Architect Dirk Engelen over het leven op het puntje van zijn ‘Chair One’-stoel: bijpraten met Raf Simons, een rare vogel en zelfreflectie.
Wat is de stoel van je leven?
‘De Chair One van Konstantin Grcic vat mijn voorliefde voor design het best samen: de brutalistische betonnen voet, het futuristische stalen raster en het zachte lederen kussen. Chair One is een van de weinige stoelen die we nieuw kochten, omdat we hem even iconisch vonden als de designklassiekers. Elke stoel past bij een bepaalde periode in mijn leven. Mijn eerste vintage Tulip Chair van Eero Saarinen kreeg ik van mijn tante, omdat ze vond dat die paste ‘bij een rare vogel als ik’. Van ontwerper János Fischer heb ik een serie van vier postmoderne stoelen, die Salina, Ibiza, Vulcano en Elba heten.’
Voor wie houd je een stoel vrij tijdens je droomdiner?
‘Voor mijn partner, dichte familie, trouwe vrienden en mijn vader, die al meer dan twintig jaar is overleden. Ik ben nogal sociaal, dus wordt het een groot diner. Choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui mag erbij: we zijn al lang vrienden, maar we zien elkaar helaas alleen bij professionele gelegenheden. Ik nodig ook wijlen Lina Bo Bardi uit: een iconische architecte die architectuur, kunst, cultuur en literatuur samenbracht. De Britse kunstenaar Steve McQueen wil ik vertellen hoe zijn film ‘Giardini’ in Venetië mijn kijk op architectuur veranderde. Raf Simons, een oude vriend en ex-buurman, staat ook op de gastenlijst. Eindelijk hebben we dan tijd om bij te praten over zijn waanzinnig modeparcours. De Nederlandse Marieke Lucas Rijneveld nodig ik ook uit, omdat ze het genderconcept helemaal dooreenschudt en zo open, eerlijk en kwetsbaar schrijft. En Zara Rutherford is ook welkom. Als 19-jarige vloog ze de wereld rond. Respect voor mensen die zichzelf uitdagen, blijven ontdekken en ondernemen.’
Waarvan viel je recent van je stoel?
‘Van het boek dat we net hebben uitgegeven met B-architecten. En van de manier waarop de mens omgaat met ons milieu. Dat lijkt helaas de enige echte dreiging die we niet kunnen keren.’
Heb je ooit iemands poten van onder de stoel gezaagd?
‘Ik hoop van niet, maar wie weet? Ik had vroeger wat te veel energie en dan loop je toch, zonder het te weten, over mensen heen. Door de jaren heb ik meer ruimte gemaakt voor rust en zelfreflectie. Iedereen als gelijke zien, iedereen met veel respect benaderen: zo ontstaan wonderlijke momenten.’
Kun je goed stilzitten?
‘Vroeger niet. Ik moest altijd in beweging zijn en alles exploreren. Nu ben ik veel selectiever. Ik kan genieten van de natuur, de rust, een boek en alleen zijn.’
Wat doe je als je ergens mee ‘zit’?
‘Ik heb geleerd om zo open mogelijk te zijn. Je kwetsbare kant ook durven te delen: dat maakt je echt.’
