Pete Doherty, na rockster nu ook uitbater van een boetiekhotel

En, om af te ronden, een dun maar krachtig plakje blauwe kaas uit Kent. De aangepaste wijnen zijn uitgekozen door een briljante sommelier die luistert naar de naam Shabby en zijn niet bevorderlijk voor mijn vitaliteit.

Natuurlijk zou ik de avond graag afsluiten in de schaduwrijke kelderbar van het hotel, The Waste Land. Maar ik voel dat dit laatste glas - Wasteland IPA, een biertje geïnspireerd op gin ‘waarin citrus en kruiden elkaar ontmoeten in bitterheid, typisch voor de westkust’ - het glas te veel dreigt te worden.

De accommodatie aan zee, de fine-dining-ervaring én de kelderbar-ervaring vormen samen The Albion Rooms, het geesteskind én eigendom van The Libertines. Inderdaad, die rockband. Ooit de meest losbandige van het Verenigd Koninkrijk.

De chaotisch briljante optredens, de hysterische teenagers in de zaal, de verhalen in de tabloids met niet zelden Amy Winehouse of Kate Moss in een nevenrol, de veelvuldige aanvaringen met de politie of de opnames in ontwenningsklinieken: ze zijn allemaal gaan wijken voor dit victoriaans gebouw van vijf verdiepingen, met kamers die ingericht zijn door topdecorateurs zoals Rhiannon Sussex, een in-housekunstenaar, literaire avonden en, ja ook dat, ergens goed weggestopt, een hypermoderne opnamestudio.

Toen The Albion Rooms afgelopen september de deuren openden, wist mede-eigenaar Pete Doherty, nu 41 jaar, meteen hoe hij het nieuwe hotel moest omschrijven: een idyllische plek om je te verstoppen, perfect voor profeten met verse inspiratie, om te relaxen, te schrijven, op te nemen, altijd even blij en vol genietend.’

Collega-zanger Carl Barât omschrijft het oord dat de rockband drie jaar geleden kocht ietwat anders: ‘Het was lange tijd een B&B, eentje met de laagste reviewscores van heel Kent. En het gebouw was behoorlijk vervallen’, zegt de 42-jarige songwriter bij een koffie en een e-sigaret. ‘Sponzige vloerplanken, kleverige muren, alles afgeleefd. Zo’n gebouw waarvan je zag dat het ooit schitterend was, maar nu compleet dement.’

'Zo was er een kerel van wie ik dacht dat hij een goede kunstenaar was, tot bleek dat hij in een vestiging van de restaurantketen Nando’s een gat in de muur had getrapt. Dus gooiden we hem eruit. Niet vanwege dat incident in dat restaurant, wel omdat hij geen kunst produceerde. Ja, het ging er hier soms heel chaotisch toe.”

Ook bij Pete Doherty liep het in het verleden soms echt uit de hand. Zoals die keer toen hij inbrak in de Londense flat van Barât terwijl zijn drie collega’s zonder hem waren gaan toeren in Japan. Doherty moest daar zes maanden gevangenis voor uitzitten. Wie het verhaal niet kent, leest er alles over in een van de toiletten in The Albion Rooms: daar zijn de persknipsels over het voorval tegen de muur geplakt.

De gezichtsreiniger bijvoorbeeld is op basis van zeewier, terwijl de huidreiniger gemaakt is van duindoorn. De bio-energetische conditioner ten slotte bevat brandnetel. The Libertines zijn eindelijk gezuiverd.

‘Ik heb het gevoel dat ik de beste baan heb waarvan je in de horeca kan dromen’, zegt Becca Hughes Davies, de manager van The Albion Rooms. Becca is 34 en werkte tot maart van dit jaar in een skihotel in het mondaine Courchevel. Ze was geknipt om de leiding te nemen in dit nieuwe hotel, dat drie jaar en gruwelijk veel geld nodig had om opnieuw tot leven te worden gewekt door The Libertines.

Zoals Barât het met een knipoog zegt: ‘Het is geen geheim dat wij geen hoteliers of vastgoedontwikkelaars zijn. We deden dit met vallen en opstaan. En we gaven ongetwijfeld twee keer zoveel geld uit als nodig was.’

Maar nu is alles precies zoals de boys het willen. Tekeningen van de bandleden op de muren, in verschillende gedaantes, een ‘vape pack’ in iedere kamer, goudlak op de bedden en behang met krokodillenhuidmotief, maar ook Christus aan het kruis, hoofdkussens bedrukt met luipaarden, klaptelefoons van Motorola naast het bed, en een postergroot visitekaartje van een sekswerker, ‘voor de lekkerste tepels in Londen, bel 836 7890’.

Ik overnacht in de ‘William Blake’-kamer, die is ingericht door Barât himself. In de dressing hangt een schilderij van Will Bianchi, dat de overleden zanger van The Clash laat zien, Joe Strummer, terwijl hij de Rivier oversteekt, vissend naar zielen die ergens diep in het water verborgen zitten. ‘Wish you were here’, roepen ze vrolijk. Was je er maar bij geweest…

Maar The Albion Rooms is ook gezellig en gastvrij. Moet wel. Zoals Barât schaamteloos toegeeft, is de band niet populair genoeg om deze peperdure operatie te overleven met alleen maar fans die langskomen.

En zie, in de eerste weken na de opening waren het niet alleen fans, vrienden of familie die langskwamen. ‘We hadden ook een bejaard echtpaar uit Londen, prille zeventigers, die hier vorige week logeerden. Ze waren gewoon op zoek naar een leuke plek in Margate, met een goede tafel. Tijdens hun diner zat Carl aan het tafeltje ernaast, en die mensen hadden geen flauw idee wie hij was. Heerlijk.’

In de suite die Doherty naar zijn smaak inrichtte, verbleven de bejaarde Londenaars wellicht niet. De Emily Dickinson-suite– Dickinson is een van Doherty’s favoriete dichters - etaleert gulzig victoriaans naakt op de muren, en wat Barât omschrijft als een ‘met bloed besmeurd hart dat Peter op de muur tekende, op het oorspronkelijke pleisterwerk’.

Of het misschien een van zijn echte bloedschilderijen is? ‘Weet ik niet’, fronst Barât het voorhoofd. ‘Maar het lijkt er wel op. En als dat inderdaad het geval is, dan is er geen probleem met de hygiëne: we hebben er glas op geplaatst.’

Doherty is er deze week trouwens niet. Vorige maand was hij hier wel, na een covidproof optreden van The Libertines’ in Newcastle. Hij maakte van zijn afwezigheid gebruik om samen met zijn kompanen een tiental nieuwe nummers op te nemen voor een vierde album.

Maar nu toeft de zanger alweer in Frankrijk. ‘Hij heeft daar een groot huis op de Normandische kliffen’, zegt Barât. ‘Met een kamertje waarin hij kunst creëert. Dan drinkt hij brandy en gaat buiten tussen zijn dieren lopen.’

Zonder Doherty in de buurt kruipt Barât dan maar in de rol van Basil Fawlty, en is dus verantwoordelijk voor de eerste ‘professionele’ bezoekers van The Albion Rooms. Misschien maar goed ook. Het is een publiek geheim dat Doherty al lang vecht tegen verslaving, en dat wellicht ook nog een poos zal blijven doen. Niet altijd prefect compatibel met een rol als gastheer.

En dan, terwijl we met Barât en Hughes Davies kletsen, komt zanger Jack Jones binnen, om met zijn Welshe band Trampolene de opnamestudio in te nemen. ‘Dit is gewoon top’, zegt hij. ‘Je wilt niet weten hoeveel geld ze aan die studio hebben uitgegeven. Waanzin. De mengtafel alleen al was zo’n 90.000 euro.’ Hij zegt dat hij ons wel wil vergezellen voor een glas.

Alleen is hij nu geheelonthouder. Een onvermijdelijke stap in het leven van iemand die drie jaar lid is geweest van die andere band van Pete Doherty. ‘Ja, we hebben drie jaar lang serieus wat afgelachen en leerden alle, heu, kneepjes van het vak’, lacht Jones. ‘Als een echte rockster.’

Maar de ziekte van Crohn waarmee hij worstelde, hielp natuurlijk niet om al die alcohol te verwerken. ‘Ik was een wrak en besefte dat ik moest stoppen met zuipen. Dat deed ik, zonder ook maar één stap in de afkickkliniek te zetten.’ En dan: ‘Zo stelt Pete me soms voor op het podium: “Mijn enige gitarist die niet in een afkickkliniek is beland.”’

‘Ja, dat is ook zoiets’, zegt hij. ‘Dat de klanten misschien wel verwachten dat ik hier ben, dat ze komen om iemand van The Libertines te zien. En ontgoocheld zijn als ze me hier niet in een stoeltje aan de receptie zien zitten.’ En dan, na een korte stilte: ‘Ach, over een paar jaar zou dat wel eens kunnen, dat ik daar zeven op zeven zit, 24 op 24, daar in dat hoekje.’

The Albion Rooms, 31 Eastern Esplanade, Cliftonville, Margate, Engeland. Van 125 tot 250 euro voor een dubbele kamer.

Omwille van de maatregelen in de strijd tegen het coronavirus wordt reizen naar het Verenigd Koninkrijk momenteel afgeraden. Bekijk de laatste reisadviezen op de website van Buitenlandse Zaken.