ooit in Hotel du Parc verbleef, de iconische Oostendse plek die ik in juli heropen. Er zou een foto van bestaan, maar die heb ik nog niet gevonden.’

‘Wijlen Caroline Pauwels mag ook aanschuiven aan het diner. De VUB-rector heb ik de jongste twee jaar van haar leven beter leren kennen, want ze woonde ook in Oostende. Een heel innemende vrouw was ze, die altijd verbindende taal sprak. Ze was ook niet bang om zich kwetsbaar op te stellen, zelfs over haar ziekte.’

‘Psychiater Dirk De Wachter is ook zo iemand. In zijn boek ‘De kunst van het ongelukkig zijn’ argumenteert hij dat er niks mis is met je slecht voelen. We moeten ons niet altijd supersterk hou­den. Het gaat niet altijd goed, het leven suckt soms. Omarm dat gevoel gewoon, in plaats van te doen alsof alles oké is.’

‘Ik ben geen sportkenner, maar tijdens de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix of een belang­rijke match van de Rode Duivels, ben ik niet te hou­den. Ik kan opgaan in die emoties. Sport is brood en spelen. Het verbindt mensen van allerlei rang of stand. Dat maakt het zo mooi. Toen de Rode Duivels de kwartfinale speelden tegen Brazilië op de wereldbeker in 2018, heb ik samen met Willem een groot scherm geplaatst in ons toenmalig restaurant in Koksijde. We verwittigden de klanten vooraf. Eén tafeltje van twee belde af, omdat ze liever een romantische avond hadden. De andere gasten waren uitgedost in voetbalshirts. Onvergetelijk, want we wonnen nog ook.’

‘Ik ben niet snel gechoqueerd. Maar de strafmaat die de Reuzegommers kregen na de dood van Sanda Dia, heeft me toch geraakt. Ik heb respect voor de rechtsstaat, maar intuïtief voel ik een grote onrechtvaardigheid tegenover Sanda.’

‘Guillaume Van der Stighelen, columnist en medeoprichter van het reclamebureau Duval Guillaume. Ik vind dat een wijs man. In alles wat hij schrijft of zegt, probeert hij bruggen te slaan. Onlangs publiceerde hij een brief aan de Reuzegommers die Sanda Dia hebben ‘gedood’. Hij vroeg die jongens van de studentenvereniging om Sanda’s ouders zoveel mogelijk details te geven over de laatste momenten van hun zoon. Ik kreeg er koude ril­lingen van. Guillaume verloor zelf zijn zoon na een ongeval tijdens een kotfeestje. Dus hij weet hoe het voelt, dat gemis. En die vragen die blijven knagen. Ik bewonder de manier waarop hij, zonder het beschuldigende vingertje, altijd verbindende taal spreekt. Zulke figuren hebben we meer nodig, zeker in de media en op sociale media. Ik kan me enorm opwinden over het gekibbel tussen mensen op sociale media. Zouden die elkaar ook zo staan beschimpen, als je ze recht tegenover elkaar zet in één ruimte? Neen, toch? Dan zouden ze meer respect tonen en beter luisteren naar elkaar.’

‘Naar de zee gaan, zoals ik al zei. Maar sinds vorig jaar ga ik ook wekelijks paaldansen. Als het heel druk is, zoals nu in de aanloop naar de ope­ning van Café du Parc, is dat de perfecte manier om mijn hoofd leeg te maken. Het is heel intensieve acrobatie waar je je voor moet concentreren, anders kwak je tegen de grond. Na anderhalf uur sta ik vol blauwe plekken, maar het is het allemaal waard.’