‘Dit is zo goed dat ik kan vergeven dat het natuurlijk is’, liet een parfumcriticus zich onlangs ontvallen. Een vegan parfum wordt nog altijd niet serieus genomen in de klassieke parfumwereld. Toch blijft de fanbase van de Nieuw-Zeelandse Frances Shoemack groeien. Eind deze maand lanceert ze haar zevende geur.
Wordt je idee keer op keer hoofdschuddend geklasseerd, dan kan je twee dingen doen: je vergeet het, of je haalt er net kracht uit. Bij de Nieuw-Zeelandse Frances Shoemack werkten de negativiteit en het cynisme als ‘reverse psychology’.
‘Natuurlijke parfums ruiken allemaal hetzelfde. Ze zijn niet gesofisticeerd. Het is zeer moeilijk om de formule stabiel te krijgen. Ze zijn te duur om te maken... Ik hoorde alleen maar redenen om er niet aan te beginnen, maar geen enkel argument waarom het onmogelijk zou zijn om een 100 procent natuurlijk luxeparfum te maken’, blikt Shoemack terug.
Bachelor wijnbouw
We ontmoeten Shoemack na een yogasessie en voor ze om 15 uur haar zoontjes van school oppikt in een van haar favoriete health food-restaurants in Amsterdam, waar ze acht jaar geleden belandde.
‘Ik groeide op in Auckland, op een boerderij tussen de koeien. Mijn mama was yogalerares. Een natuurlijke omgeving was dus niet alleen doodnormaal, ik wou er ook professioneel iets mee doen. Vandaar mijn keuze voor een bachelor wijnbouw en oenologie, omdat die studie onder meer focuste op plantkunde en wijntechnologie. Na het afstuderen begon ik als brand & communication manager bij de New Zealand Winegrowers Association.’
De omgeving en ook de inhoud van haar job voelden lange tijd als the perfect match, alleen wilden Shoemack en haar man Europa ontdekken. Het koppel voelde zich vooral aangetrokken tot Amsterdam: een plek vanwaaruit ze gemakkelijk de rest van Europa konden verkennen. Een job als marketeer voor een softwarebedrijf zorgde voor het inkomen. ‘De marketingwereld was helemaal mijn ding, maar met software voelde ik geen connectie.’
De professionele ontevredenheid viel samen met haar persoonlijke zoektocht naar een goed, natuurlijk parfum. ‘Maar ik kwam niet verder dan een mix van essentiële oliën in winkeltjes met een geitenwollensokkenimago. Dat vond ik bizar: parfum staat voor luxe. Het moet er toch mooi uitzien en je een mooi gevoel geven?’
Zo werd haar persoonlijke zoektocht een zakenidee. Maar waar begin je, zonder achtergrond en contacten?
That sounds awesome!
Op Google, zo blijkt. ‘Zonder een expert aan mijn zijde wilde ik niet aan mijn parfumavontuur beginnen’, zegt ze. ‘Met de eerste mannen die ik ontmoette - veelal klassieke, oudere Italianen en Fransen - had ik echter totaal geen klik. Tot ik op een interview met Isaac Sinclair, een jonge, vlotte kerel uit Nieuw-Zeeland botste.’
Het leek voorbestemd en via via contacteerde ze hem. Drie maanden later replyde hij in zijn typerende stijl, enthousiast en met veel uitroeptekens: ‘That sounds awesome!!! If you’re serious about this, we should talk!!’
Sinclair, een zelfverklaarde perfumaholic en tot vandaag nog steeds de enige klassiek geschoolde meester-parfumeur van Nieuw-Zeeland, Australië en de omringende eilanden, groeide in een al even natuurlijke omgeving op: in het regenwoud van Waitakere Ranges.
‘Ik was continu omringd door zoveel natuurlijke geuren, zowel van het woud als van de prachtige tuin van mijn moeder’, zegt Sinclair. Toch was het zijn verzameling parfumflesjes die hem als 15-jarige deed wegdromen van een carrière in de parfumwereld. Maar hoe en waar? In Nieuw-Zeeland leek niemand hem dat te kunnen vertellen.
Het dichtst dat hij bij die fascinerende wereld geraakte, was in het grootwarenhuis. Dus begon hij na zijn schooluren op de parfumafdeling te werken. Dat was fantastisch: hij kon elk vrij uur geuren ontdekken en leren begrijpen.
Niet veel later gaf Michael Evens, een Engelse parfumexpert, een workshop in Auckland. Alleen voor de incrowd, maar Sinclairs baas hoorde daarbij en die beloofde een briefje af te geven. ‘Hallo, ik ben Isaac, ik wil parfumeur worden maar ik weet niet waar te beginnen’, stond daarop te lezen.
Dat charmeerde Evens. Dus stelde hij Sinclair voor om naar een conferentie in de Franse parfumshoofdstad Grasse te komen. En dat deed hij, amper 17 op dat moment: hij spaarde voor zijn peperdure vliegticket en verblijfskosten en werd the talk of the town op de conferentie: een gepassioneerde tiener, helemaal alleen uit Nieuw-Zeeland, een gebied dat op parfumvlak nog onontgonnen was. Die moest toch een kans krijgen?
De volgende dag belde Sinclair zijn moeder op: ‘Ik kom niet meer terug.’ Hij kreeg een stageplek aangeboden bij de Parijse vestiging van Symrise, een producent van geur- en smaakstoffen met wereldwijd 5.000 werknemers. Aansluitend kon hij dankzij een beurs naar de Unversità dell’Immagine in Milaan. Met een diploma op zak keerde hij terug naar Symrise, waarvoor hij na al die jaren nog altijd werkt.
Vegan
Het Amsterdamse atelier is klein, licht en sober ingericht met een sofa, een houten tafel waaraan twee collega’s werken en een wand vol parfumflesjes en testers. Geen lab hier: Sinclair woont al zo’n tien jaar in São Paulo, drie tot vier keer per jaar ziet het duo elkaar in Parijs bij Symrise om aan een nieuwe geur te werken. Aanvankelijk was Abel een onafhankelijk label, al snel bleek de toegang tot de wetenschappelijke research en ontwikkeling van Symrise een noodzaak om het hele verhaal te schrijven.
Een vegan parfum past helemaal in de huidige tijdgeest: Abel gebruikt uitsluitend natuurlijke, plantaardige ingrediënten en weert onder meer petrochemicaliën, parabenen en dierlijke producten. ‘De ethische kant is erg belangrijk voor ons’, zegt Shoemack. ‘De luxueuze parfumwereld valt echt wel te verenigen met een diepgaand respect voor de natuur.’
Een Abel-parfum bestaat niet alleen uit een geconcentreerde mix van natuurlijke oliën en isolaten, ook het hele fabricageproces is natuurlijk, meteen de reden waarom Sinclair de samenwerking zag zitten: ‘Heel wat parfumeurs willen zoveel mogelijk natuurlijke ingrediënten, maar geen merk was moedig en vooruitstrevend genoeg om ze in zo’n pure vorm te gaan gebruiken.
‘Veel parfum- bedenkers zijn klassieke, oudere mannen uit Italië en Frankrijk. Met hen had ik totaal geen klik.’
Wat Frances wou, was innovatief én een uitdaging: met de conventionele ingrediënten heb je toegang tot zo’n 3.000 geurstoffen, met natuurlijke ingrediënten slechts 300. Bovendien zijn deze bijzonder duur, maar ook heel complex, luxueus, nobel en gelaagd, waardoor ze zo interessant zijn om te gebruiken. Vergelijk het met vanille-extract tegenover een vanillestokje.’
Aanvankelijk liet Shoemack Sinclair de leiding nemen, intussen is er een wederzijdse input. Die rechtstreekse samenwerking is uniek, doorgaans zit er tussen parfumeur en label een rist aan experts en accountmanagers. ‘Abel is een van de weinige parfummerken ter wereld waarbij ik het proces van een wit blad papier tot een parfum in een doosje meemaak’, zegt Sinclair. ‘Ook dat maakt het uniek om als neus voor te werken.’
Ontdekkingsreiziger
Acht jaar na de start en zes jaar na de lancering van de eerste geur vind je het label wereldwijd in zo’n 250 verkooppunten, vooral nicheboetieks en conceptstores met een eigenzinnig, gedurfd aanbod. In eigen land vielen sinds de lancering begin dit jaar al zeven shops voor het vegan label.
Shoemack merkt dat het sinds een jaar een stuk sneller gaat voor Abel. ‘Enerzijds omdat we een paar jaar geleden een rebranding doorvoerden, anderzijds merk je die interesse in natuurlijke producten.’
En die naam, waar komt die vandaan? ‘Abel refereert aan Abel Tasman, de Nederlandse ontdekkingsreiziger die onder meer Nieuw-Zeeland, Tasmanië en delen van Australië ontdekte’, zegt Shoemack. ‘In Nieuw-Zeeland is er een indrukwekkend mooi nationaal park naar hem vernoemd, ik heb er vele zomers doorgebracht. Abel vormt de perfecte link tussen mijn achtergrond en mijn nieuwe thuis.’
De Abel-parfumcollectie omvat zeven uniseks geuren. De nieuwste, Pink Iris, kost 98 euro (50 ml) en is onder meer te koop bij Orlanda in Brussel, Margareta in Puurs en bij Blos, dat begin mei een winkel opent in Hasselt.