Van de krimp van Kim K’s kont tot seks op maat: dé 22 hoogtepunten van 2022

Stromae blijkt helemaal gerecupereerd van zijn depressie ten gevolge van malaria­medicatie en heeft een nieuwe look, nieuw haar (een staart, ja) en nieuwe matadoriaanse kostuums. Hij is duidelijk klaar om er weer in te vliegen. Hij zal dit jaar de hele wereld rondtoeren met zijn ‘Multitude’. Intussen liggen ook de fans in de VS onvoorwaardelijk aan zijn indrukwekkend grote voeten. Held van België, ieders held.

Eind januari landt de negentienjarige Zara Rutherford uit Sint-Genesius-Rode parmantig terug in België, heelhuids, na vijf maanden alleen in de lucht. Ze is de jongste vrouw ter wereld die een solovlucht rond de wereld heeft gemaakt. De reis van bijna 51.500 kilometer voerde haar over de Atlantische Oceaan, over IJsland en Groenland naar New York City, langs de Amerikaanse oostkust en het Caribisch gebied naar Colombia, dan terug door Midden-Amerika en langs de Amerikaanse westkust naar Alaska en over de Beringstraat naar Rusland, zuidwaarts naar Zuid-Korea, Indonesië, India, het Midden-Oosten en terug naar Europa. Zoef.

Over 52 landen vloog ze, allemaal zonder de hulp van vlieginstrumenten of een drukcabine. (Maar hey, wat deed ze bij hoge blaasnood? Iemand?) Behalve het feit dat het een indrukwekkende technische prestatie is, was haar doorzettingsvermogen fenomenaal. Ze vloog boven bosbranden, vulkanen en uitgestrekte sneeuwvlakten, maar ze was nooit echt bang. Dat Zara het wellicht nog tot astronaut zal schoppen, daar mag je een flink bedrag op inzetten. Dat deed trouwens ook Richard Branson al, een van haar sponsors.

Wie in februari al in een kramp ligt wegens het waarmaken van te veel goede fysieke voornemens voor het nagelnieuwe jaar, kan voor de nodige zelfzorg op de pinnen gaan liggen. Plots zijn de shaktimatten namelijk overal, zeker voor liefhebbers van savasana, de lijkhouding in yoga. De oprolbare prikkelmatten blijken wonderbaarlijke dingen te kunnen doen, zelfs in het hoofd. Ook de nachtrust wordt er volgens iedere ervaringsdeskundige door gestimuleerd.

Hoe werkt het? De plastic pinnetjes prikken in de zenuwuiteinden van de huid, waardoor de doorbloeding wordt gestimuleerd, afvalstoffen sneller en beter worden afgevoerd en het lichaam twee gelukshormonen aanmaakt, die zorgen voor extra ontspanning en vermindering van pijn.

Lijkt hier de mop van de man die zijn schoenen expres te klein kocht ook van toepassing – ofte, waarom de opzettelijke pijniging? Omdat het zo’n deugd doet als je ze hebt uitgetrokken? Nee, serieus, de shaktimat wérkt.

Het tromgeroffel zwelt al jaren aan en heeft al ettelijke beautyredacteurs en influencers afgeknauwde nagels bezorgd – waar blijft die beautylijn van Dries Van Noten? In 2013 lanceerde hij samen met Parijzenaar Frederic Malle zijn eigen parfum. Maar toen hij in 2018 het grootste deel van zijn bedrijf verkocht aan de Spaanse luxegroep Puig, moest de lancering van een nieuwe make-up- en parfumlijn een wezenlijk onderdeel van de nieuwe samenwerking worden.

Eindelijk volgt dit jaar de paukenslag. Niet één, maar tien nieuwe parfums, een hele hoop lipsticks én beautyaccessoires worden op 2 maart boven de doopvont gehouden: alles om behoeftige zielen, jong en oud, van verrukkelijke geuren en kleuren in onwaarschijnlijk mooie flesjes en tubes te voorzien.

Wij vallen zelf van zoveel moois in katzwijm en krijgen ogenblikkelijk keuzestress als we enigszins bij onze positieven komen. De geijkte frase ‘We’ll always have Paris’ is sinds dit jaar voorgoed vervangen door ‘We’ll always have Dries’. Voor de schoonheid, de troost en de olfactorische reis in het hoofd. Merci, maître.

Het lijkt in de prille lente wel alsof het nijpende verlangen naar vrijheid en de gedachte aan bommen en vernieling dringend moeten worden gecompenseerd door een explosie van kleur. Weg met de grauwheid in het interieur en aan het lijf, ook aan de arm. Want felgekleurde handtassen zijn plots overal.

Behalve de vrolijkmakende noot creëren ze ook een onmiskenbare deugd: nooit moeten we ons nog haarkrabbend afvragen: ‘Wáár heb ik mijn handtas nu weer gelegd?’

Het is drie jaar geleden dat de laatste kunst­biënnale heeft plaatsgevonden in Venetië, La Serenissima, de stad die aanvoelt als een geliefde uit vervlogen jaren. Een geliefde waar je nog over droomt, die je nog steeds zo fantastisch vindt, zo boeiend, mooi en ongrijpbaar, tot je er weer mee samen bent, en je weer weet waarom je hem of haar verliet: te druk, te aanhalig en te zelfgenoegzaam.

In het Belgische paviljoen mag Francis Alÿs op de 59^ste Biënnale zijn kunst tonen in een serie kleine schilderijtjes en grote videofilms rond het thema ‘spel’ over de hele wereld. Geen andere kunstenaar die op zo’n mooie manier universeel menselijke thema’s kan blootleggen.

Er is ook nog sterk werk van Simone Leigh, die de trots van zwarte vrouwen op monumentale wijze weet te vatten in het paviljoen van de VS, dat er fantastisch Afrikaans uitziet. En er is Marlene Dumas. En Anselm Kiefer. En een eindeloze reeks loodsen vol kunst in de Arsenale. En overvolle boten, met gretige toeristen. En daarom rukken we ons gezwind weer los uit de kleffe armen van dat ex-lief, Venetië, om er straks weer over te dromen.

Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch tonen in Cannes als eersten van de Belgen hun ‘Le Otto Montagne’ (of ‘De Acht Bergen’), de verfilming van een roman van Paolo Cognetti. Nog een film over vriendschap volgt kort daarna, met ‘Tori et Lokita’ van Jean-Pierre en Luc Dardenne. Vervolgens wordt ‘Close’ van Lukas Dhont vertoond, over twee dertienjarige tieners, eveneens over vriendschap.

Het is een onderwerp dat blijkbaar flink gerijpt is in de covidtijden, vriendschap, met alle plezier en pijn van het met-twee-zijn. Cannes gaat unaniem plat voor de Belgen. Geen slechte tijdingen over foute outfits op de rode loper, geen gruizel kritiek en alleen maar uiterst lovend nieuws: van Groeningen en Vandermeersch winnen de juryprijs, de broers Dardenne winnen de Jubileumprijs en Dhont pakt de Grand Prix. We mogen ons terecht gezamenlijk op onze natgemaakte borst kloppen, om zoveel filmtalent.

Op de uitreiking van de illustere Michelinsterren krijgt Tim Boury uit Roeselare als derde in België (naast Peter Goossens van Hof van Cleve en Viki Geunes van Zilte) drie sterren voor zijn culinaire talent. We hebben met andere woorden, in dit land van amper een schotelvod groot, drie restaurants met drie sterren.

Daarmee is de culinaire kous niet af: drie nieuwe restaurants krijgen twee sterren: La Villa Lorraine in Brussel, Hertog Jan at Botanic in Antwerpen en Colette in Averbode. Bovendien worden zestien restaurants met hun eerste ster bekroond.

Ook Gault&Millau deelt in november een pak ferme scores uit, met 125 nieuwkomers en 168 stijgers. Met al dat lekkers komt het er weer op aan om snel te reserveren, want de beste plekken lopen razendsnel vol.

Opvallend: veel nieuwe restaurants van en voor foodies vestigen zich in de steden niet meer in de hippe buurten, maar aan de rand. Of: ze hebben België gelaten voor wat het is, zoals Kobe Desramaults, die het deze zomer in Sicilië ging zoeken. Als smaakheimwee bestaat, dan heeft Desramaults een gat in ons hart en onze maag geslagen. Dude, come back.

Hare Majesteit Elizabeth II presteerde het in februari om zelf een parfum voor honden op de markt te brengen. Haar ‘Dog Cologne Royal Estate of Sandringham’ ruikt naar het schijnt als een frisse strandwandeling en dient om geliefde viervoeters van hun muffe geuren af te helpen.

Dat ze een curieuze dame is, bewijst ze andermaal in juni, met het filmpje dat de wereld wordt ingestuurd naar aanleiding van haar ‘Jubilee’. In dat bewuste filmpje ontvangt ze beertje Paddington op de thee, en dat doet ze met zoveel aandoenlijke grootmoederlijkheid dat zelfs de meest onderkoelde cynicus ervoor zou smelten.

Wanneer na de jubileumvieringen ook nog blijkt dat ze acteur Tom Cruise, die bij de vieringen was, maar die ze door omstandigheden niet te zien gekregen heeft, opnieuw persoonlijk uitnodigt op de thee (of iets sterkers, toch als het van haar afhangt), raakt men er hier en daar toch ernstig van overtuigd dat dear Lillibet het achterste van haar tong al die jaren nooit heeft laten zien. Wat een vrouw, wat een leven. En dan vertrekt ze op 8 september, voorgoed.

Al maanden vroegen we ons af waarom Kate Bush overal te horen was, en plots zo populair bij tieners. Was ze schielijk komen te gaan? Of had ze na jaren een nieuwe plaat uit? Niets van dat alles. Op social media verspreidde de muziek van Kate zich als een lopend vuur, dat vervolgens ook op de radio zijn weg vond. Bleek dat het nieuwe seizoen van de Netflix-serie ‘Stranger Things’ was gelanceerd in de VS, met als themalied ‘Running Up That Hill’.

Vanaf 1 juli wordt de serie ook hier uitgezonden. De eerste dagen van de grote vakantie zijn heerlijk. Als de serie tevoren nog niet bewezen zou hebben dat ze echte lijm is op de sofa, tussen ouders en tienergrut, dan is seizoen 4 gewoon keiharde TEK7. Hoe Eddie Munson boven op een caravan op z’n gitaar ‘Master of Puppets’ van Metallica speelt, in volle monsteraanval, de dood voor ogen: zo’n moment is, in weerwil van de groteskheid, toch wel onvergetelijk voor pubers van veertig en ouder.

Zowat iedereen met en zonder knalgevoelens keek reikhalzend uit naar beter weer en een neergesabeld virus, al was het maar om eindelijk zoveel uitgestelde verjaardagen, verlovingen, jubilea en trouwpartijen te kunnen vieren. De invitaties stroomden de afgelopen weken binnen, de ‘popeling’ steeg intussen evenredig met de zomerse temperatuur.

Er is ook vestimentaire twijfel, want we zijn het niet meer gewoon, dat optuigen en opdirken. We vloeken bij overboekte schoonheidssalonagenda’s, en het is wennen, in het begin, want we weten niet meer hoe het voelt om zo dicht tussen mensen te zijn, om te kussen, te omarmen, te dansen en te vieren. De rosé vloeit overvloedig, evenals de champagne. De zomer van 2022 blijkt de terugkeer van de levenslust.

Moderne sprookjes hebben Nafi als prinses en een zevenkamp als monster om te verslaan. Locatie: het strijdtoneel van Eugene, Oregon, VS, op het wereldkampioenschap atletiek.

Nafi Thiam wint er goud, bijna met de vingers in de neus, niet alleen dankzij fysiek talent, souplesse en snelheid, maar evenzeer door haar mentale weerbaarheid. Episch is het, dat licht in haar ogen. Goud, zeg. En dat voor de tweede keer in haar leven.

Begin juli was het al zichtbaar, bij het couturedefilé van Balenciaga in Parijs, toen haar eigenares rondschreed in een gummi jurk. En naarmate juli voorbijtrok, zette de krimp zich nog drastischer in: die van de kont van Kim Kardashian. Misschien begon het allemaal in mei, op het Met Gala, toen de jurk van Marilyn Monroe bij het dichtritsen ei zo na sneuvelde. Of eigenlijk: gewoonweg sneuvelde.

Naar het schijnt, komt het ook omdat haar nieuwe lief Pete Davidson liever wat minder kont in beide handen heeft. In ieder geval: Kim stopt definitief met haar maandelijkse vettransfers via injecties in haar derrière. Daarop slinkt De Kont zienderogen.

De nieuwe kont van Kim is in augustus nog steeds rond, maar in ieder geval beter visueel behapbaar dan haar oude. Houzee.

Druppelsgewijs bereiken ons de positieve commentaren op Maiwe. Maiwe is het huidverzorgingsmerk van Maayke Ruyffelaere, bio-ingenieur van opleiding die vijf jaar in Chili woonde en haar passie voor planten én kennis wist te combineren in een serie beautyproducten. Ze gebruikt daarvoor de olie van rozenbottel, afkomstig van in het wild geplukte bloemen, waarvoor ze een lokale groep vrouwen inzet.

Gesterkt door de aloude typisch vrouwelijke adagia ‘Baat het niet, dan schaadt het niet’ en ‘Schaadt het, dan toch wellicht niet zoveel’, schaffen wij ons een flesje serum aan, de olie zelf dus, waarvan we ’s morgens en ’s avonds een paar druppeltjes puur of gemengd met onze dag- of nachtcrème in onze façade masseren. Easy peasy.

We hebben het nog vrijwel nooit meegemaakt in al die jaren smeren, maar deze olie maakt echt een verschil. Onze huid voelt frisser, voller, soepeler aan. Geen rode vlekken, geen pukkeltjes, maar glow. Want doordat de olie oranjerood is, geeft ze een onmiddellijke gouden gloed. Het is dé ontdekking van 2022.

Midden september valt de vooropening van het vernieuwde museum in Antwerpen samen met een straatdefilé van het Belgische maatpakkenmerk Café Costume. Het is een bijzonder defilé op een heerlijk lauwe avond, naar aanleiding van de lancering van een bijzondere collectie: die van de pakken voor vrouwen.

Hoera, en ja! Geen dag, zelfs geen jaar te vroeg! Eindelijk baas in eigen pak, en als het even kan, ook aangepast aan eigen rondingen, smaak en kleur. Maatwerk comme elle faut.

Eind september brengt de Texaanse band Khruangbin (spreek uit: Krumbin) de plaat ‘Ali’ uit, samen met Vieux, de zoon van de legendarische Malinese zanger Ali Farka Touré. Daardoor blijft de zomer nóg iets langer hangen.

Khruangbin levert daarmee zijn tweede plaat dit jaar af, nadat het in februari met Leon Bridges ‘Texas Moon’ lanceerde.

Khruangbin heeft zich inmiddels gespecialiseerd in een fascinerende en blij makende muzikale fusie die pop, funk, disco, dub, reggae, blues, jazz en psychedelica vermengt met wereldmuziek uit alle windstreken. Ook al putten ze uit zoveel stilistische en mondiale bronnen, ze hebben onmiskenbaar hun eigen sound – niet het minst door de ongewone baslijnen van de ge-wel-dige Laura Lee.

De plaat ‘Ali’ is exotisch, soms melancholisch, maar ze schept zon over de grauwste dagen. Blijven draaien, en alles komt goed.

Niemand in dit land kan eromheen. Er zijn ettelijke vooropeningen, previews, filmpjes en fotoshoots aan voorafgegaan om de eigenlijke feestelijke heropening voor het grote publiek nog meer luister bij te zetten. We krijgen in de media bijna een overdosis KMSK in de maag gesplitst en door de strot geramd vooraleer het museum goed en wel open is.

Tot de eigenlijke opening, de wederonthulling van al die schone kunstschatten, alweer overschaduwd wordt door kritiek op de witte gietvloer, waar, o wee, vieze zwarte strepen op verschijnen. Tijd om de spotlichten nu echt op de kunstwerken te richten, denken we. Want wat daar hangt en staat, is magistraal.

Op vrijdagavond van de modeweek in Parijs sluit Bella Hadid (die in november op social media verkozen zou worden tot de mooiste vrouw ter wereld) de lente-zomershow 2023 van het Franse label Coperni af met een bijzonder momentje. Ze wandelt in string, de borsten bedekt, het podium op en krijgt een jurk die op haar lijf wordt gespoten en meteen vaste vorm krijgt.

De jurk is, voor alle duidelijkheid, niet te koop. De hele performance dient alleen om het modemerk op de kaart te zetten als vooruitstrevend en grensverleggend. En de betreffende technologie zal eigenlijk vooral worden aangewend in de medische wereld.

Proficiat aan de heren en dames wetenschappers dus, die op die dag voor een memorabel beeld in de modegeschiedenis hebben gezorgd.

Op deze spannende dag wint Annie Ernaux de Nobelprijs voor de Literatuur. Haar roman ‘De Jaren’ werd schromelijk laat vertaald in het Nederlands, maar is een mijlpaal in de wereldliteratuur.

Met de uitreiking van de prijs aan de eigenzinnige Ernaux kregen we ten andere ook een déjà vu, allemaal dankzij de olijke Zweedse Netflix-serie ‘Kärlek & Anarki’, waarin een wat oudere, vrijgevochten schrijfster eindelijk de Nobelprijs wint en tegen alle verwachtingen van de nieuwe manager ineens voor succes zorgt.

Vreemd toeval, toch? In ieder geval: alle boeken van Ernaux staan deze kerst op onze persoonlijke verlanglijst. Blij dat een onconventionele vrouwenstem met een onconventionele gevoeligheid door de literaire zuilengangen klinkt.

The Kiffness springt plots in het oog en oor op onze social media en bezorgt ons meteen een ongeziene lachbui. Onze huisgenoten zijn bezorgd. Moeder blijft erin – zullen we de 112 bellen?

The Kiffness is de artiestennaam van de Zuid-Afrikaan David Scott, muzikant en parodie-artiest, die met zijn muziek vooral politieke statements in zijn vaderland wil maken en onrecht wil aanklagen. Maar geregeld laat The Kiffness zich eens goed gaan in absurde en hilarische songs die hij maakt met, bijvoorbeeld, het repetitieve geroep van een colaventer op het strand, of een kat die met veel vreemd gemiauw naar binnen wil. En dat leidt dan weer tot onwaarschijnlijk zotte liedjes die werkelijk nergens op slaan, maar o zo grappig zijn.

Op 16 november speelt Jimmy Fallon als uitsmijter van zijn ‘Tonight Show’ het nummer ‘How to make a song with your neighbour’s cat’, terwijl zijn showband The Roots live meespeelt. De drummer van The Roots, Questlove, is ook een van de eersten geweest die het werk van The Kiffness op zijn Instagram deelden.

The Kiffness is nu wereldberoemd en heeft inmiddels een half miljard views op zijn YouTube-kanaal. By the way: ‘kiff’ is slang voor ‘cool’.

Na ettelijke ‘tinten grijs’ was het fenomeen seks zowat tien jaar geleden zo grijsgedraaid dat het niemand nog leek te interesseren. Herhalingen van ‘Sex and the City’ zijn (in tegenstelling tot ‘Friends’ bijvoorbeeld) blijkbaar niet aan een jongere generatie besteed. Het nillies-motto ‘Sex Sells’ deed het niet meer.

En plots duikt daar, in de mist en de kilte van december, de film ‘Good luck to you, Leo Grande’ op, met de zalige Emma Thompson in de hoofdrol, als zestigplusser met een onbevredigd en onbestaand seksleven én een hele verlanglijst.

Ook een jongere generatie krijgt op deze eigenste dag seks op maat geserveerd. Op BBC is de curieuze serie ‘Planet Sex with Cara Delevingne’ van start gegaan, waarin de laconieke Cara op zoek gaat naar alle mogelijke antwoorden over seks. Uitstekend nieuws. Misschien keert het tij langzaam en is er weer plaats voor rode oortjes, een tinteling benedennavels, een bevrijdende lach bij het beschouwen en het in de praktijk brengen achteraf.

Rond Sinterklaas regent het bollen en noppen over Tokio, als daar het ‘Yayoi Kusama’-feest begint. Daarvoor neemt het luxemerk Louis Vuitton het fancy district Shinjuku helemaal over, met kunstinstallaties en augmented reality-ingrepen samen met Yayoi Kusama.

Kusama is bekend om haar kleurrijke beeldende kunstwerken, met ronde vormen en volledig beschilderd met bollen. Ze is een bijzondere kunstenares, een bijzondere vrouw. In de jaren 60 organiseerde ze al happenings in New York City waarbij ze muren, vloeren, objecten, zichzelf en naakte assistenten beschilderde met noppen. Ze bracht de happenings ook naar Europa, in Rome en Amsterdam. Sinds 1973 verblijft ze vrijwillig in een psychiatrische instelling in Tokio. Zelf heeft ze haar hele leven met haar kunst geijverd om het stigma rond geestesziekten te doorbreken.

De aanleiding voor de nieuwe dolle happening in Tokio is de tweede samenwerking van Louis Vuitton met haar, voor een nieuwe ‘LV x YK’-collectie. Volgens de CEO van Louis Vuitton werd het na de pandemie tijd om de sérieux wat te laten varen. De aandoenlijke gekte van Kusama is een visueel feest waarin iedereen mag meevieren. We willen dus dringend naar Tokio, als het even kan vóór 25 december.