Fiona Shackleton, de topadvocate die celebrities helpt scheiden

En enkele maanden geleden zette ze genadeloos een mes in het fortuin van sjeik Mohammed Bin Rashid al-Maktoum, de emir van Dubai die in spoedtempo van zijn prinses Haya wou scheiden. Enfin, dat was toch zijn plan. Tot Fiona Shackleton haar toga aantrok.

Een zeer explosieve combinatie noemt ze het. ‘Door de coronacrisis zitten veel mensen constant opgescheept met gezelschap waaraan ze niet langer kunnen ontsnappen. Ze proberen hun kinderen thuis te onderwijzen en moeten intussen werken. Dat loopt vaak niet goed af.’

Echtscheidingsadvocate en barones Fiona Shackleton vergelijkt de coronaperiode dan ook met de klassieke piekmomenten: na de zomervakantie en rond kerstmis.

‘Als je de social-distancingregels moet naleven, zit je thuis de hele tijd op elkaars lippen. Net zoals je tijdens de jaarlijkse vakantie constant samen bent. Ze geeft het voorbeeld van een man die haar onlangs via Zoom vanaf de achterbank van zijn auto belde – zijn veiligheidsgordel om: ‘Ik kan het gewoon niet meer aan’, vertelde hij. ‘Dit is de enige plek waar ik nog kan praten zonder dat iemand meeluistert.’

Al even grappig – of treurig, zo je wil – is haar anekdote over een vrouw die bij haar langskwam net voor ze kerstinkopen ging doen. ‘Ze wilde dat ik snel een echtscheidingsverzoek opmaakte en dat zou ze dan in een ‘christmas cracker’ stoppen. Ze moest de kerst immers vieren met haar schoonfamilie, en ze zou erop toezien dat haar man precies die cracker opentrok. Ik weigerde, want zoiets kan nooit werken.’

Interviews geeft ze zelden of nooit: Shackleton voedt liever de mystiek rond haar persoon. Als ze haar scharlakenrode regenjas uitdoet, waarschuwt ze dat ze tijdens ons lunchinterview geen confidentiële informatie over bekende klanten zal geven. ‘Dressed to kill’, kopte de Engelse tabloid Daily Mail ooit, en schreef dat de topadvocate haar excentrieke (en dure) outfits als wapens gebruikt.

Hoewel ze genadeloos is in de rechtszaal en zo al ontelbare echtscheidingszaken won (of minstens de rekening voor haar klanten wist te beperken), blijft ze zelf vurig geloven in het huwelijk. Vaak drukt ze haar klanten op het hart dat ze moeten proberen samen te blijven.

‘Soms krijg ik boze reacties als ik vraag of ze al huwelijkstherapie hebben gevolgd of al écht een manier hebben gezocht om hun huwelijk vlot te trekken. En dan vraag ik of ze wel beseffen hoeveel dat waard is, je kind iedere avond voor het gaat slapen een verhaaltje te kunnen voorlezen.’

‘Ik vraag mijn klanten ook altijd of ze hun wederhelft misschien meer haten dan ze hun kinderen graag zien. Kinderen blijven immers maar heel even kind. Speel eens een spel met je kinderen, wees eens meegaand, hou van je kind. Dan komt het wel goed.’

Blijkt een echtscheiding toch onafwendbaar, dan adviseert Shackleton haar klanten minstens tot een schikking te komen. Liever dat dan het voor de rechter uit te vechten.

‘Ik kreeg deze ochtend nog een nieuwe klant over de vloer. Fascinerende zaak. Maar ik legde deze succesvolle zakenman uit dat hij beter geen tijd verspilt met mij om – ocharme – een paar miljoenen te besparen. “Geef die aan je vrouw en ga voort met je leven”, adviseerde ik hem. Ik krijg de mensen het liefst zo snel mogelijk buiten uit mijn kantoor.’

We hebben afgesproken in het Griekse visrestaurant Estiatorio Milos in Londen. Het eethuis, aan de voet van Regent Street, wordt geleid door Clio Georgiadis en is een van Shackletons lievelingsrestaurants.

Terwijl ze de menukaart bekijkt, vertelt ze dat ze hier haar zestigste verjaardag is komen vieren, samen met de 28ste verjaardag van haar oudste dochter. Er in één adem aan toevoegend: ‘Vrouwen zijn als zaken die je leaset. We zijn activa waarvan de waarde daalt. Terwijl mannen eigendommen zijn die alleen maar in waarde toenemen.'

'Toch vind ik dat het geen zin heeft om je leeftijd te verzwijgen en je gezicht ieder jaar te laten liften. Dan wordt het belachelijk als je grootouder wordt.’ In april werd Shackletons eerste kleinkind geboren.

Het moet toch ook voordelen bieden om een mature vrouw te zijn, probeer ik. ‘Voor- én nadelen’, reageert Shackleton. ‘Of liever, niet echt veel voordelen, hoor.’ Na enig aandringen antwoordt ze: ‘Hoe meer jaren je op de teller hebt, hoe beter je kunt voorspellen wat er zal gebeuren. Je herkent patronen die vaak terugkeren, je weet wat de volgende zet wordt. Net zoals toptennissers dat aanvoelen.’

Onze voorgerechten verschijnen aan tafel. Georgiadis, die er blijkbaar lucht van heeft gekregen dat Shackleton daar zit met iemand van de pers, vindt het maar niets om ons een bescheiden lunch te serveren. Dus zet de ober een heel assortiment gebakken courgettes en aubergines voor onze neus, met kefalograviera-kaas én tzatziki. ‘Aangeboden door de zaak.’

De topadvocate is zelf getrouwd. Nog altijd. Ze ontmoette haar Ian toen ze rechten studeerde aan de universiteit van Exeter, in het zuidwesten van Engeland. Elf jaar later werden ze een koppel, toen ze hem bezocht in Hongkong, waar hij zijn legerdienst vervulde.

‘Terwijl hij even weg was, zei de eigenares van zijn flat me: “Vertrouw hem niet, hij is zeer stout. Jij bent maar zijn derde liefje.” Ik zei dat ik die andere twee wel kende en vroeg de huisbazin wie volgens haar de beste van de drie was. Ze zei: “Zeker jij niet, je bent te slordig.” Shackleton lacht.

Vragen om haar huwelijk te omschrijven, is horen hoe ze dat warm én koel tegelijk doet. ‘Ons huwelijk functioneert omdat we veel dingen alleen doen en net voldoende dingen samen. En Ian is vooral een goed en fatsoenlijk mens.'

'Mijn voordeel was natuurlijk dat ik al had gezien welk soort mannen in mijn praktijk opdoken: dat waren meestal niet de vriendelijkste. Waar het op neerkomt: een vriendelijke aard is al heel wat, misschien zelfs alles.’

De gerechten blijven zich opstapelen: de ober brengt ons nu ook een gratis portie sashimi van geelstaartkoningsvis. Mijn tartaar is delicaat, en als ik naar haar salade vraag, vat ze het krokant samen: ‘Het zijn absoluut heerlijke, extreem verse tomaten, zeer goede olijfolie, maar ik heb nog nooit zo veel eten op één tafel gezien. We zullen tempo moeten maken.’

Zijn scheidende mensen haar broodwinning, dan belet het Shackleton niet om matrimoniaal onheil te bestrijden. Zo financierde ze een universitair onderzoeksproject dat kinderen dingen moet bijbrengen over relaties en hoe je een partner moet kiezen.

Een initiatief dat ze nam nadat haar vader schielijk overleed na een beroerte. ‘Ik dacht, wat gebeurt er als je een kind van vijf bent, je vader er plots niet meer is en je je zorgen maakt om je moeder? Dan heb je helemaal geen jeugd meer.’

Hoe ver ze het ook geschopt heeft, haar professionele leven was niet altijd een pretje. Shackleton slaagde aan de universiteit met – niet meer dan – voldoening. Een gevolg van haar dyslexie. ‘Ik was hopeloos tijdens examens’, zegt ze. ‘Mijn brein werkt niet zoals dat van andere mensen. Ik zie dingen die anderen niet zien en zie dingen niet die anderen dan weer wel zien.’

Na haar stage bij een gereputeerd advocatenkantoor in de Londense City werkte ze een paar maanden als chef-kok in een restaurant. Waarna ze terugkeerde naar de advocatuur. Zo kwam ze terecht bij Farrer & Co., een kantoor dat vaak werd ingeschakeld door de koninklijke familie, vooral dan voor kwesties in verband met koninklijk landgoed.

Een aangename periode was dat niet. Ze was daar een schietschijf, herinnert ze zich. ‘Vrouwen werden er sowieso gepest, ik nog meer omdat ik Joodse ben. Dat kwam hard aan. Ik bracht heel veel werk aan voor het kantoor, maar om 17.30 uur ging ik naar huis om mijn twee dochters in bed te stoppen. Ik werd daar zo geterroriseerd dat ik uiteindelijk ging denken dat ik inderdaad niet goed genoeg was.’

In 2001 verkaste Shackleton naar het advocatenkantoor Payne Hicks Beach, waar ze nog steeds zit.

Intussen staan onze hoofdgerechten op tafel. We spelen ermee: beide vissen zijn verleidelijk, maar veel eetlust hebben we niet meer. We hebben het intussen over de renommee die Londen heeft als echtscheidingshoofdstad.

Typisch voor Engelse rechtbanken is dat ze vaak aansturen op een chirurgisch precieze verdeling van de bezittingen die tijdens het huwelijk zijn verworven, hoewel ze vanzelfsprekend ook rekening houden met het huwelijkscontract en in uitzonderlijke gevallen met ‘speciale bijdragen’ van de rijkste partner. Dat kan verleidelijk zijn, als de echtgenote van een oligarch het Britse staatsburgerschap heeft en dus in Groot-Brittannië de scheiding kan aanvragen.

Zo vertegenwoordigde Shackleton in 2016 Tatiana Akhmedova, intussen de ex van de Russische miljardair Farkhad Akhmedov. Tatiana kreeg – uitgerekend naar de koers van vandaag – iets meer dan een half miljard euro van de rechter.

Dit jaar verdedigde Shackleton ook prinses Haya, intussen de ex van sjeik Mohammed bin Rashid al-Maktoum, de emir van Dubai: de rechter achtte hem verantwoordelijk voor de ontvoering van twee dochters die hij uit een vorig huwelijk had. ‘Als je de kinderen probeert te verhuizen zonder toestemming van de wederhelft of van de rechter, kun je veroordeeld worden voor ontvoering. Ik behandelde al heel wat ontvoeringen, ja.

De klanten van Shackleton zijn steenrijke mensen die het gewend zijn om zelf het bevel te voeren. Valt dat mee? ‘Het is gemakkelijk’, verrast Shackleton. ‘Die mensen hebben immers de luxe dat ze je meteen de laan kunnen uitsturen. Hoewel je natuurlijk ook te maken krijgt met mannen en vrouwen die het gewoon zijn dat anderen hen naar de mond praten.'

'Maar dan kun je wel zeggen: “Sorry hoor, maar zo zit het nu eenmaal in mekaar.” Dat kan ik me permitteren, want mijn klanten betalen mijn hypotheek al lang niet meer af. Als ze me ontslaan, komt er wel iemand anders langs. Trouwens, als je voor rijken of celebrity’s werkt, moeten ze heel snel open kaart spelen over hun financiën. Zodat ik de volgende stap kan zetten: een regeling uitdokteren. Dan zeg ik: “Scheiden kan snel of traag, maar het blijft een marteling.”’

En dan is er natuurlijk de kwestie van haar koninklijke clientèle. ‘Je mag niet vergeten dat ook die mensen het niet gemakkelijk hebben. Hoe lastig moet het niet zijn om de klok rond lijfwachten rond jou te hebben? En als je een stap verkeerd zet, weet meteen de hele wereld dat. Tegelijk kunnen die mensen natuurlijk meteen een andere advocaat nemen als ze niet tevreden zijn over je diensten. Als je dus eerlijk bent en zegt waar het op staat, kun je ook hun echt goede raad geven.’

De ober komt onze nog halfvolle borden weer halen. We proberen een pudding te weigeren, maar dat lijkt hij niet gehoord te hebben. ‘Zal ik iets speciaals voor u brengen, vertrouwt u me?’, vraagt hij aan Shackleton. ‘Ik vertrouw u, maar ik wil wel kleine porties’, antwoordt ze. De ober komt terug met een grote schaal karidopita (walnotencake) en baklava.

De tijd zit er bijna op. Toch nog snel even vragen: hecht Shackleton echt zoveel belang aan haar kleding als de tabloids beweren? ‘Ik hou van mooie kleren’, antwoordt ze. ‘Een groot deel van mijn jeugd kampte ik met overgewicht: ik zag er met niets goed uit. Een leuke outfit dragen is iets waar ik van geniet. Het is alsof je ’s ochtends je uniform aantrekt om naar het slagveld te vertrekken.’