‘Ik weet niet of ik als particulier nu al een elektrische auto had gekocht’

‘Dat was het enige stressmomentje tot dusver met mijn auto’, lacht ze. Ze heeft haar Polestar 2 bijna een maand. ‘Ik zie graag een mooie auto, maar daar stopt het wel: een groot liefhebber ben ik niet. Ik was twintig toen ik mijn rijbewijs behaalde. Na mijn studies trok ik een jaar naar Amsterdam, waarna ik begon ik te werken bij het Brusselse communicatie- en pr-bureau oSérieux en een bedrijfswagen kreeg. Zo had ik er tot dusver twee. BMW’tjes. Uit de 1-serie. Een witte en een zwarte.’

Om de precieze types te vinden, moet ze even grasduinen in het verleden. Telkens een 118d, zo blijkt, bouwjaren 2012 en 2018. ‘Al kon ik ze niet kiezen, ze pasten wel goed bij mij’, zegt ze. Op welke manier? ‘Oei. Euh, klein en vinnig. Zoiets?’ ‘Een chique madam’, zegt haar vriend.

‘Nu ben ik mijn vorige auto al bijna vergeten’, lacht zij. ‘De Polestar maakt indruk. Toen ik begin dit jaar partner werd in het bedrijf en een managementvennootschap oprichtte, moest ik ook een nieuwe auto kiezen. Dat wilde ik meteen goed doen. Elektrisch, dus. Ik heb uitgebreid rondgekeken en ging voor het eerst in mijn leven naar het Autosalon van Brussel. Of ik dat ooit nog eens doe, betwijfel ik. Het was er bijzonder druk. Maar het was een ervaring.’

‘Voldoende rijbereik was belangrijk. En laadruimte, voor als we events organiseren. Een Porsche Taycan vind ik heel mooi, maar was buiten budget. Ik wilde ook geen ál te grote auto. Een Kia EV6 vond ik ook interessant. Mijn oom-autofanaat schoot te hulp. Als hij kon kiezen, werd het een Polestar. Die vond ik ook zelf mooier dan een Tesla. En dat Polestar ingebed is bij Volvo, voelde als een geruststelling – meer dan met de Chinese eigenaar Geely linkte ik Polestar met Volvo. Opnieuw een BMW heb ik niet overwogen, neen. Ik denk dat ze een pak duurder zijn. En eigenlijk ben ik toch niet zo BMW. Nu vind ik dat deze heel erg bij me past. Als ik een auto was, was ik een Polestar: niet te opvallend, stijlvol, easy going en makkelijk in de omgang.’ Ze lacht luid.

‘Ik ging ook naar de Space in Antwerpen, waar ik veel uitleg kreeg. Na de testrit was ik meteen verkocht. Wat me meteen erg meeviel, is het eenvoudige interieur met het grote, gebruiksvriendelijke scherm en zonder al te veel knopjes waarvan je niet weet waarvoor ze dienen. In februari bestelde ik de Long Range Single Motor in standaarduitvoering.

Alleen de zwarte kleur was een extra – de champagnekleur Jupiter vind ik ook mooi, maar ik wilde het ingetogen houden. De prijs kwam op 57.000 euro, btw inbegrepen. Het fiscaal voordeel maakt het uiteraard makkelijker. Ik begrijp dat het niet voor iedereen is weggelegd. Ik weet ook niet of ik hem als particulier nu al had gekocht. Eigenlijk heb ik nog geen negatieve reacties gekregen, neen. Ik heb geen vriendinnen die al elektrisch rijden, maar zij vinden het vooral chic.’

‘Later kreeg ik een bericht: ik zou modeljaar 2024 krijgen, die iets meer snufjes heeft. Afgelopen zomer kreeg ik in mijn mailbox een foto van mijn auto die in China op de boot werd gezet. Dat vond ik wel tof. Toen ik hem moest afhalen in het Volvo-dealership in Zellik had ik wat stress. Dat verloopt met alles erop en eraan, inclusief je auto die klaarstaat onder een doek. Alles werd van a tot z uitgelegd, en ik kreeg hulp met de instellingen en de connectie met mijn telefoon.’

Wanneer we instappen, begint haar playlist meteen. ‘Een detail, maar het voegt echt iets toe aan de rijervaring. Wat ik onderweg beluister, hangt wat van mijn mood af, maar geregeld zijn het ontspannende lofi beats. Die passen goed bij de auto. Wat ik eerder ook nooit had, zijn stoelen met geheugenfunctie die je met één druk op de knop terugzet: heerlijk.’

Ze toont hoe de parkeerhulpcamera’s de auto op het grote scherm vanuit vogelperspectief in een 360 gradenaanzicht tevoorschijn toveren. ‘Die functie is nu standaard. Ik dacht dat ik er misselijk van zou worden en ze nooit zou gebruiken. Het tegendeel is waar. Ik ben geen slechte parkeerder, maar het is een uitstekende extra hulp.’

‘Ik heb wel spijt dat ik het panoramisch dak niet heb bijbesteld. Doordat de testwagen dat ook niet had, dacht ik: hoeft niet. Dat is voor de volgende. En wat ik ook wel mooi vind nu ik erop let bij andere Polestars, zijn de gele accenten – de remklauwen en veiligheidsgordels. Maar die maken deel uit van het performance-pakket, wat alleen op de duurdere Dual Motor-versie verkrijgbaar is.’

Ze legt haar telefoon op de inductielader en we rijden door het idyllische Boutersem. De basis-Polestar heeft een vermogen van 220 kW. Ruim voldoende, vindt van Bladel. ‘Het acceleratievermogen brengt me altijd aan het lachen’, zegt ze. ‘Maar het verloopt altijd comfortabel. Een collega wordt altijd misselijk in auto’s, in de mijne niet. Remmen louter door je voet van het gaspedaal te halen, had ik nog nooit gedaan. Toen ik de auto in ontvangst nam, liet ik dat uitgeschakeld. Nu staat het op medium. Heel fijn, eigenlijk.’

‘Als je ook eens wil rijden: dat mag, hé’, klinkt het genereus. Over de rijervaring is ze glashelder. ‘Ik denk niet dat ik ooit terug wil. Het is als op boter over de wegen glijden. Vergeleken met mijn vorige wagens is het een wereld van verschil. Zacht, rustig, en zonder dat ik hoef te schakelen – dat laatste is een godsgeschenk. Niet dat ik mij vroeger opjaagde, maar toch: ik reed niet zo graag met de auto. Nu wel. Het is een rustgevende ervaring. Ik zou het bijna ontspannend noemen. Ik heb ook mijn whatsappmeldingen uitgeschakeld. Wanneer ik zelf met iemand meerijd, vind ik het supervervelend als die berichten continu verschijnen, maar ik deed het ook gewoon om in mijn eigen auto dat zengevoel te bewaren.’

‘Nu ik erbij stilsta: ik ben zéker dat ik nooit nog terug wil’, lacht ze. ‘De autopiloot heb ik nog niet getest, neen. Ik durf al eens te snel te rijden. Niet veel, maar wel genoeg om geregeld een boete in de bus te vinden. Zeker met een elektrische auto ga je makkelijk over de limiet. Nu let ik er dus heel hard op. En ik wil het zelf leren. Ergens ben ik bang dat het te veel een gewoonte wordt, autonoom rijden. Ik hou toch graag zelf de controle. Maar kom over een jaar nog eens terug, dan vertel ik misschien iets anders.’

Na lang zoeken vindt ze toch een minpuntje. ‘De materialen in het interieur zijn mooi, maar snel vuil. Vanaf dag één was dat het geval!’

Er staat al 2.135 kilometer op de teller. ‘Hoewel ik vaak thuis werk, kom ik gauw aan 500 kilometer per week’, vertelt ze. ‘Vorige week waren dat er zelfs duizend. We hebben veel klanten in Gent, Antwerpen en Nederland. Thuis heb ik een laadpaal en zonnepanelen. Die paal kiezen was al een kwestie op zich. Ik liet meerdere offertes maken, maar via de website van Polestar kwam ik bij Smappee terecht – ze werken samen. Zij reageerden supersnel en kwamen ook snel langs. De bijbehorende app gebruik ik niet vaak, maar hij is wel handig. Hij geeft het verbruik en de kostprijs van mijn elektriciteit weer. Niet alleen van mijn auto, maar van alle toestellen in huis. En je kunt er de deuren mee openen.’ (lacht)

‘Ik stel de app zodanig in dat mijn auto altijd van 22 tot 7 uur oplaadt. Het prijsverschil met een tankbeurt is spectaculair. Mijn laatste laadbeurt, van 16 tot 90 procent, kostte zowat 13 euro. Met een batterijcapaciteit van 82 kWh bedraagt de actieradius van mijn auto op papier 610 tot 655 kilometer. In realiteit is het zowat 500 kilometer – ik laad wel slechts tot 90 procent, zoals aanbevolen. Die 16 procent was het diepste dat ik hem al liet zakken. Toen had ik een beetje stress. Een béétje.

Vorige week moest ik naar Naaldwijk in Nederland, zowat 200 kilometer hiervandaan. Ook dan bleek onderweg laden niet nodig. Hoe dan ook: op de plaatsen waar ik kom, is doorgaans al een laadpaal voorhanden. En er zijn steeds meer Fastned-stations, waar het niet te druk is en je snel kunt laden. Ik heb ze nog niet nodig gehad, maar op YouTube staat helder uitgelegd hoe het werkt. Eigenlijk kijk ik ernaar uit om daar eens te laden. En ik hoor dat Netflix straks in de auto komt. Ook iets om naar uit te kijken.’ (lacht)

‘De eerste week stond ik er nog echt bij stil: ik ben niets aan het uitstoten! Dat gaf een goed gevoel. In de kwestie rond elektrisch rijden luister ik vooral naar mijn broer. Hij is ingenieur en helemaal pro. Mijn vader is nog een ontkenner. Hij zweert bij CNG als oplossing voor de uitstootproblematiek. Mijn vriend heeft een Ford Fiesta op benzine. Ook hij is van nature sceptisch over al te veel technologie, maar op basis van de rijervaring is hij intussen net zo verslingerd aan de Polestar als ik.’