Beauty-icoon Bobbi Brown, 66 jaar, multimiljonair en nog niet aan stoppen toe

Bobbi Brown is op een Zoom-schermpje verschenen, en ze ziet eruit zoals ze er al decennialang uitziet: met groot zwart brilmontuur, donker haar in een nonchalante knot. Met op de achtergrond: haar woonkamer in New Jersey: een cocon van vanille, beige en greige.

Het is vreemd, zegt ze, hoe vaak ze de vraag gesteld krijgt waarom ze nog werkt. ‘Terwijl niemand ervan opkijkt als mannen op latere leeftijd nog actief zijn in het zakenleven. Gelukkig begint de tijdgeest te rijpen: de ervaring die vrouwen van mijn leeftijd hebben, is van onschatbare waarde. Ik zie nu heel helder wat de essentie is, en waar je je allemaal niet meer druk over moet maken. Ik leer nog elke dag iets bij, en ben geweldig dankbaar dat ik mijn hele leven lang al bezig ben met een vak dat me fascineert. Op mijn leeftijd wil je gewoon keihard vooruit’, zegt ze. ‘I am not slowing down.’

Begin jaren 80 trok Bobbi Brown als een van de vele artistieke gelukszoekers naar New York, met een diploma als thea­tervisagiste op zak en verder helemaal niks.

Destijds was ze een buitenbeentje, als pionier van een ‘natuurlijke’ look in een modebeeld dat gedomineerd werd door exuberantie, felle kleuren en dramatische make-up met felgekleurde lippen en héél veel zwarte eyeliner. Denk: Madonna ten tijde van ‘Holiday’ of Boy George als ‘Karma Chameleon’.

Achteraf gezien zou het gemakkelijk zijn om triomfantelijk te vertellen hoe ze altijd haar eigen pad heeft gevolgd, en haar succes te danken heeft aan lef en ongebreideld zelfvertrouwen. ‘Nee, hoor, noem het gerust naïviteit’, zegt Brown. ‘Ik probeerde maar wat in die tijd. Ik zag wat de anderen deden, maar het was gewoon niet mijn ding.’ Toen ze voor haar allereerste Cosmopolitan-cover Jerry Hall had opgemaakt, moest ze toekijken hoe die er zelf enkele lagen overheen smeerde. ‘Dat was toen helemaal nieuw, iemand als ik die vrouwen kwam vertellen dat ze er ook gerust als zichzelf mogen uitzien, en dat niet elk sproetje moet worden weggegomd.’

In 1991 lanceerde Brown haar eerste make-upproducten: een lijn van tien lipsticks in naturel tinten, zo goed als onvindbaar in die tijd. De legende wil dat de volledige stock in het New Yorkse warenhuis Bergdorf Goodman na de eerste dag al uitverkocht was.

Amper vier jaar later werd Bobbi Brown Cosmetics opgekocht door de cosmeticagigant Estée Lauder Companies. Brown bleef nog twintig jaar lang betrokken bij het bedrijf, maar het is geen geheim dat ze zich niet makkelijk in het corporate keurslijf liet wringen, en de laatste jaren ongelukkig was bij haar eigen merk. In 2016 verliet de mens Bobbi Brown het bedrijf Bobbi Brown.

Hoe lastig is het om toe te kijken hoe vandaag nog duizenden producten verkocht worden die haar naam dragen, zonder dat zij erbij betrokken is? Het antwoord is verrassend eerlijk. ‘Zelfs in de periode dat ik er nog werkte, werden producten gelanceerd die niet mijn goedkeuring hadden.’ Ze lacht: ‘Soit, ik ben veel te beleefd om écht te zeggen wat ik er allemaal van vind. Waarom zou ik er nog aandacht aan schenken als het me alleen maar zou ergeren? Toen ik mijn naam verkocht, wist ik wat de consequenties waren. Laat iedereen maar zijn ding doen. Ik heb emotioneel afscheid genomen van dat merk, en ik wens iedereen succes toe.’

Toen Brown haar merk verliet, was ze 59 en nog lang niet aan brugpensioen toe. De verkoop in 1995 had haar een slordige zeventig miljoen euro opgeleverd, maar ook een clausule waardoor ze 25 jaar lang zelf geen cosmetica op de markt mocht brengen. Dus stortte ze zich op haar andere passies: ze bouwde haar blog uit tot een lifestyleplatform à la Goop, lanceerde voedingssupplementen, en opende samen met haar man een boetiekhotel in New Jersey.

Niemand die had kunnen vermoeden dat ze bij het aflopen van haar ‘non-compete’-overeenkomst na haar zestigste nog aan een comeback in de business dacht. ‘Maar de drive was er nog. Ik ben de merknaam kwijt, maar ik ben nog altijd Bobbi Brown. Die naam is heel waardevol, ook los van het merk.’

Haar nieuwe make-upmerk werd eind 2020 opgericht en Jones Road gedoopt – een straat in de door Brown geliefde Hamptons. Daar opent deze maand trouwens een derde eigen winkel, maar het instantsucces heeft Jones Road vooral te danken aan de focus op onlineverkoop.

Het is uniek, zegt Brown, hoe het merk erin slaagt om zowel tieners als vrouwen van haar eigen generatie aan te spreken: ‘Ik denk nooit in hokjes. De vrouwen op wie ik me richt, willen allemaal hetzelfde, of ze nu 15 of 85 zijn: ze willen eruitzien alsof ze geen make-up dragen. Gewoon zoals zichzelf, maar een tikje beter met een mooie, gezonde uitstraling. Dat is hoe ik make-up zie. Geen dikke laag foundation, geen contouring, geen trendy kleurtjes of gimmicks.’

‘Cool, clean make-up’, zo luidt de baseline. ‘Ik hou van alles wat moeiteloos en niet gekunsteld is’, zegt Brown. ‘Niemand discussieert nog over de woorden die uit mijn mond komen, en dat is heerlijk. Vroeger zat ik in meetings met vijftien mensen die elke term wikten en wogen: gebruiken we in onze communicatie het woordje ‘pretty’ of ‘beautiful’? Voor dat soort zaken heb ik echt geen geduld. Ik gebruik zelf in het dagelijkse leven heel vaak het woordje ‘cool’, dus Jones Road moet ook gewoon ‘cool’ zijn. Soit, ik gebruik ook heel vaak het f***-woord, maar dat probeer ik in professionele context te doseren.’

Brown mag haar eigen naam niet op haar nieuwe producten zetten, maar op sociale media heeft ze van zichzelf een ijzersterk merk gemaakt dat nog steeds kennis en geloofwaardigheid uitstraalt. ‘De basis van het succes van Jones Road is mijn expertise: ik weet dat ik producten kan creëren waar vrouwen van houden. Maar de wereld is radicaal veranderd sinds ik mijn eerste merk creëerde, en ik heb me omringd met slimme, jonge mensen die de digitale wereld heel goed snappen. Het is niet altijd simpel, maar je kunt geweldige resultaten bereiken als je nieuwsgierig en open bent en van elkaar wil leren.’

‘Enkele maanden geleden zei ik: moeten wij niet op TikTok aanwezig zijn? Educate me! Ik heb daar persoonlijk niets mee, maar je kunt niet ontkennen dat het een belangrijk kanaal is om consumenten aan te spreken. Het werd een gigantisch succes: enkele van onze tiktoks gingen viraal, we hebben onze verkoop verviervoudigd. We doen het op onze manier, in onze authentieke stijl, en het werkt. Ik blijf altijd trouw aan mijn visie, en ik creëer nog zelf de campagnebeelden. Maar op welke manier of via welke kanalen die beelden worden verspreid, laat ik met plezier over aan onze head of marketing, mijn tweede zoon. De helft van wat hij doet en zegt, begrijp ik niet, maar ik vertrouw hem en de resultaten zijn er. Geen idee eigenlijk wat hij allemaal doet om mijn kop overal te krijgen. Vreemd, hoor: ik word nu vaker op straat aangesproken dan eender wanneer in mijn carrière, terwijl ik vroeger elke week op televisie en in magazines verscheen.’

Of het ook uitdagingen inhoudt, werken met je eigen familie? ‘Absoluut. Ik mag mijn zoon alleen nog tijdens de werkuren over werkzaken bellen. Terwijl ik vroeger weleens de gewoonte had om hem om 8 uur ‘s ochtends op te bellen als er een idee in mijn hoofd zat. Hij heeft me terechtgewezen: ik moet zijn privétijd respecteren, en hij heeft gelijk.’

Bobbi Brown lijkt het ultraperfecte rolmodel voor alle vrouwen die de lat (te) hoog leggen. Ze heeft zakelijk, creatief, financieel succes geoogst. Ze is 35 jaar getrouwd met dezelfde man en is naar eigen zeggen een betrokken aanwezige moeder geweest voor haar drie kinderen. ‘Toch voel ik me nu pas, sinds ik halverwege de zestig ben, eindelijk comfortabel in mijn vel. Ik heb meer zelfvertrouwen dan ooit, maar daar heb ik hard aan moeten werken. Ik heb ook krampachtige pogingen gedaan om een rolletje te spelen. Dan kwam een styliste me kleden, in een spannende leren broek en een zijden blouse en torenhoge stiletto’s. En eventjes dacht ik dat het zo hoorde, dat ik me een bepaalde look moest laten aanmeten, die hoorde bij de succesvolle carrière­vrouw. Tot je oud genoeg bent om te zeggen: ik bén al cool. Ik draag alleen zwart, wit en donkerblauw. Ik dof me niet op. Ik heb slordig haar, een bril, en draag graag een versleten jeans. Dat is wie ik ben en wat ik doe: ik hou van comfort, van zaken die makkelijk en natuurlijk aanvoelen. En ik vind het geweldig dat we tegenwoordig allemaal anders mogen zijn, en onze eigen stijl mogen kiezen.’

In juni komt Bobbi Brown naar België, om in het Kursaal in Oostende levenslessen uit te delen aan een zaal vol ondernemende vrouwen. ‘Hopelijk kan ik anderen inspireren met mijn parcours, maar laat de boodschap vooral dit zijn: geen enkel leven is perfect, we maken fouten, en dat is oké. Soms ben ik te veel met mijn werk bezig, en ik zou mijn moeder wat vaker moeten bellen. ‘s Avonds voor televisie zegt mijn man: leg die telefoon nu weg en kijk mee naar de film, in plaats van je aandacht te verdelen over twee schermen tegelijk. Ik ben nog altijd een work in progress.’

Maar de basis van haar succes, zegt Brown, is authenticiteit, dat woordje waar iedereen de mond van vol heeft. ‘Ik ben in se nog dezelfde persoon als toen ik een tiener was, en ik kan niks faken. En weet je: als je lang genoeg meedraait en je eigen ding blijft doen, dan komt er een tijd dat je per ongeluk toch trendy wordt. Alle gekke hippiedingen die ooit van mij een buitenbeentje maakten, zijn vandaag ‘in’. Ik draag al heel mijn leven klompen, en dat blijkt nu plots heel modieus te zijn. Alleen draag ik vandaag Hermès-klompen, dat is het enige wat veranderd is.’