Het dak was ingestort, overal lag puin en eigenlijk stond alleen nog de gevel overeind. Toch werd keramiekdesigner Delphine Bekaert verliefd op deze oude boerderij op het platteland van Serranova, Italië. ‘Echte schoonheid schuilt in de dingen die niet helemaal perfect zijn.’
Toen Delphine Bekaert op dit boerenerf stootte, een plek waar destijds een familie en haar dieren in de gewelven onder het huis leefden, stond er nauwelijks nog een muur overeind. ‘Het was een ruïne. Wat een miserie om te verbouwen! Toch was dit het huis waar ik twee jaar naar zocht. Eerst woonde ik in een nieuwbouw, tien minuten van hier, maar ik miste de knappe details van die oude Italiaanse huizen.’
Acht jaar geleden liet Bekaert België achter zich, samen met haar toenmalige partner Jan Hoet jr., met wie ze Hoet Bekaert Gallery in Gent oprichtte, een podium voor - toen - opkomende kunstenaars als Matthieu Ronsse en Hannes Van Severen. ‘De beslissing om naar Puglia te verhuizen, werd ingefluisterd door mijn verlangen om te breken met de hectische kunstwereld’, zegt Bekaert.
‘Ik zocht een nieuw pad om te bewandelen, een pad dat me meer tijd zou gunnen voor de dingen die ik graag doe. En ja, mijn leven ziet er nu helemaal anders uit.’
Ook dochter Lucy speelde een rol in de beslissing om voor Italië te kiezen. ‘Het kleuteronderwijs mocht Lucy afwisselend in België en Italië volgen, maar vanaf het eerste leerjaar moesten we één school kiezen.’ Dat werd een Italiaanse: deze maand gaat Lucy naar de vierde klas.
Ze kozen voor Serranova, een dorpje tussen de olijfbomen in the middle of nowhere, waar je niet anders kunt dan tot rust komen. Net zoals bij de eerste woonst bedacht Hoet ook hier het ontwerp. ‘Het bovenste gedeelte was een dakloze ruïne. Al de rest, van interieur tot dak, is nieuw. Jan en ik combineerden onze ideeën. Hij is echt een genie zoals hij erin slaagt om oplossingen te vinden die zoveel mogelijk licht en ruimte creëren.’
Dierenschuilplaats
Sommige originele elementen, zoals de tongewelven en de hoge plafonds, werden behouden. ‘Ik hou van hoge plafonds, dan heb je meer ruimte voor creativiteit’, grapt Bekaert. ‘Ik vond het belangrijk dat ze bleven. Voor de rest bestaat het huis alleen uit essentiële kamers. Wij Belgen zijn grote huizen gewoon, maar ik wilde een perfect bemeten huis voor Lucy en ik.’
Sinds het koppel uiteenging, breien Bekaert en haar dochter Lucy hier met hun tweetjes verder aan hun leven.
Naast de grote keuken met een woonkamer is er ook een slaapkamer, een kamer met een haard en televisie om tot rust te komen of voor gasten, een badkamer, een mezzanine en een ruimte voor Lucy. Beneden bevinden zich de oorspronkelijke keldervertrekken. ‘Ze werden gebruikt om de dieren te laten schuilen. Ze zijn heel ruim: de kelderverdieping voegt vier kamers toe aan het huis. Al was het een bijzonder complexe oefening om de kelder te renoveren’, herinnert ze zich.
‘Kom uit de grot’
Het is in die kelders dat Bekaert nu haar keramiek maakt. Haar passie voor keramiek beleed ze eerst als verzamelaarster. ‘Goed tafelen, met vrienden en familie, is erg belangrijk voor me. Voor de televisie eten vind ik afschuwelijk, dan kun je beter niet eten.’ Daar hoort behalve gezelschap een mooi gedecoreerde tafel bij: zonder plastic, zonder lelijke kookpotten.
‘Al sinds mijn studententijd in Brussel ben ik aan het verzamelen: borden, eetserviezen en mooie waterkannen... Hier in Italië ben ik er op een dag, zo’n twee jaar geleden, gewoon zelf aan begonnen, toen ik een keramiekoven op de kop tikte en enkele pakken klei kocht. Natuurlijk waren de eerste zestig, misschien wel honderd stuks, recht voor de vuilnisbak, maar beetje bij beetje kreeg ik het onder de knie’, zegt Bekaert.
Wanneer ze Pascale Delcor, communicatiedirecteur van het luxelederwarenhuis Hermès, tijdens een bezoek toont waarmee ze bezig is, is die aangenaam verrast. ‘Hiermee moet je uit je grot komen’, zei ze. In 2018 stelde Bekaert haar handgemaakte aardewerk voor op de Brusselse art-designbeurs Collectible. Haar collectie is wel alleen op bestelling te koop. ‘Ik wil in mijn eigen tempo kunnen werken.’
Nooit perfect
Al wil ze in de toekomst meer met horecazaken samenwerken. Zoals met Dish, een restaurant in het nabijgelegen Ostuni dat sommige gerechten op Bekaerts borden serveert. Intussen lopen de aanvragen binnen, ook via Instagram. ‘In een maand kan ik één of twee grote bestellingen maken, maar dagelijks komen er wel berichtjes binnen. De orders komen zowel uit België als uit Parijs en New York.’
Ieder stuk dat ze maakt, is uniek, mooi maar nooit perfect. ‘Dat is ook mijn betrachting niet. Echte schoonheid schuilt in de dingen die niet helemaal perfect zijn’, vindt Bekaert.
In de grote werkruimte, waar ze op drie vriendinnen kan rekenen, staan intussen twee keramiekovens. Haar inspiratie haalt ze vaak uit andere delen van de boerderij. ‘Soms gebeurt het dat ik meer tijd alleen in mijn studio nodig heb om mijn ideeën te ordenen, en na te denken over mijn creaties. Maar eigenlijk is iedere kamer in mijn huis en eromheen een perfecte plaats om ideeën op te doen.’
Tegelijk is de woning een plaats waar iedereen altijd welkom is, met een interieur en die heerlijke tuin, ook een ontwerp van Bekaert en Hoet. Voor hen vormen binnen en buiten een onscheidbaar geheel. ‘Mijn huis staat altijd open’, zegt Bekaert. ‘Vrienden kunnen hier altijd van de ontspannende, informele sfeer komen genieten.’
Natuurlijk draagt het huis de sporen van Bekaerts verleden in de kunstwereld. Behalve mooie designstukken vonden ook haar kunstwerken hier een plaats, in een interieur dat smaak en verfijning ademt, maar tegelijk heel persoonlijk en minimalistisch blijft. Of zoals Bekaert het verwoordt: ‘Ik volgde gewoon mijn intuïtie toen ik het huis inrichtte.’