Peter Philips is man met oog voor esthetiek. Dat toont hij zowel als creatief directeur van Dior Make-up, als in zijn huiskamer in Parijs.
Vóór de Franse Revolutie was het een Parijse markiezin die hier, in de wijk Le Marais, haar salon hield en schilders en filosofen ontving. Vandaag is het bijgebouw de stek van Peter Philips, de Belgische make-upartiest die sinds 2014 een nieuw elan geeft aan de cosmeticadivisie van Dior.
Als creatief directeur ‘beauty’ en ‘beeld’ stuurt de voormalige Antwerpenaar alles aan, van de vorm en kleur van de make-uplijnen tot hoe die make-up op modeshows en shoots wordt gebruikt. Philips, die ook een pied-à-terre in Antwerpen heeft, zocht aanvankelijk iets om te huren. Tot hij vijf jaar geleden op dit pand stootte, toen nog in handen van een oude edelvrouw.
Een totale ravage was het, maar wel een coup de foudre.
‘Een totale ravage was het, maar wel een coup de foudre.’ De prerevolutionaire sierlijsten en het geruite houtparket, een ‘plancher Versailles’, liet hij minutieus restaureren. De rest werd gestript en verbouwd terwijl Philips op de tweede etage bivakkeerde in wat nu zijn gastenverblijf is.
Sindsdien kwam hier zijn eigen creatief salon tot leven, met aan de muren artwork van de Nederlandse topfotografen Inez & Vinoodh, die hem in de nineties zijn eerste internationale opdracht gaven: ‘Of ik Christy Turlington wou schminken in India, belde hun agent me op.’ In de woning hangen ook foto’s van Irving Penn en Craig McDean, met wie hij al samen in de studio stond.
Philips gaat er prat op organisch te werken. En zijn eigen zin doet hij ook in dit appartement. ‘Als single man richtte ik deze plek helemaal voor mezelf in. Bij de zoveelste jetlag val ik vaak voor tv in slaap, en dat doe ik liever in bed dan in de sofa.’ Aan de terrazzo keukentafel is net plaats voor één krukje van architect Pierre Jeanneret.
Ik kreeg drie iPodjes van Karl Lagerfeld
Het enige compromis in de ruimte is te danken aan Karl Lagerfeld. ‘Ik luister echt nooit naar muziek. Wel heb ik drie iPodjes. Gekregen van Karl en haute-couturekapper Sam McKnight. Zo heeft bezoek toch iets om op te dansen.’
Favourite things
Lamp uit een hotellobby
‘Voor ik ze vond bij een Nederlandse vintageantiquair, hing deze grote lamp in een Italiaanse hotellobby. Ik kocht ze met deze ruimte in gedachten. De zwarte accenten liet ik terugkomen in de terrazzovloer, die op maat werd gegoten door Nino Tondat, een Italiaans-Belgische terrazzo-expert die daarvoor uit het Brusselse afzakte.’
Zetel van sweaters
‘Dit is een lot oude Supreme-sweaters die de Amerikaanse kunstenaar Darren Romanelli omvormde tot een zetel. Op de ruggensteun zie je acteur Al Pacino in ‘Scarface’. Zelfs het prijskaartje van een van de sweaters - 138 dollar - hangt er nog aan. Ik woon meer dan de helft van de tijd in hotels waardoor het, hoewel ik graag inricht, langer duurt voor ik ergens helemaal ben ingetrokken. Aanvankelijk was het hier wat te wit. Zo’n zetel brengt kleur.’
Philips
‘Het fiftiesbureaulampje is ontworpen door Louis Kalff. Dat kocht ik online omdat het mooi in de ruimte past, maar vooral omdat het van Philips is.’
Bibliotheek
‘De bibliotheekkasten zijn de eerste stukken van Pierre Jeanneret die ik tien jaar geleden kocht. Ook mijn bureautafel hoort daarbij, net zoals de eettafel en -stoelen. Het zijn geen reproducties, maar originele stukken voor de stad Chandigarh in India. Jeannerets praktische, gestileerde stijl sprak me erg aan.’
Schilderijen van Walter Philips
‘De hoge plafonds, een zeldzaamheid in Le Marais, geven veel licht en vooral ruimte om de surrealistische lakschilderijen van mijn vader, Walter Philips, te etaleren. Enkele van die stukken kreeg ik, de andere vonden mijn broer en ik op veilingen. Ik heb nog twee halfbroers. In mijn vaders werk figureren vaak vier of vijf mannen: een symbolische referentie aan zijn vier zonen en hemzelf.’
Christian Dior
‘Toen mijn schoonzus een foto stuurde vanaf de kunstbeurs Frieze in Londen, zag ik in een hoek van het beeld een interessante spiegel. Omdat ik het zelf te druk had, stuurde ik mijn binnenhuisarchitect om dat werk te pakken te krijgen. De artiest is Mathias Kiss. Achteraf bleek dat hij om de hoek woont én dat hij de ambassadeur is van Bois d’Argent, de geur uit de nicheparfumreeks Maison Christian Dior die ik zelf ook draag.’
Artisanaal beeld
‘Tijdens een Vogue-editorial met model Lara Stone en fotograaf Steven Klein - we shootten in Brooklyn in het atelier van kunstenaar Dustin Yellin - zag ik hoe hars laagje per laagje in een mal werd gegoten, waarop Yellin iets in potlood kribbelde tot er een tekening in verscheen. Dat schijnbaar hoogtechnologische mannetje is volledig artisanaal. Fantastisch.
‘If you want to, we can make a deal’, zei hij. Daar stond ik dan even later in New York, met mijn schminkkoffers, geradbraakt en met een beeld van wel 15 kilo dat mee naar België moest.’
‘Ik koop weleens werk van artiesten die ik via Instagram heb ontdekt, zoals deze vaas van Matt Horne ofte @matthornepottery: de kleuren zijn het gevolg van een mineralenprocedé. Het geel was wel warmer dan gedacht. Dat gebeurt als je online shopt. Ik heb ook een schilderijtje van Gill Button die ik online als @buttonfruit ontdekte. Helemaal niet zo bekend, maar ze werkte wel al voor Prada.’
Olifantjes
‘Ik verzamel van alles. Van reizen, van de familie, en vroeger ook olifantjes. Probleem: al snel kreeg ik van iedereen alleen nog olifanten cadeau. Op den duur moest ik wel stop zeggen. Hier staan er nog enkele, maar mijn collectie is veel groter.’
