Influencer en activiste Gaëlle van Rosen over het leven op het puntje van haar ‘Togo’-stoel: Jacques Brel, Toni Morrison en Mamie Sauveur.
Gaëlle van Rosen
- Influencer, activiste.
- Vrouw achter Instagramaccount ‘50 Shades of Racism’.
- Eigenares van ‘Maison Rosen’.
Wat is de stoel van je leven?
‘Ik ga voor een sensuele, elegante, vrouwelijke designklassieker uit de seventies: de ‘Togo’, een wolk van zachtheid en comfort. Ik heb thuis een vintage exemplaar, dat ik liet herstofferen. Een duurzaam meubel dus, dat seizoenen en trends overstijgt. Ik zal het gegarandeerd aan mijn kinderen kunnen doorgeven.’
‘Ik hou ervan dat de ‘Togo’ zo modulair is: je kunt de onderdelen gemakkelijk in verschillende settings zetten. En die zetel weegt echt niets. Het is ook de perfecte leeszetel. Aan het einde van de dag doe ik niets liever dan in mijn ‘Togo’ wegzakken met een goed boek.’
Waarvan viel je recent van je stoel?
‘Ik heb ‘King Kong Theory’, het boek van Virginie Despentes uit 2006, recent nog eens herlezen. Toen ik het tien jaar geleden voor het eerst las, gaf het me een enorme shock. Door het boek keek ik anders naar de positie van de vrouw in de hedendaagse samenleving. Er is echt een voor en een na. Intussen sta ik helemaal anders in het leven, maar het boek gaf me opnieuw een mokerslag.’
Kun je goed stilzitten?
‘Ik heb er lang te weinig tijd voor genomen. Ik ben wat in het rood gegaan door mijn vele projecten en bezigheden. Als eigenares van Maison Rosen, drie luxueuze privéwoningen in Brussel en Ibiza die ik verhuur voor events of opnames. Als creatief directeur van het modemerk Vue sur Mer én als moeder. Voor mijn eigen welzijn wil ik liever wat meer tijd voor mezelf nemen, ook al ben ik in de praktijk nog met honderd per uur bezig met mijn projecten.’
‘Ik zou graag meer muziek maken of meer lezen, iets wat ik altijd al graag deed. Vroeger was ik een heel introvert kind. In plaats van op de speelplaats te ravotten, zat ik altijd met mijn neus in een boek, vaak zelfs met een koptelefoon op. De liefde voor literatuur heb ik duidelijk doorgegeven aan mijn kinderen. Er zijn ouders die hun kinderen niet aan het lezen krijgen. Bij ons is het omgekeerd: als ze in bed kruipen, liggen ze vaak nog uren te lezen, ook al moeten ze al lang slapen.’
Voor wie houd je een stoel vrij tijdens je droomdiner?
‘Ik wil graag levende en dode mensen uitnodigen die ooit hun stem hebben gebruikt voor de goede zaak. De eerste persoon die bij mij opkomt, is Jacques Brel. In zijn teksten schuilt zoveel taalvirtuositeit en emotionele intelligentie. Hij raakt me al sinds mijn kindertijd. Ik wil zeker ook Nina Simone uitnodigen, een heel krachtige artieste die – zoals zovele Afro-Amerikanen – hard heeft moeten knokken. Zowel Brel als Simone is altijd zichzelf gebleven, ze wilden nooit iedereen pleasen. Dat bewonder ik aan hen.’
‘Ik wil ook graag de Amerikaanse politiek activiste Angela Davis erbij, net als auteur Virginie Despentes, een van de krachtigste vrouwelijke stemmen van het moment.’
Bio van een stoel
Togo
De ‘Togo’ werd vijftig jaar geleden ontworpen door Michel Ducaroy (1925-2009) voor Ligne Roset. Sinds 1973 is de modulaire lage zetel ononderbroken in productie. Ducaroy is er nooit rijk van geworden: hij stond zijn rechten onmiddellijk af aan het Franse designbedrijf waarvan hij op dat moment het designdepartement leidde.
Een pluimgewicht is de ‘Togo’, omdat het een van de eerste zetels is waarvan de hele binnenkant uit polyesterschuim is gemaakt.
Ducaroy omschreef zijn driezit zelf als ‘een tube tandpasta, geplooid als een gesloten kachelpijp’.
Met wie zou je graag één dag van stoel wisselen?
‘Met Toni Morrison (1931-2019), de eerste zwarte vrouw die in 1993 de Nobelprijs voor de Literatuur kreeg. Ik had graag op haar stoel gezeten toen de inspiratie begon te vloeien voor haar meesterwerk ‘Beloved’ uit 1987. Een waargebeurd verhaal, waarin ze de geschiedenis van de Amerikaanse slavenhandel combineert met emotie, maar ook met mystiek.’
Wie zou je een leerstoel geven?
‘Mijn grootmoeder, Anne Mathilde, die ze Mamie Sauveur noemden. Als oudste van het gezin in Haïti – ik ben half-Haïtiaans, half-Nederlands – moest ze mee zorgen voor de andere kinderen van de familie. Zij is de enige die niet de kans kreeg om naar school te gaan. Maar zelfs zonder te kunnen lezen of schrijven, is ze zaken beginnen te doen op de Caraïben. Met groot succes: ze kocht links en rechts kleren op, die ze doorverkocht op Haïti.’
‘Maar Mamie Sauveur was vooral erg genereus. Haar bijnaam kreeg ze, omdat ze vaak medicijnen kocht voor de armen van de wijk waar ze woonde. Nadat ik mijn vader verloor op mijn achttiende, ben ik mij enkele maanden bij haar gaan herbronnen. Ze kampte toen zelf met diabetes en kanker. Toch nam ze me nog mee naar de bergen. Ze sleurde zelfs kleren en medicijnen mee voor de armen. We zijn een familie van sterke, hardwerkende vrouwen.’
