De nieuwe lichting chansonniers est arrivée: ‘Een mooie stem hebben is niet genoeg’

‘Sinds mijn succes ben ik een betere minnaar’, vertelt de 21-jarige Pierre de Maere in een interview met de RTBf. ‘Ik heb veel meer zelfvertrouwen dan vroeger.’ Over de bedprestaties van de jonge zanger kunnen wij geen uitspraken doen, maar in zijn eerste ep ‘Un jour, je’ staat de liefde alleszins centraal.

De Brusselaar brak afgelopen jaar in Frankrijk door met ‘Un jour je marierai un ange’, een popnummer met zeemzoete lyrics die Taylor Swift zeker zou goedkeuren. Net als de Amerikaanse megaster schrijft de Maere zijn teksten zelf. Ook al moet hij toegeven dat zijn liefdesliedjes, die hij combineert met elektronische beats en danceklanken, niet autobiografisch zijn. Daar heeft hij nog niet genoeg ervaring voor. ‘Ik ben nog maar één keer verliefd geweest, maar dat was wel mooi.’

Met die eerste single belandde hij in de top 10 van de belangrijkste Franse hitlijsten. En als het regent in Parijs, druppelt het in België. De Maere is nu ook hier op veroveringstocht. Zijn show in de AB Club in mei was na enkele dagen compleet uitverkocht, op 3 december kun je hem ook zien in de Brusselse concertzaal La Madeleine. Op 27 januari 2023 brengt hij zijn allereerste volledige album uit, ‘Regarde-moi’. Op zijn Instagram-pagina schrijft hij daarover het volgende: ‘Très honnêtement, l’album est terrible.’

Rendez-moi célèbre

De Maere steekt zijn ambitie niet onder stoelen of banken. ‘Rendez-moi célèbre’, vraagt hij beleefd in zijn Instagram-bio. Qua uiterlijk heeft hij alvast alles in huis: de ranke twintiger heeft scherpe jukbeenderen, een Beatle-waardige bowlcut en een uitgesproken androgyne stijl. Hij zou niet misstaan op de catwalks van Celine of Dior.

Een echte muziekopleiding volgde de Maere niet: hij leerde zingen met de app Garageband op de iPod Touch die hij voor zijn tiende verjaardag cadeau kreeg. In de lagere school begon hij zijn eerste liedjes te schrijven in ‘iets wat op Engels leek’, vertelt hij. ‘Ik was jong en vol zelfvertrouwen. Ik kreeg altijd veel aanmoedigingen van vrienden en familieleden.’

Nochtans gaf de Maere zijn muziekcarrière drie jaar geleden op om fotografie te gaan studeren aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Hoewel zijn foto’s al in het Amerikaanse magazine GQ verschenen, beseft hij dat hij toch liever voor de camera en op het podium staat. Zijn fotografiestudies heeft hij intussen stopgezet en hij is teruggekeerd naar zijn eerste liefde: elektropop. Deze keer in het Frans, een taal die hem veel beter ligt dan het Engels. Die eerste Franstalige nummers, zoals ‘Potins absurdes’, die hij in maart 2020 publiceerde op zijn sociale media, waren meteen raak: hij mocht tekenen bij het Parijse label Cinq7.

Behalve Lady Gaga en rapper Lil Nas X noemt hij Stromae als een van zijn allergrootste inspiratiebronnen. Net als Stromae werkt ook de Maere nauw samen met zijn broer Xavier, die zijn soundengineer is. Uitkijken of ze het succes van Stromae kunnen evenaren.

• 26 jaar, Lyon, Frankrijk
• Albums: ‘À peu près’ (2017), ‘Les Failles’ (2019), ‘Consolation’ (2022)

Pomme, née Claire Pommet, ziet er met haar grote bambi-­ogen en speelse kapsel dat doet denken aan Roald Dahls ‘Matilda’ uit alsof ze recht uit een sprookjesbos komt. Ook haar muziek, met folk-invloeden en zachte melodieën, klinkt heel dromerig en verhalend.

In 2020 ontving de Franse artieste voor haar tweede plaat ‘Les Failles’ de prijs voor ‘Beste nieuwe album’ tijdens de Victoires de la musique – de Franse Grammy’s. Het jaar erna viel ze opnieuw in de prijzen: ze werd uitgeroepen tot ‘Artieste van het jaar’. De verwachtingen voor haar volgende plaat waren hooggespannen, en die lost ze met ‘Consolation’ dit jaar helemaal in.

Chansonniers als Jacques Brel en Georges Brassens verheerlijkten in hun muziek en interviews vaak mannelijke vriendschappen, denk maar aan Brassens’ iconische nummer ‘Les Copains d’Abord’. Op dezelfde manier staan bij Pomme sisterhood en girlpower centraal. In ‘Consolation’ bezingt ze in haar typische dromerige stijl verscheidene vrouwen die ze bewondert: de Franse zangeres Barbara, de Finlandse illustratrice Tove Jansson, of de Canadese auteur Nelly Arcan, die op haar 36^ste zelfmoord pleegde.

Ook met hedendaagse vrouwelijke artiesten heeft ze een sterke band. Ze bracht dit jaar nog het nummer ‘Everything Matters’ uit, een samenwerking met de Noorse singer-songwriter Aurora. Ook met Angèle is ze close: in 2019 traden de twee samen met de Frans-Canadese zangeres Safia Nolin op in Montréal. Ze zongen samen Pommes nummer ‘On Brûlera’, een aanklacht tegen negatieve visies op homoseksualiteit in de maatschappij.

Volledig in lijn met de traditie van de chansonniers zijn veel van Pommes teksten heel persoonlijk en intiem. Nummers als ‘Ceux Qui Rêvent’ en ‘Les Oiseaux’ zijn evenveel gedicht als popnummer.

De singer-songwriter schreef haar jongste album ‘Consolation’ in een huisje midden in een bos in Québec. De artieste heeft in Canada haar nieuwe thuis en ‘safe space’ gevonden, een plek waar ze helemaal zichzelf kan zijn. ‘Gender, seksualiteit en uiterlijk zijn hier gedesacraliseerd. Hier zie je op televisie zonder veel gedoe lesbiennes, transpersonen of zwaarlijvige mensen. In Frankrijk is dat nog niet overal het geval.’ Ze leerde in Canada ook haar eerste vrouwelijke liefde kennen, ook al zag ze zichzelf ervoor altijd als hetero.

Pomme begon al op haar vijftiende met optreden in bars in haar thuisstad Lyon, maar gemakkelijk was haar debuut niet. In 2021 klaagde ze het seksisme aan waarmee ze als jonge artiest werd geconfronteerd. ‘Ik werd gemanipuleerd en zowel psychologisch als seksueel misbruikt’, getuigt de zangeres in een open brief. Om de controle over haar carrière in handen te nemen, richtte ze haar eigen productiehuis op.

• 29 jaar, Parijs, Frankrijk
• ‘Cure’ (2018), ‘A Tous les Bâtards’ (2020)

Eddy de Pretto begon zijn muziekcarrière als tiener op de Parijse toeristenboten op de Seine. Een uitdagende omgeving, getuigt hij in meerdere interviews. ‘Elke avond moest ik dezelfde routine opbrengen en me vooral aanpassen aan een nieuw publiek dat nooit op dezelfde manier reageerde. Soms keken ze me aan, soms helemaal niet. Ik moest met onverschilligheid leren omgaan.’ Hij schreef er het nummer ‘Bateaux-Mouches’ over.

Over onverschilligheid hoeft de Pretto zich geen zorgen meer te maken. Hij is intussen een van de populairste artiesten in Frankrijk. In 2018 brak hij door met zijn eerste album ‘Cure’, waarvan hij meer dan 200.000 stuks verkocht. Ook zijn tweede album ‘A Tous les Bâtards’, dat hij vorig jaar uitbracht, was een succes.

De Parijse zanger combineert de klassieke sound van Franse chansons met modernere klanken van rap en r&b. De invloed van chansonniers als Jacques Brel en Charles Aznavour is duidelijk hoorbaar. In lange, elegante zinnen bezingt hij niet alleen wat hij voelt, maar ook de wereld rondom hem. Tegelijkertijd past hij perfect in het straatje van hiphop­artiesten als Eminem en Fatboy Slim.

De Pretto groeide op in de Parijse banlieues. Hij bezingt in het nummer ‘Beaulieue’ hoe uitdagend dat was en hoe hij zich daaruit lostrok. De liefde voor het chanson kreeg hij mee van zijn moeder, die een grote Aznavour-fan was. Op zijn twaalfde volgde hij al zanglessen. Later trok hij naar het Institut Supérieur des Arts de la Scène in Parijs, voor een klassieke opleiding zang, theater en dans.

Op zijn zeventiende schreef hij al zijn eigen nummers. Vijf jaar later viel hij in de prijzen op het muziekfestival Printemps des Bourges. En nog een jaar later, in 2017, bracht hij zijn eerste ep ‘Kid’ uit: het begin van zijn succescarrière.

Als een moderne bard vecht de Pretto in veel nummers de onrechtvaardigheid in de maatschappij aan. In zijn muziek stelt hij de wereld in vraag en hoe hij daar als homoseksueel in past. Zijn grootste hit is ‘Kid’, waarin hij toxische masculiniteit aanklaagt. In het nummer zingt de Pretto vanuit het standpunt van een vader, die van zijn zoontje eist dat hij ‘viriel’ is, een ‘held’, een ‘kampioen’ die net als alle andere jongens ‘achter de voetbal aanrent’.

Toch wil hij geen activist worden genoemd. Hij wil vooral zijn eigen ervaringen delen. Vorig jaar uitte hij daarom nog kritiek op televisieshows als ‘The Voice’. ‘Een mooie stem hebben is niet voldoende’, vertelde hij aan Le Soir. ‘Je moet ook echt iets te vertellen hebben. Je moet aan introspectie doen en weten wat je wil verdedigen voor je op televisie komt paraderen. Dat is toch wat ik doe. Er borrelen dingen in mij op die ik op papier wil zetten en verdedigen.’