'Met de Lotus Europa wordt gespot, maar ik vind hem geweldig'

‘Auto’s zijn de rode draad in mijn leven. Toen ik negen was, kreeg die liefde een boost door de strips van Michel Vaillant. Van het Frans begreep ik weinig, maar met de prentjes kon ik het verhaal toch goed volgen. Ik zie me nog altijd op mijn knieën zitten in de krantenwinkel. Later leerde ik Philippe Graton kennen, de zoon van Jean, die meewerkte aan de strips. Vijftien jaar geleden richtte ik met drie vrienden het sportwagenfestival De Zaat Raast op. Toen we een interactieve tentoonstelling over 50 jaar Michel Vaillant organiseerden, hebben we ‘De grote match’ heruitgegeven op groot formaat.’

Zijn garage is een bijzondere plek. ‘Tot begin jaren 60 had mijn grootvader hier een mandenmakerij. Later was dit het atelier van mijn vader, die plastic deuren en ramen maakte. Ontelbare uren heb ik hier gespeeld en geholpen. Nadat mijn moeder anderhalf jaar geleden is overleden, verbouwde ik de twee bijbehorende, bouwvallige huisjes tot mijn eigen stek. Hier zette ik spullen waarvoor ik thuis geen plaats had, of die ik graag zag en mijn vrouw niet. Intussen woon ik hier al even. En mijn vrouw niet.’ (lacht)

‘Dertig jaar geleden kocht ik een Alpine A110 Berlinette (1975). Toen ik hem ging halen, kreeg ik na honderd meter al autopech. En niets gênanter dan met een speciale wagen met pech aan de kant staan. Ik pakte hem stelselmatig aan en heb hem 18 jaar bijgehouden.'

'Dan kwam de Lotus Europa S2 (1972). Die zat al mijn hele leven in mijn hoofd. Begin jaren 70 was ik gek op de Lotus 72 van de Braziliaanse F1-piloot Emerson Fittipaldi, in de zwart-gouden kleuren van John Player Special. De Europa was een controversieel model. “Colin Chapmans bakkersauto”, spotte men.'

'Zijn voorganger, de Elan, was speels en had een hoog knuffelgehalte. Maar de Europa was een geweldig concept: een soort formulewagen met een kap erop, de motor achteraan en daarachter de versnellingsbak. Ik wilde er zo snel mogelijk een en kocht hem op eBay, in Duitsland.'

'Op de foto zag hij er goed uit, maar de realiteit was anders: hij reed slecht en behalve het chassis en het grootste deel van de body was er nog weinig origineel aan.' Dat heb ik losgelaten. Ik heb er iets van gemaakt wat ik zelf mooi vind, in de Gold Leaf-kleuren uit de jaren 60. Hij weegt minder dan 700 kilogram en heeft een Alpine-racemotor van 150 pk: fors meer dan het oorspronkelijke Renault-blok. Ik rij er nog zelden mee, maar telkens denk ik: wat een auto.’

‘De Westfield Eleven is een replica van de Lotus Eleven, die deelnam aan de 24 Uur van Le Mans. Hij weegt minder dan 500 kilogram. Een Westfield is in principe een kit-car, maar deze werd bij Westfield zelf gebouwd. Ik weet niet precies wanneer, wellicht in de jaren 80 of 90.'

'Na lang zoeken vond ik in Nice dit exemplaar, met de juiste documenten om ermee op de openbare weg te komen. Hij heeft een motor van een Mini Cooper S. Ik gebruik hem slechts vijf keer per jaar, maar zodra ik erin zit, is het feest. Ik heb er eens mee op Francorchamps gereden. Onverantwoord eigenlijk. Als je over de kop gaat, ben je morsdood.’

Vanmorgen is de Ariel VG 500 (1938) gearriveerd. ‘Zoals wel veel liefhebbers heb ik de neiging om steeds verder in de tijd terug te gaan’, lacht Vermeulen. ‘Ik kocht hem van een man die van zijn vader een identiek exemplaar erfde, maar er ook zelf een in orde wilde zetten. Twintig jaar geleden heeft hij zich eraan gezet, maar toen kreeg hij MS. Hij heeft er nooit mee kunnen rijden.'

'Al die tijd kon hij er geen afstand van doen. Tot nu. De overdracht viel mee: hij had de knop al omgedraaid. Het exemplaar van zijn vader heeft hij nog. Deze motor stond al die jaren in een stalletje. Ik weet nog niet of hij rijdt. Ik wil eindelijk zelf iets mechanisch onder handen nemen. In showroomstaat hoeft hij niet te komen.’