Jill Peeters | ‘Ik win ambassadeurs voor elektrisch rijden’

Daarbuiten werd er almaar gewerkt. Mijn vader was ook nog eens automonteur van opleiding en had een grote passie voor mooie auto's. Hij reed altijd met Mercedes-Benz. En ja, ook zijn drie dochters hebben een zwak voor auto's. Ikzelf behaalde mijn rijbewijs al op mijn 17de. Ik bekijk een auto functioneel. Het is een deel van mijn comfort en mijn vrijheid. Hij brengt me waar ik naartoe wil. Maar hij moet dus wel werken.'

Ook met elektrisch rijden was ze er vroeg bij. 'Mijn eerste elektrische auto kocht ik in 2017: een kleine Smart. Voor woon-werkverkeer hoefden de kinderen niet mee, en mijn man had een grote auto. Dat was een zeer tof en goed autootje, tot iemand ertegenaan knalde. De kreukelzone lag zowat in mijn nek. Ik vloog naar voren en zat geplet tussen een grote Audi en een grote BMW. Toen ik uitstapte, was ik helemaal kaduuk. Ik herinner me dat de charmante heren op het aanrijdingsformulier drie even grote auto's tekenen.' (lacht)

'Ook met mijn BMW i3 (2018) reed ik heel graag', zegt ze. 'Die auto bood een zeer ruim zicht. Dat is zinvol, want als je traag door een straatje rijdt, horen voetgangers en fietsers je niet. Ik was een grote fan. Het nadeel was dat er geen drie kinderen in pasten, wat bij momenten toch handig was geweest. En als zelfstandige koop je sowieso na vier of vijf jaar een andere auto. Je rijdt hem nooit op.'

Vorig jaar klopte ze opnieuw aan bij BMW. 'Daar waren op dat moment alleen grote bakken beschikbaar. Ik heb met de iX gereden, maar dat was een tanker. Te groot voor mij. Ik ben ook terug bij Mercedes-Benz gaan kijken - die microbe is altijd gebleven. Maar ik had de indruk dat dat meer op waterstof inzet. Het bereik was niet je dat. Een Volvo vond ik nogal saai.'

Iemand had haar Polestar getipt. 'Die vond ik meteen echt mooi. Voor een testrit ging ik in Brussel langs in de Polestar Space, zoals ze hun showrooms noemen. Dat was een goede maar ook speciale ervaring. Het waren toffe gasten, en de plek gaf een futuristisch gevoel. Het is heel anders dan een klassieke garage. Je loopt in een gewoon gebouw, alsof je een iPhone koopt. De auto vond ik heel plezierig rijden. En voor de geboden ruimte en uitrusting vond ik de prijs zeer schappelijk. Ik heb een autofinanciering bij Bank van Breda. Mijn maandfactuur bedraagt zowat 850 euro.'

De Polestar 2 Standard range Single motor is er vanaf 40.240 euro exclusief btw. Die heeft een aangekondigde WLTP-actieradius van 482 tot 518 kilometer. Peeters koos de versie met long range, die minstens 44.950 euro kost en een WLTP-actieradius van 610 tot 654 kilometer heeft. De elektromotor levert 170 kW of 231 pk en 330 Nm koppel. Met de dual motor, al dan niet met Performance-pakket, biedt Polestar ook veel krachtiger versies aan. 'Daar kick ik niet op, dit is voldoende', aldus Peeters. 'In het begin was de trekkracht wel leuk om eens iemand te laten schrikken.' (lacht)

Zo'n vier maanden later kon ze haar auto afhalen. 'Die dag werd de ene na de andere geleverd - ik geloof dat het er acht waren', zegt ze. 'Dat ging dan gepaard met het obligate doek dat ze eraf halen. Maar binnen de 24 uur kreeg ik een foutmelding. Er scheelde iets met leidingen van de koelvloeistof. Er had een marter ingezeten, zo bleek. Dat had ik nooit eerder meegemaakt, terwijl al mijn auto's altijd op dezelfde plek hadden gestaan. Ook marters zien blijkbaar graag Polestars. Nu zit er een marteralarmpje in.'

'Dat ik de auto online moest bestellen gaf me wel een vreemd gevoel', zegt Peeters. 'Polestar is een zustermerk van Volvo. Als er iets scheelt, ga ik naar de Volvo-garage waar ik ooit klant was, terwijl ik hem daar niet heb gekocht. Dat is alsof je in een winkel schoenen gaat passen en ze vervolgens online bestelt: dat doe je niet. Ik ben de dochter van zelfstandigen. Mijn ouders hadden een kledingzaak.'

Op de parking van DPG Media staat haar auto te laden tussen een BMW iX en een Tesla. 'In mijn straat heeft iemand identiek dezelfde, met nummerplaat CLD', lacht ze. 'Daar ben ik wel een beetje jaloers op: cloud. De kleur Moon vind ik keimooi – maar nu is die niet meer verkrijgbaar. Dat een aantal Polestar-kleuren gerelateerd zijn aan het weer vind ik wel fijn.' Ze legt haar laadkabel in de voorste kofferruimte. 'De kabel voor de gewone huisstekker had ik vroeger vaak nodig, nu nooit meer.' Vervolgens opent ze de grote kofferklep achteraan en demonstreert de royale ruimte met neergeklapte achterbank. 'En kijk, er is ook een smokkelluik: fantastisch.'

We stappen in en voelen stevige materialen, maar leder is er niet. Daar ziet het uitgesproken progressieve Polestar van af. In plaats ervan komt binnen het Plus-pakket WeaveTech: een pvc-variant die geheel vrij is van dierlijke producten en geïnspireerd is op de wetsuits van duikers. 'Comfortabele, niet te harde zetels zijn belangrijk: daar ben ik heel kritisch voor want ik heb een slechte rug', zegt Peeters. 'Ook zetelverwarming heb ik graag. De stuurverwarming vind ik er wat over.'

Behalve de bijzondere stoelen zit in dat Plus-pakket onder andere ook de geluidinstallatie van Harman Kardon en het panoramische dak waarop de ster van Polestar reflecteert. 'Ik luister naar podcasts, maar niet na een lange dag werken – dan is wat muziek voldoende', klinkt het. 'Of luisterboeken, want de papieren versies krijg ik niet altijd gelezen. Het recentste was 'Waanzin aan het einde van de wereld', over de ontdekkingsreis door Antarctica van Alain de Gerlache met de Belgica. Ook mijn BMW had een glazen dak. Heerlijk om naar de wolken te kijken. Dat doe je natuurlijk niet als je rijdt, maar zonder zo'n dak voel ik me als in een bunker. Het geeft me een vrij en ruimtelijk gevoel.'

Na 13 maanden staat Peeters' kilometerteller op 37.000. Na een jaar moest de auto binnen voor controle. Er werd een defect gevonden aan de voorste aandrijfas. 'Daar had ik niets van gemerkt en de herstelling viel binnen de garantie', zegt ze. 'Ik ben echt tevreden over de auto. Hij is zeer comfortabel, ook met drie grote kinderen op de achterbank.'

'Ik rijd niet zo veel lange afstanden', vervolgt ze. 'Vroeger viel ik gemakkelijk in slaap achter het stuur. Als ik naar pakweg Rotterdam of Parijs ga, neem ik de trein. Maar als mensen me nu vragen hoe ver hij kan rijden zeg ik: tot in Oostenrijk. Daar reed ik enkele weken geleden naartoe voor een workshop, samen met twee collega-lesgevers. Samen met de innovatiebiologe Leen Gorissen ben ik bezig met regeneratief leiderschap voor bedrijfsleiders en ondernemers van over heel Europa.'

'De enkele rit naar Oostenrijk was zowat 1.000 kilometer. Op de Duitse Autobahn reed ik 140 kilometer per uur. De impact op de batterij was niet dramatisch. Ik heb drie keer een 20-tal minuten geladen. Het is wat regelen, maar de snellader is écht snel. Intussen eet je iets. En ik heb het uitgerekend: vergeleken met de prijs aan de pomp kostte het me zowat de helft.'

Ze opent haar Polestar-app. De batterijcapaciteit van haar auto bedraagt 78 kWh, het gemiddelde verbruik per 100 kilometer geeft 17,7 kWh aan, wat overeenstemt met een reële autonomie van 440 kilometer. 'Aanvankelijk dacht ik: ik zit nog op 36 procent, waarom al laden?', zegt ze. 'Maar dan gaat dat sneller dan bij pakweg 6 procent. En de laatste 10 procent duurt sowieso een eeuwigheid. Je laadt dus best in de midrange, tussen 20 en 80 procent. Ik geef veel lezingen te lande, maar ben nog nooit stilgevallen. De eerste paar maanden had ik ook laadstress, maar dan was ik het gewend om mijn trajecten te plannen. Nu vind ik aanschuiven aan een tankstation absurd. Thuis laad ik met mijn zonnepanelen.'

'Google Maps berekent het traject en de ideale laadmomenten voor me, net als de app van Plugsurfing, de laadkaart die ik meestal gebruik. ABRP staat voor 'a better routeplanner' en is een app specifiek voor elektrische mobiliteit. Polestar was er zeer enthousiast over, maar ze werkt totaal niet. Of ik snap de app niet. Ik blijf dus met Google Maps werken. Lukt prima. Die is overigens gekoppeld aan mijn Google-account. Als ik naar een restaurant surf, verschijnt het adres hier op mijn display.'

'Als ik passagiers meeneem, win ik altijd ambassadeurs voor de elektrische auto', zegt ze. 'Ik heb nog nooit iemand gehoord die zei: geef mij maar mijn auto me verbrandingsmotor terug. Maar mijn moeder zou wel flippen. Oudere mensen kunnen dat niet. Je moet echt met je gsm bezig zijn. Als je geen appjespersoon bent kan het frustrerend zijn. Ik heb destijds ook twee Tesla's van vrienden getest. Dat vond ik een telefoon op zich. Dat marcheerde niet. De rijervaring primeerde voor mij, en die vind ik in de Polestar beter. Een gevoel, zeker?'

'Ik heb wel eens een week zonder sleutel gereden, toen ik vergeten was waar ik die had achtergelaten', zegt ze. 'Ik startte de auto met m'n smartphone. Dat gaat gewoon!'

'Kijk, mijn drone', lacht ze, terwijl ze door het stadscentrum van Antwerpen laveert. Op het Polestar-scherm is een bovenaanzicht van de auto te zien. 'Als iets of iemand me dicht nadert, zie ik de hele omgeving.' Maf.

'In de praktijk is dit one pedal drive, zoals in de botsauto's', zegt ze. 'Remmen doe ik nog zelden. Ik merk wel dat ik met deze auto sneller rijd dan met de i3. Die had dunne bandjes, en het was alsof ik dat voelde. Ik heb ook een jaar met een gesponsorde Jaguar I-PACE gereden. Als je in die auto nog maar aan het gaspedaal dácht, schóót hij vooruit. Mijn dochters spreken er nog van. De rode kleur ging er zeer goed bij. De Polestar zou ik nooit in die kleur nemen.'

Ze doet een poging om de zelfrijdende functie te demonstreren. 'Als ik nu alles loslaat, zou hij vanzelf moeten rijden.' Niet dus. De auto vertrekt, remt en corrigeert zijn traject, maar ruim onvoldoende om door de binnenstad te rijden, zo blijkt. 'Ik ben sowieso geen fan van die functie, ik wil zelf sturen', zegt ze. 'De cruisecontrol gebruik ik wel vaak.'

''t Is goed jongen', klinkt het, terwijl ze parkeert. 'Het is een gevoelig beestje: hij begint snel te piepen.' Een insect aan de binnenzijde van haar portier zet ze liefdevol buiten, terwijl we aan het Havenhuis het waterstoftankstation van de scheepvaartgroep CMB zien.

Aan de KU Leuven richtte Peeters vorig jaar mee een cursus over Sustainable Leadership op, waar onder anderen Piet Colruyt en strategie-expert Philippe Weiler gastdocenten zijn. Vooral ondernemers komen erop af. 'Er zijn drie modules', zegt ze. 'Wat betekent groei nog, gegeven de grenzen van de planeet? Wat is mijn verantwoordelijkheid en rol? En hoe krijg ik het verkocht aan klanten, leveranciers en andere stakeholders? Blijkbaar hebben we een sterke formule. Onze alumni stappen buiten met een plan van aanpak over hoe hun onderneming te verduurzamen en winnen prijs na prijs in hun sectoren – transport, architectuur, voeding, enzovoort.'

'Ik had nooit eerder lesgegeven. Maar samen met twee bevriende ondernemers, Koen Thewissen en Jorn Craeghs, had ik door dat er een grote vraag was naar een slimme, toegepaste opleiding en die zijn we dan gaan pitchen aan de universiteit. Met succes: de inschrijvingen voor de vierde lichting zijn geopend.'