Deze zaterdag zou de nieuwe voorstelling van Wim Vandekeybus in première gaan. Maar voor het eerst sinds de uitbraak van de pandemie staat de choreograaf voor een zwart gat. 'Nu is er tijd voor andere plannen.'
‘Normaal was deze zaterdag een erg stresserende dag geweest: van ’s morgens vroeg in de weer met de laatste voorbereidingen’, zegt choreograaf Wim Vandekeybus. Zijn voorstelling ‘Hands do not touch your precious Me’ had op 21 november in de KVS in Belgische première moeten gaan, nadat ze eerder al te zien was in Italië. Uitzonderlijk zou Vandekeybus zelf nog eens meedansen, in tandem met zijn oude danspartner Lieve Meeussen.
‘Ik ben de hele tijd bezig gebleven. Tijdens de zomer maakte ik in Londen nog een dansproject speciaal voor streaming. Maar ik kan geen voorstellingen blijven maken, want ik heb er al drie die klaar zijn om te toeren. Ach, ik heb de jongste jaren al genoeg in de studio gezeten. Nu is er tijd voor andere plannen. Zo ga ik eindelijk de film verder uitwerken waar ik al lang op broed en willen we met Ultima Vez een dansvideoreeks maken voor jongeren.’
7 AM – ‘Maar ook zonder première sta ik op zaterdag vroeg op. Mijn elfjarige zoon Iago is gewend aan het schoolritme. Om te vermijden dat hij de hele ochtend op de computer zit, ontbijten we eerst samen, waarna ik hem naar de gymnastiekles breng.’
‘Als ik regisseer ga ik weleens in overdrive, dus op een vrije dag wil ik vooral fysiek voor mezelf zorgen.'Wim Vandekeybus
‘Bij mijn terugkeer ga ik lopen: ik heb een vast traject in het Dudenpark, waarbij ik op het einde telkens ‘mijn’ tak aantik. Doorheen de jaren werd dat al een flinke boom. Ook in het Hallerbos loop ik vaak, zeker tijdens de herfst, mijn favoriete seizoen. Sinds de lockdown denk ik eraan weer op het platteland te gaan wonen. Ik ben opgegroeid op een boerderij, dus de natuur is voor mij erg belangrijk.’
9 AM – ‘Als ik regisseer, vergeet ik mijn lichaam en ga ik weleens in overdrive, dus op een vrije dag wil ik vooral fysiek voor mezelf zorgen. Daarom doe ik na het lopen een reeks stretch- en ademhalingsoefeningen. Ik moet mijn diafragma kunnen openen, mijn longen pushen. Lucht is voor mij een van de belangrijkste elementen. Daarna neem ik een douche en kan de dag echt beginnen.’
10 AM – ‘Ik heb jaren geen koffie gedronken, ik kreeg er maagpijn van en ben er eigenlijk te zenuwachtig voor. Maar sinds ik de koffiezaak Corica ontdekte, aan de Beurs in Brussel, zet ik elke ochtend mijn eigen kopje.
Intussen lees ik de krant: voor mij is dat de ultieme ontspanning. Soms zelfs vier titels: The New York Times, The Guardian, Belgische kranten... Ik koop de papieren versie, want het ontwerp vind ik belangrijk.’
12 PM – ‘Ik ga bijna altijd naar de zaterdagmarkt in Sint-Gillis, de plek waar ik woon en een soort dorp binnen Brussel. Sommige marktkramers zag ik er oud worden, zoals de Italiaan die er al jaren staat. Ik sla er verse groenten in en maak daarmee een grote pot soep voor de hele week, volgens het recept van mijn moeder. In de week heb ik maar weinig tijd om te koken, dan flans ik op een kwartier iets in elkaar.’
2 PM – ‘Ik ga samen met mijn zoon Iago voetballen op het Moricharplein. Een geweldige sfeer heerst er: Marokkanen, Turken en Congolezen spelen er allemaal samen. Iedereen wordt gerespecteerd. Het is een van de weinige momenten dat mijn hoofd niet met creëren bezig is. Een kind is de beste pauzeknop.’
4 PM – ‘Ik dwing mezelf soms om tijd te besteden aan dingen die geen direct nut hebben. Zo ben ik geen goede gitarist, maar speel ik wel als hobby. Of ik lees me in over een onderwerp dat ver buiten de danswereld ligt. Zopas heb ik me verdiept in de beurs, niet om er geld aan te verdienen, wel om de mechanismen ervan te begrijpen. Net als in de kunstwereld is veel er gebaseerd op illusie: dat fascineert me wel.’
7 PM – ‘Net voor de lockdown verhuisde mijn poetsvrouw, dus zit ik al acht maanden zonder. Sindsdien speel ik poetsman. Het geeft me voldoening die simpele dingen zelf te doen, even iets totaal anders dan een gezelschap leiden. Ik ben daarin wel geen perfectionist. Mijn huis valt uit elkaar, ik heb hele kamers vol rommel.
Ooit wilden ze hier komen filmen – no way. Ik wil ook niets vernieuwen, want dingen die er nieuw uitzien, vind ik vreselijk. Al plan ik nu wel wat orde te scheppen. Ik heb nog stapels harde schijven te sorteren. Ik ben iemand die altijd vooruit wil, maar daardoor nooit terugblikt. Zo maakte ik duizenden foto’s van mijn zoon, maar een fotoalbum heeft hij nog steeds niet. Een projectje voor de komende weken.’
10 pM – ‘Vaak ga ik tegelijk met Iago slapen. Dat moet wel, want ik ben een heel slechte slaper. Per nacht lig ik minstens drie à vier uur wakker. Veel inspiratie komt net in die momenten van halfslaap. Zo zag ik afgelopen nacht plots het hele plot van het filmproject waaraan ik werk. Een nacht later bouw ik daarop dan verder. Weekend of niet, mijn werk kan ik maar moeilijk loslaten.’