In onze tocht langs Belgische garages komen we nogal wat pin-ups tegen. Doorgaans hangen ze tussen de steeksleutels en schroevendraaiers. Deze keer is het in levenden lijve.
'Met pin-upwerk en burleske dansen wil ik tonen dat ook een gewone vrouw knap en bijzonder kan zijn', zegt Anne Loos. 'Maar eigenlijk hou ik niet van uiterlijk vertoon. Ik haat hipsters en posers. Ik hou van tattoos en rock-'n-roll: pinten en rum drinken, aan gashendels lutsen en voortdurend nieuwe mensen ontmoeten. Bezig zijn. Simpel. Op de moto springen en zomaar ergens naartoe rijden. Ik koop liever een stel nieuwe banden dan een paar schoenen.'
'Met de liefde voor motorfietsen ben ik geboren, denk ik. Ofwel heeft mijn moeder me als baby eens op mijn hoofd laten vallen. Want zij is een echte mama en mijn oudere zus is ook een vrouwtje-vrouwtje. Zij had destijds een Vespa Piaggio die je met de pedalen moest starten, maar ze reed er nooit mee. Toen ik elf was, ging ik ermee rondsnorren.' (lacht)
'Voorts groeide ik vooral op tussen jongens met brommers en crossmoto's. Ik ging ook mee naar races. En toen ik 16 was, kocht ik met het geld van mijn eerste vakantiejobs een nieuwe MBK Booster voor omgerekend 1.500 euro. Een smak geld. Ik was zeer trots. Maar zes maanden later werd ik omvergereden. Brommer perte totale.
Het geld van de verzekering hield mijn moeder achter: ze had een schrik opgedaan. Dus ging ik extra werken om een knalgele Honda Camino te kopen. Helemaal johnny. Hij reed 120 kilometer per uur.'
'Mijn eerste lief hield ook van snelheid, en we rolden in de pocketbike-scene. Samen reden we het Belgisch kampioenschap. Ik was er de enige vrouw met een eigen moto. Later raceten we met scooters. Ooit zelfs op Spa-Francorchamps. Die waren best snel. En stinken, en lawaai maken! We sliepen langs de circuits in onze bestelwagen. Zo leerde ik ook al wat sleutelen. De koppeling afstellen voor korte, technische dan wel lange, snelheidsgeoriënteerde circuits...'
'Later kocht ik een Honda CB 500, maar nog voor ik mijn definitieve rijbewijs behaalde, heb ik die weer verkocht. Tot een drietal jaar geleden was er niks. Ik werkte veel en was in een slaapverwekkende relatie verzand. Mijn wilde pluimen was ik wat kwijt. Maar nadat die relatie brak, heb ik me herpakt.' (lacht)
Anne Loos (38)
Winkelverantwoordelijke AD Delhaize, burleske danseres en pin-upmodel.
Daily: Mitsubishi Carisma (2001).
Eerste: Honda CB 500 (1990), Opel Combo (jaren 80).
Beste: Mercedes-Benz 200 SLK (1999).
Slechtste: een kapotgetunede Mini One (2002).
Droom: Harley-Davidson Knucklehead uit de jaren 30.
We krijgen koffie in mokken van AC/DC en ze neemt ons mee naar twee kleine houten garages in de tuin. 'Een voor de grasmachine, een voor de motorfietsen', lacht ze. 'De Suzuki Bandit 1200 (1998) is een naked bike. Esthetisch geen topper, al vind ik hem zelf wel mooi. En vooral: elke motorliefhebber weet dat het een beest is. Bloedsnel. Na de testrit beefde ik als een riet. Ik heb hem meteen gekocht. Hij kreeg een stuur met clubman-handlebars en een grote koplamp. Het blok heb ik zwart gelakt. Hoe zwarter, hoe liever. Maar noem het geen café-racer. Dat is voor hipsters.'
'De Harley-Davidson Sportster 883 (1991) is pas klaar', zegt ze trots. 'Vandaag stuurde ik een foto naar de vorige eigenaar. Hij was beschaamd omdat hij hem had laten verloederen. Na drie jaar in een vochtige garage was hij zo dood als wat.
Daniël De Smedt, de Professor Gobelijn van de Harleys, heeft mijn kop zot gemaakt en vond hem voor een schappelijke prijs. Maar dan begint het pas. Ik heb ook wekenlang zelf zitten schuren en schoonmaken. Hij kreeg een z-bar-stuur, een smallere brandstoftank, een smaller zadel en een sissy bar. Het spatbord werd ingekort en overbodige zaken werden gedemonteerd. Nu is hij in de minimalistische Frisco-stijl.
Het stoplicht is een poezenkop die ik kreeg van een vriendin. Vandaar mijn Instagram-account the_puss_y_ride, naast anna_thebomber voor mijn pin-upwerk.'
'Tijdens mijn eerste rit ermee voelde ik me als een kind dat voor het eerst álle snoep in de winkel mocht kiezen. Moto's maken mij gelukkig. Echt. Het geluid. De geur. De trillingen. En ook de hele cultuur van meetings, pintjes drinken en leuteren over motoren. Het is een mannenwereld, maar ik word er aanvaard. Van naaimachines word ik niet wild, van motoren wel.'