Debbie Harry | Bijna 80, maar nog altijd Blondie

Debbie Harry zag de beelden van haar nieuwe Gucci-campagne alleen nog maar op haar telefoon, maar de pers mag ze volgens haar nu al in groot formaat bewonderen. Die soms paranoïde controledrift waar andere celebrity’s zich weleens op laten betrappen als hun imago binnen schot komt, heeft ze niet. Ze heeft een blind vertrouwen in fotografe, kunstenares en activiste Nan Goldin, die vooral bekend werd voor haar werk over de aids- en drugscrises in de Verenigde Staten. Harry bewondert haar al lang. ‘Om een geweldig beeld te schieten is een soort chemie nodig tussen model en fotograaf’, vertelt ze met een New Yorks accent. ‘Dat is mijn ervaring: chemie en goed licht, en dan kun je je helemaal ontspannen.’

En ontspannen deed ze, voor ontelbare fotoshoots. Het helpt natuurlijk dat Harry helemaal niet preuts is. Er zijn foto’s uit de jaren 70 van de zangeres in een jurk die naar verluidt van Marilyn Monroe was. Of dat beeld dat uiteindelijk niet werd gebruikt voor de hoes van Blondies tweede album, ‘Plastic Letters’: ze droeg niets meer dan een kussensloop, vastgemaakt met ducttape. Harry: ‘Het was onze huisbaas die dat idee verzon.’

Voor Gucci fotografeerde Goldin haar in een zwarte taxi in Londen. ‘Zo’n taxi is best een intieme plek’, zegt ze. ‘Maar Nan is zo lief, en een geweldig mens.’ Harry vindt veel mensen aardig, maar ze is niet bang om ook de ‘engerds’ en ‘roofdieren’ bij naam te noemen, zoals in haar opmerkelijk openhartige biografie, ‘Face It’, die in 2019 werd uitgebracht en verkocht als zoete broodjes.

Londen is een van haar favoriete steden. Blondie was op zijn hoogtepunt in Engeland toen de band doorbrak in de VS. Hun eerste optreden in Engeland was in 1977 in Bournemouth, toen een bolwerk van de punkmuziek. Harry was 31 en herinnert zich nog levendig hoe ze rondhing in ‘Sex’, de boetiek van Vivienne Westwood en Malcolm McLaren op King’s Road. ‘Maar ik kon de spullen die ze daar verkochten toen niet betalen.’

Zo ging dat in de jaren 70 voor opkomende rocksterren: ze kregen nauwelijks gratis kledij, tenzij ze die zelf op straat vonden, en hadden weinig sponsordeals. ‘Wellicht vonden sommige mensen mijn looks toen aanstootgevend, maar het was een teken van die tijd. Zo deed iedereen het in New York en Londen: leuke dingen van vroeger zoeken en die dan aan flarden scheuren.’

Geen wonder dat ze blij is dat ze kan samenwerken met Gucci, en dat er nu een tas naar haar is vernoemd. ‘Ik ben vereerd. Gevleid. Hoewel ik niet weet of Sabato (De Sarno, creatief directeur van Gucci, n.v.d.r.) eigenlijk aan mij dacht toen hij de ‘Blondie’ ontwierp, of dat de tas pas later die naam heeft gekregen.’ De waarheid? Eigenlijk is ‘Blondie’ een Gucci-design uit de jaren 70 dat dit voorjaar opnieuw werd gelanceerd tijdens de Gucci Cruise 2025-show in Tate Modern in Londen.

Debbie Harry vertelt het ons allemaal vanuit haar appartement in New York, waar ze samen met haar honden woont. Ze trouwde nooit, had nooit kinderen en is net terug uit Milaan, waar ze tijdens het Gucci-defilé front-row zat. Vandaag staat de camera van haar laptop uit, maar drie dagen geleden droeg ze in Milaan een witte blouse, een zwarte rok tot op de knie, knalrode loafers met hoge hakken en een rood lederen Gucci-jasje. En de ‘Blondie’-handtas, natuurlijk, maar dan in een zwarte uitvoering.

Harry komt over als iemand die zich zeer bewust is van wat ze uitstraalt. Zoals vroeger, eigenlijk. Samen met Chris Stein ontvouwde ze een opmerkelijk talent om aanstekelijke popsongs te schrijven, maar tegelijk kon ze nooit ontsnappen aan de voorkeuren van iemand die van de kunstacademie komt. Het was dan ook geen toeval dat ze in 1977 in het voorprogramma van Iggy Pop speelden, of in 1980 Jean-Michel Basquiat opvoerden in de videoclip van hun song ‘Rapture’.

Haar Blondie-look vloeide voort uit haar fascinatie voor Marilyn Monroe, hoe haar platinablonde lokken wervelden op het witte doek terwijl snobs haar als compleet onbelangrijk afdeden. ‘Marilyn was bijzonder slim.’ En ja, ook Marilyn Monroe was een adoptiekind.

Debbie Harry werd in Florida geboren als Angela Trimble, maar werd toen ze drie maanden oud was geadopteerd door Catherine en Richard Harry. Het gezin had een souvenirwinkel in New Jersey en veranderde haar naam in Deborah Ann Harry. Van haar adoptiemoeder leerde ze kleren maken, en dat merk je als je haar vraagt wat ze van het Gucci-defilé vond. In plaats van de standaardantwoorden die beroemdheden doorgaans geven, krijgen we een gedetailleerd verslag voorgeschoteld: over fonkelende kralen en elegante A-lijnsilhouetten.

Op haar twintigste dook Debbie Harry diep in de levendige New Yorkse muziekscene, waar ze zich liet inspireren door The Velvet Underground en Janis Joplin. Al snel wist ze dat ze ook zelf op het podium wilde staan. Na negen jaar van muzikale experimenten richtte ze in 1974 Blondie op, samen met haar vriend, gitarist Chris Stein. In 1979 stond ‘Heart of Glass’ op nummer één in de VS. Toen Miley Cyrus dat nummer in 2019 coverde, prees ze Harry’s blijvende invloed op haar generatie zangeressen.

Terwijl hedendaagse popsterren fortuinen vergaren en vaak hun eigen imperium leiden, werden Harry en Stein in de vroege jaren 80 genadeloos opgelicht door gewiekste managers. Ze sloten een paar rampzalige deals die uiteindelijk resulteerden in een volledige inbeslagname van hun bezittingen door de fiscus. Zo bleek dat zelfs een band met vijftig miljoen verkochte platen geen garantie was op financiële zekerheid. Na de split van Blondie, in 1982, moest Debbie Harry dus blijven werken en begon ze een solocarrière, niet alleen als zangeres, maar ook als actrice. Een carrière die tot vandaag zo goed als geen rustmoment vond.

Als Blondie vandaag zou worden opgericht, had Debbie Harry ongetwijfeld snel haar eigen, lucratieve celebritycollectie. Veel van haar vroegere outfits worden nu als ‘iconisch’ beschouwd: van de witte jurk op de cover van het album ‘Parallel Lines’ uit 1978 en de asymmetrische jurk uit de videoclip voor ‘Heart of Glass’ in 1979, tot de lakleren knielaarzen en de T-shirts die ze als ‘jurk’ droeg.

Vandaag relativeert Harry het allemaal. ‘‘Iconisch’ is een woord dat ik associeer met Russische kunst, niet met celebrity’s.’ Maar ze vertelt ook dat de ‘Blondie’-tas haar doet denken aan een schou­dertas die ze meer dan vijftig jaar geleden kocht bij een verkoper in Canal Street, Manhattan. ‘Die tas was zo sterk dat een paar onverlaten die probeerden me te beroven, de riemen niet eens kapot kregen.’

Het is slechts een van haar bescheiden anekdotes, want er is weinig wat Debbie Harry niet heeft meegemaakt. Wilde verhalen die vaak naadloos passen bij haar flamboyante outfits.

Debbie Harry wist al snel dat seks verkoopt, maar dan wel volgens haar eigen regels. Ze vond haar meest uitdagende outfits vaak in kringloopwinkels, toen die nog spotgoedkoop waren.

Vandaag laten veel beroemdheden zich leiden door de nieuwste modetrends, maar Harry ging liever af op de smaak van haar vrienden. Zo ontwierp Stephen Sprouse, toen een opkomend talent bij Halston, de elegante chiffonjurk voor ‘Heart of Glass’— ongebruikelijk verfijnd voor haar doen. Een journalist noemde het ‘de meest funky jurk ooit’. Sprouse, die in 2004 op vijftigjarige leeftijd overleed, was net als Harry doordrenkt van punk, maar met een gevoel voor schoonheid en glamour. ‘Ik denk dat hij het gewoon niet aankon om me als een puinhoop te zien’, grapt ze. ‘Dus hielp hij me. Een professionele stilist heb ik nooit nodig gehad.’

In de hoogdagen van haar carrière kon Debbie Harry nooit profiteren van de marktgedreven muziekwereld zoals we die vandaag kennen. Zou ze liever later zijn geboren? Of zou ze de oppervlakkigheid van de huidige popcultuur als te saai hebben ervaren? ‘Dat vraag ik me soms ook af’, zegt ze. ‘Maar het antwoord blijft me ontglippen. En waar is die tegenbeweging eigenlijk? Technologie is fantastisch, maar we hebben zoveel toegang tot informatie dat niets echt de tijd krijgt om te rijpen.’

Waarna ze zegt: ‘Ik moet toegeven dat ik wel wat meer zou willen werken.’ Dit jaar ging ze op een lange tournee, met optredens op festivals zoals Glastonbury en Coachella. Ze vindt het ‘leuk’ om te toeren, hoewel fans vooral willen dat ze steeds diezelfde oude nummers zingt. ‘Ach ja, ik begrijp het wel. Er is een emotionele band, en ik hou ook van die nummers.’ Pensioenplannen? Nee, die heeft ze nog niet. Momenteel legt ze de laatste hand aan een gloednieuw album: haar negende sinds ‘Once More into the Bleach’ in 1988. Muzikaal blijft ze nieuwsgierig en open, altijd hongerig naar nieuwe ervaringen. ‘Als ik op een podium sta, verdwijnen plots al mijn pijntjes en kwaaltjes, zelfs als ik verkouden ben’, lacht ze.

Harry heeft een paar jaar geprobeerd fit te blijven met een personal trainer, maar dat hield ze niet vol. ‘Ik heb alles wel een keer geprobeerd’, zegt ze. ‘Tegenwoordig ga ik vaak snelwandelen met mijn honden.’ Ze heeft twee Russische chin-hondjes die ze ‘schattig’ noemt. ‘Ik eet bijna volledig vegetarisch en doe oefeningen voor oude vrouwtjes, wat me soms wel een beetje... shockeert. Ik bedoel maar: hoe ben ik eigenlijk zo oud geworden? Ik denk dat ik gewoon geluk heb gehad.’ Even lijkt ze te denken aan vroeger, zoals toen ze in 2010 tegen een Australische journalist zei dat ongeveer de helft van de mensen met wie ze in de jaren 70 en 80 omging, inmiddels is overleden.

Debbie Harry praat nog altijd even onconventioneel als vroeger. Met een verfrissende kalmte snijdt ze heikele onderwerpen aan, zoals de verdwenen miljoenen, de uitgebrande appartementen of inbraken, en haar drugsverslaving – waarover ze uitvoerig schrijft in haar autobiografie. Je merkt meteen: hier staat een sterke vrouw. ‘Dat neemt niet weg dat ik soms serieus kan piekeren’, zegt ze. ‘Maar ik ben behoorlijk sterk, je hebt gelijk. Ik kreeg klappen, maar kon overeind blijven. Mijn motto? Gewoon doorgaan. Dat zal misschien niet voor iedereen werken, maar wél voor mij.’