Kunstenaar Gideon Kiefer over het leven op het puntje van de stoel: Nick Drake, een cartoonkerkhof en de klimaatproblematiek.
Wat is de stoel van je leven? ‘Deze atelierstoel, vermoedelijk van Thonet, erfde ik van mijn grootvader. De stoel stond in zijn thuisbureau, waar de jaren 1950 waren blijven stilstaan. Hij was landmeter, dus zijn werktafel lag altijd vol met papieren. Uren zat ik er te tekenen en te stempelen. Bijna al mijn kunstwerken gaan over herinneringen. En mijn opa’s bureauruimte - of hoe ik me die inbeeld - komt terug in verscheidene werken.’
Voor wie houd je een stoel vrij tijdens je droomdiner? ‘Als ik bekende mensen ontmoet, heb ik nooit de neiging om die aan te spreken. Mocht ik met hen dineren, zou ik waarschijnlijk alleen maar nerveus zijn. Liever nodig ik mensen uit die ik al heel mijn leven meedraag. Wijlen Nick Drake bijvoorbeeld, de mysterieuze singer-songwriter die ik als twintiger grijsdraaide. Toen er een cd-box uitkwam met zijn verzameld werk, spendeerde ik er als student mijn integrale weekbudget aan. Ik draai hem nog wekelijks. Joost Zweegers, de frontman van Novastar, mag ook aanschuiven. We waren buurjongens in Neerpelt, hij is nog altijd mijn beste maat én de peter van mijn zoon Otis. Joost is een rasentertainer die het podium en het applaus nodig heeft. Terwijl ik het zalig vind om hier alleen in mijn atelier te zijn. Maar zelfs zonder publiek is het geruststellend dat mijn werk andere mensen raakt.’
Op wiens stoel wil je graag eens een dag zitten? ‘Die van de Amerikaanse cartoonist Chris Ware, wiens werk ik verzamel. Zijn explosie aan creativiteit, tristesse en tekentechnische vondsten verbazen me telkens weer. Maar hij geeft ook ‘daily’s’ van lang overleden cartoonisten opnieuw uit, om hun werk van het ‘cartoonkerkhof’ te redden: een idee dat me ontroert.’
Wat houdt je op het puntje van je stoel? ‘De klimaatproblematiek. Ik zie de toekomst van onze planeet heel somber in, zelfs al voor de generatie van mijn kinderen. We zijn als lemmingen in het ravijn aan het lopen. De lakse manier waarop de klimaatcrisis politiek wordt aangepakt, maakt me triest. Veel mensen denken dat de wetenschap het probleem wel zal oplossen, maar die wetenschappers zeggen nu al dat het te laat is. Dat doet me soms zelfs twijfelen aan de zin van mijn kunstenaarschap. Elke artiest wil een spoor nalaten voor de eeuwigheid. Maar wat betekent dat, als het leven op de planeet in gevaar komt?’
Wie mag van jou een leerstoel krijgen? ‘De Amerikaanse journaliste Elizabeth Kolbert. In het bekroonde ‘The Sixth Extinction’ schrijft ze dat alle massa-extincties op aarde gebeurden door klimaatveranderingen. Maar de zesde uitroeiing, die nu aan de gang is, is de eerste waarbij de mens de motor is.’
Solo-expo in De Halle in Geel.
Monografie uit bij Hannibal Books.
