Na muziek en mode, nu ook een Mini door de Stromae-clan

Hij is Stromae, Paul Van Haver. Naast hem zijn vrouw Coralie Barbier en zijn broer Luc. Bij dit verhaal geen foto waar ze niet samen op staan, dat is de vraag, de afspraak. Ook de contouren van het gesprek zijn zonneklaar. Omdat Mosaert – hun creatieve label – alleen het anagram is van Stromae en niet een synoniem. ‘Het Stromae-effect speelt soms als we een vraag krijgen om samen te werken’, zegt Paul Van Haver later op de middag. ‘Dan willen ze mij met een uurwerk of in een wagen.

Dat Stromae een deel is van Mosaert, begrijpen niet alle merken. Een samenwerking met Mosaert is echter niet alleen een samenwerking met Stromae. Deze mensen begrepen van bij het begin dat dit een creatief project is. Dat flatteerde ons.’

Schotse ruit

Dit zijn de feiten: uit Mini x Mosaert (‘een elektrische samenwerking’, als ondertitel) rollen vierhonderd auto’s van de band bij de BMW Group met een bijzondere touch. Opvallendst is het dak, dat is tartan, Schotse ruit, zo rijd je meteen de modewereld binnen. De kleur van de carrosserie kun je typisch oud-Brits groen noemen. Voorts vooral details. Het logo van Mosaert achteraan, de Schotse ruit die terugkeert aan de opstap in de deur, Paul (nog één keer expliciet: Stromae dus) wijst op waar hij zelf telkens een glimlach van krijgt: ook in het midden van de velgen zit het vorig jaar vernieuwde logo van Mosaert. Het is de letter ‘m’ als een blauw-groen-roze wolkje dat dus straks met de wielen rondjes zal draaien over onze wegen.

‘Een auto ontwerpen stond niet op onze radar’, glimlacht Coralie Barbier. ‘We waren ook niet echt voorbestemd om dat te doen. Maar net omdat de vraag zo verbaasde, was het meteen wel chouette. Dus toen we ernaar gingen kijken, vielen ons nogal wat gedeelde waarden op. Ik geef toe dat ik geen grote autokenner ben, maar Mini ken ik net als iedereen. Door zijn vorm, de retro look, het verleden. Hij is net als wij een beetje speels en heel belangrijk: elektrisch. Vanaf onze tweede Mosaert-collectie hebben we zelf helemaal die bocht genomen en zijn we voor 100 procent éco-responsabilité gegaan. Alles kwam goed samen. Bovendien is dit een complete samenwerking. Het is niet alleen wat motieven op een auto zetten, het gaat ook over communicatie, presentatie, foto’s, video’s en boodschap. We kregen veel vrijheid.’

‘Als je naar onze geschiedenis kijkt, zie je dat we verschillende terreinen geëxploreerd hebben’, zegt Luc Van Haver. ‘Soms op de tast. Eerst Paul met zijn muziek, dan wij samen in het visuele en de clips, later door met anderen samen te werken en uiteindelijk met de kledinglijn. Op nieuwe terreinen werken waar andere regels gelden, is bijzonder.’

Bij de vraag lagen twee opties op tafel. Eén: carte blanche voor een pièce unique, zeg maar één auto volledig naar de grafische en creatieve hand zetten van het bureau, zonder rekening te houden met technische aspecten, binnen en buiten. Een te gek project, zeg maar. Een auto die nooit op de weg zou komen, zou kúnnen komen zelfs. Noem het een stunt, iets kunstigs, een object voor exposities.

Maar er was een tweede optie en daar kozen zij voor. ‘Dat vonden we opwindender’, zegt Luc. ‘Onze editie maken van een wagen die wél gecommercialiseerd zou worden, alle regels in acht nemend en daardoor ook met beperkingen. Je kunt bijvoorbeeld, uit veiligheidsoverwegingen, niet zomaar iets veranderen aan het stuur. Ik zeg maar wat. En dan stelden we onszelf nog een extra uitdaging: de auto moest betaalbaar blijven.’

Coralie trekt de lijn door: ‘Met onze kledinglijn zijn we uniseks en hebben we geen leeftijdsgroep voor ogen. Met de muziek van Paul is dat nog duidelijker: mensen van 4 tot 90 jaar luisteren naar Stromae. Voor de auto wilden we iets gelijkaardigs bereiken. Hem níét commercialiseren paste niet in onze visie van toegankelijkheid. Populair vinden we geen pejoratief woord.’

Opnieuw Luc: ‘Dat is de basis waar alles mee begon, de muziek. Essayer de toucher les gens. We willen absoluut niet in iets elitairs verzeild raken.’

En Paul: ‘Natuurlijk is 41.200 euro al een beetje duur. Dat is geen auto die aan iedereen gegeven is. Maar we wilden expliciet dicht bij 40.000 euro blijven, de basisprijs van hun elektrische wagen.’

Het is 2021 en dit is dus een auto die, nog altijd, in coronatijden wordt geproduceerd. Toen de vraag kwam, wilde het trio goed geïnformeerd worden over de productie. Maar zelf in de fabriek in het Engelse Oxford gaan kijken, kon niet door het virus. ‘We konden wel, en dat hebben we gedaan, naar de designafdeling in München. Daar spraken we met de designchef, met de verantwoordelijke voor de éco-responsabilité en met de mensen die bezig zijn met het geluid’, zegt Paul. ‘We hebben geleerd over de geschiedenis van het merk en wat mij aantrok, was dat stukje dandyisme, de elegantie en ook de fun.’

Maar van ons verwacht men wel bloemen en félle kleuren. In deze auto hebben we die twee werelden samengebracht. Dat very British kantje van de geschiedenis met ons textiel en onze textuur. Het moest iets zijn dat de tijd doorstaat, maar tegelijk een klein juweeltje werd.’

We rijden even naar YouTube, toch een momentje terug naar Stromae. We tikken ‘Papaoutai’ in. Paul glimlacht: ‘Ah oui, c’est vrai.’ Nu klinkt die bezwerende muziek als achtergrond bij dit verhaal en voor de rest van deze dag zal Stromae in het hoofd blijven zingen. Maar waarom deze clip? Omdat de zanger – hij lijkt wel een wassen beeld – in de herinnering in een wagentje zit en dat klopt.

Later vertelt het internet dat onder meer twee Fiats 500 en een BMW Isetta, in de jaren 1950 ontworpen in de Italiaanse fabriek van Renzo Rivolta, te zien zijn. Kleine wagentjes, miniwagentjes. Was het een voorteken? ‘Kleine auto’s heb ik altijd wel mooi gevonden’, zegt Paul. ‘En je ziet zelden dat men erin slaagt om een oud model tot vandaag door te trekken, te moderniseren en het toch herkenbaar te houden.’

‘Als kind herinner ik me een spelletje als we onderweg waren. Het kwam eropaan om auto’s zo snel mogelijk te herkennen. Wie hem het eerst raadde, mocht hem hebben. (glimlacht) Het kwam eropaan de duurste uit te kiezen.’ Dat spelletje speelde hij onder meer met Luc, hier aan zijn zijde. Misschien won die het vaakst, want Paul reed jarenlang met een Fiat en Coralie met een oude Peugeot. Sinds Paul en Coralie een kind hebben, veranderde dat. ‘Dan heb je toch wat meer ruimte nodig’, lacht ze. ‘Het is vooral dat waar ik nu naar kijk als het over auto’s gaat.’

Hoe werkt een creatief brein? Of, in andere woorden, kun je met dezelfde talenten muziek maken, kleren ontwerpen of auto’s een eigen motief geven? Coralie aarzelt en zegt: ‘Voor mode en dit project wel, het vertrekt van een tekening. Of dat voor muziek ook zo is, weet ik niet.’

Paul weet dat wel en zegt: ‘De beperkingen waar je rekening mee moet houden bij zo’n auto herken ik. Als ik volledig vrij ben, dan ben ik niet zeer creatief. Dan vind ik het niet zo stimulerend. Ik heb nood aan een carcan, een soort dwangbuis van stijl, onderwerp, genre. Zodra ik daarin zit, komt de inspiratie wel. Dus, zo vreemd was het voor mij niet om mee te denken aan de ontwikkeling van een consumptieproduct als een auto. Wat niet betekent dat iets wat gemakkelijk is om te lezen, ook gemakkelijk is om te maken.’

Luc: ‘Als je ons tien jaar geleden, toen Stromae begon en waaruit later dan Mosaert ontstond, had gezegd dat we met een elektrische auto bezig zouden zijn, had ik dat zelf niet geloofd. Maar toen had ik ook niet gedacht dat we ooit clips zouden maken.

De impuls is nochtans gelijk: origineel zijn, niet zinloos, iets maken dat er ogenschijnlijk eenvoudig uitziet en dan communiceren. Dat laatste is in dit verhaal van belang. Ons logo is niet toevallig een wolkje: het verwijst naar de levitatie, de lichtheid. Wat we doen, is minder zwaar voor het milieu. Kijk naar reclames voor elektrische auto’s. Altijd zie je een auto in de natuur, al dan niet aan een laadpaal of met een windmolen op de achtergrond. Zo serieus. In de reclame kan er geen lach af, hoor. Dat wilden wij niet.’

Misschien zag u het al passeren, het beeld van hun Mini, gedragen op de schouders van mensen. Zwevend, in de verheffing, het lichte. Zonder corona was dat bij de lancering het plan, die auto op een show gedragen door (daar zijn ze weer) wassen beelden. We weten waarom dit niet kon, maar in deze gedwongen doorgedreven digitale tijden vindt Coralie dat misschien een plus. ‘Natuurlijk is het jammer dat er geen echte lancering was, met een drankje, iets eten, een praatje. Maar draai het om. Zo’n evenement is alleen voor een publiek van invités. Nu bereiken we veel meer mensen. Met muziek erbij wordt het meteen poëtischer.’

Coldplay en Billie Eilish

Sinds Stromae in 2015 onverwachts een tournee afbrak, werd muziek een deel van het leven. Niet meer hét leven. Er kwamen nieuwe klanken. Een clip bij de kandidatuurstelling van Parijs voor de Olympische Spelen van 2024. Defileren, muziek bij de eigen kledinglijn van Mosaert. Een samenwerking met Coldplay en met Billie Eilish. Maar, dat zijn de contouren van dit gesprek, over muziek geen interviews. Al ligt de vraag er.

‘Natuurlijk is er altijd muziek’, zegt Paul. ‘Al zijn corona en de lockdown niet inspirerend. Ik ging wel elke dag naar mijn studio en het lukte om muziek te schrijven. Maar geen woorden. Geen tekst. Wellicht omdat je niets beleeft. Er gebeurde niets. Ik had echt niets te vertellen. Eén jaar ver heb ik er wel le ras-le-bol van en nu begint het te komen. Ca avance. Voor wanneer? Dat weet ik nog niet. Maar allicht niet meer voor dit jaar.’

De impact van corona is ontegensprekelijk daar. Bij Paul qua inspiratie, maar ook op Mosaert? ‘Omdat wij op langetermijnprojecten werken, valt dat nog mee’, zegt Coralie. ‘Natuurlijk ging alles op ralenti. We werken voornamelijk met leveranciers uit Frankrijk, Portugal, België ook. Bijvoorbeeld in Frankrijk is de lockdown heel strikt geweest, natuurlijk leidt dat tot vertraging in de leveringen. Maar zelfs dit hele Mini-concept, eerst gepland voor september, is verschoven. Tegelijk durf ik niet te klagen. We werken met zes mensen bij Mosaert en er is geen technische werkloosheid geweest.’

Luc: ‘Het zou absoluut niet gepast zijn van ons om te klagen. Natuurlijk is het niet leuk en ik kan niet zeggen dat deze periode me veel introspectie heeft opgeleverd. Maar tegenover mensen die hun job verloren of die gewoon mensen rondom zich kwijtraakten, zou het wel heel erg raar zijn van ons om een klaagzang af te steken. Wat mij nu vooral benieuwt, is of er ook iets positiefs uit die hele periode zal voortkomen. Dan bedoel ik op economisch, politiek en sociaal vlak. Het hele mechanisme is in vraag gesteld, misschien leidt dat tot een paradigmashift. Het kan toch niet dat corona alleen maar negatieve bijwerkingen zal hebben?’

Paul vertelt over een uurwerkmerk dat polste. ‘Een mooi merk, zeer gereputeerd’, zegt hij. ‘Mais ça collait pas. Het paste voor ons niet bij het imago van Mosaert en van onze ideeën.’ Hoezo? ‘Er zijn al twee voorwaarden om ernaar te kijken. Eén: we moeten meteen een coup de coeur voelen. En twee: we moeten een akkoord vinden over het concept’, zegt Luc. ‘Dat horloge is een goed voorbeeld. We zijn zelfs niet aan stap twee toegekomen. Het ging over esthetiek, maar zeker ook over de prijs. Die was vraiment hyper-elitair. We vonden onszelf daarin niet terug. Bij zo’n vragen willen we creatief zijn. Ik zag ooit een reclame van Fiat met Leonardo DiCaprio. Daarin zie je hem in zijn kostuum bij zo’n auto staan en legt hij uit waarom het een goede auto is. Ik bekritiseer dat niet, maar het is gewoon verschillend van wat wij doen.’

‘Wat niet betekent dat zo’n vraag niet vleiend is’, aldus Coralie. ‘Natuurlijk flatteert het ons als men interesse heeft. Maar vaak gaat het zelfs eenvoudig over planning. Enkele jaren geleden kregen we de vraag om een heel hotel mee te ontwerpen. Iets in Frankrijk, van nul te beginnen, de bedoeling was dat we over het hele concept mee konden beslissen. Tot de meubilering. Eigenlijk een absolute droom. We zijn ver meegegaan, maar uiteindelijk hebben we afgehaakt. Mosaert is een team van zes mensen: het was gewoon te groot voor ons en we riskeerden te gefrustreerd te raken omdat het resultaat daardoor niet aan onze verwachtingen kon voldoen.’

De zon verwarmt Pauls rug waar we zitten. Hier zitten drie mooie mensen, stijlvol uitgedost, geen detail is hun ontgaan. Ze vragen naar de schoenen van de interviewer, maar omgekeerd valt vooral bij hen op: Luc en Paul in pak, allebei schoenen zonder veters, Coralie met hoge witte hakken, broek en jas met opvallende print. De kledingcollectie die ze bij de Mini ontwierpen, hangt aan kapstokken. Een sweater met veel autootjes, hun blauw-groen-roze Mosaert-wolkje op T-shirts, sokken... Vier jaar geleden zat Stromae bij de inmiddels betreurde Karl Lagerfeld, voor een interview met de Franse krant Libération. Hij zal het nooit vergeten. Lagerfeld zei al vroeg in het gesprek: ‘J’aime beaucoup ce que fait Stromae, la personne, le look. Il est impeccable.’ Paul antwoordde eenvoudig: ‘Merci beaucoup.’

‘Ik was onder de indruk en ik was heel blij dat ik Coralie kon meenemen. Ze is een grote fan van Karl Lagerfeld, voor haar was hij nog veel iconischer. Ik heb veel geluisterd en goed gekeken naar zijn indrukwekkende bibliotheek. Hij kende mijn muziek en ons merk en hij maakte een compliment over het jasje dat Coralie droeg. Hij vroeg: “Wat is dat?” Ik zei: “Une veste en velours printé.” Hij zei: “Merci.” (schatert het uit) Wat een antwoord van mij ook! Alsof hij niet zelf zag dat het velours printé was en hij dat niet zou kennen. Alsof ik hem een beetje zijn eigen metier moest leren.’

In dat interview zei Lagerfeld dat hij zijn werk nooit als werk aanvoelde. Is dat herkenbaar? ‘Vroeger was dat misschien zo, maar nu is het toch meer werk’, zegt Paul. ‘Dat komt misschien doordat ik het niet meer thuis doe. Werk voelt als een hobby aan als je dat thuis kunt doen. Zodra dat niet meer gebeurt, verandert er iets.’

Lagerfeld was altijd thuis. ‘Sinds het bestaan van de selfies kom ik niet meer buiten’, zei hij. En binnen, thuis, ontwierp hij. ‘Het verschil is dat hij zich alleen daarmee wilde bezighouden’, zegt Coralie. ‘Alles wat productie was, communicatie, noem maar op… liet hij aan zich voorbijgaan. Bij ons is dat anders. We hebben een cartesiaans kantje waardoor we tot op het laatste alles willen controleren. Dus dan is het zeker anders.’

‘Ik denk dat Karl Lagerfeld wat dat betreft niet de beste referentie is’, zegt Luc. ‘Hij was echt een machine en het was zijn missie om 100 procent dat te doen. Maar het imago van de artiest die alleen artiest is en dus niets anders doet dan creatief zijn, dromen en in zijn hoofd nieuwe dingen bedenken, klopt niet. Er zijn veel vergaderingen, moeilijke beslissingen, zaken te realiseren, partners te zoeken. Het gaat echt niet alleen over creëren. Het feit alleen dat we af en toe vakantie nodig hebben, bewijst misschien wel dat het werk is.’

Er is nog tijd voor één vraag en dat is dan deze: viel er het voorbije jaar nog iets te ontdekken, zo thuis in hun eigen kot? Ja, tv-series en films: ‘When They See Us’ en ‘The Morning Show’. Maar Paul noemt vooral het streamingconcert dat Billie Eilish in het najaar van 2020 op de wereld losliet. ‘Er zijn zoveel artiesten die vanuit hun werkkamer op hun gitaar wat muziek hebben doorgestuurd, maar dat kon me niet boeien. Wat Billie Eilish deed, was anders. Het duurde een uur en je merkte dat zij helemaal begrepen had hoe het kan werken. De combinatie van live en clips, franchement, dat was van een juistheid die een goede les was voor iedereen.’

‘Zij is zeer bijzonder. Jaren geleden hadden we dezelfde persverantwoordelijke in Amerika en ik weet nog dat ik haar muziek voor het eerst hoorde in de studio’s van Interscope in Los Angeles. Ze was toen 16 en ik was overweldigd. Dat ze het zo zou maken, kon ik niet voorspellen. Maar de kwaliteit was enorm. Zeker voor iemand van die leeftijd. Kort nadien was ze voor het eerst in België, in de Botanique, daar waren we bij. Het klikte meteen en later maakten we samen de clip van haar song ‘Hostage’. Wat dat grote talent is? Vooral haar gevoeligheid raakt me. Haar melodieën zijn supermooi. Haar stijl van kledij springt uit de massa. Alles is coherent. Geloof me: voor iemand die nog zo jong is, is dat erg zeldzaam.’

Mini electric Mosaert, limited edition,
vanaf 41.200 euro, mini.be