Dodge ‘General Lee’ Charger | ‘Het was liefde op het eerste gezicht’

‘In 1992 kocht ik mijn eerste auto: een DAF 46 (1975) om in het bos te crossen. Mijn ouders waren tegen. Een paar jaar later kwam er een Opel Rekord (1967). Die was rot, maar op school had ik leren lassen. En ik volgde een extra cursus carrosserie herstellen.’

‘Er kwam een andere Rekord, een coupé (1968) van de eerste eigenaar, met dezelfde rotte plekken. In 1997 was hij klaar. In diezelfde periode trok ik op daguitstap naar een gigantisch autokerkhof nabij Aarlen waarover ik een reportage had gelezen. Ik picknickte er, nam foto’s en bracht van alles mee. Er stonden veel Amerikaanse auto’s uit de jaren 1950 en 1960. Zo deed ik die microbe op.’

Te midden van zijn verzameling heeft hij een salon geïnstalleerd, waar hij vrienden verwelkomt. Hij toont foto’s van een DKW Hobby (1957). ‘Die scooter heb ik niet meer, helaas.’ Er staan tientallen transistorradio’s. ‘Die kocht ik voor 500 frank (12,5 euro). Nu betaal je het twintigvoudige. Ik kocht alles wat ik mooi vond. Kijk, een televisie van Philips uit de jaren 1950. En een Kuba-meubelradio uit diezelfde tijd, met platenspeler. Nu zou ik die spullen kunnen verkopen voor enkele honderden euro’s, maar wat ben ik daar dan mee?’

Om de hoek staat zijn pronkstuk: een Dodge Charger (1970): de ‘General Lee’ uit de legendarische televisieserie ‘The Dukes of Hazzard’, die werd uitgezonden tussen 1979 en 1985. De auto heeft een mooie historiek. ‘In 1997 kwam ik hem op het spoor via een kameraad wiens familie altijd met Amerikaanse auto’s had gereden’, vertelt Sannen.

‘Hij vertelde me dat er nog een in de kelder stond. Het merk kende hij niet. Ik kwam terecht bij een bejaard koppel – hij was doof, zij bijna blind. Ze waren de eerste eigenaars. En het was liefde op het eerste gezicht. Dit model is zeldzaam: het werd van 1968 tot 1970 gebouwd, en dit is de Europese uitvoering. Ik betaalde weinig en zette de auto meteen op een aanhangwagen. Thuis heb ik hem uit elkaar gehaald. De ophanging en het stuurhuis heb ik vernieuwd, de onderzijde geschuurd en behandeld met Dinitrol, het interieur hersteld... Het koetswerk hield ik zoals het was. Iedereen herlakt ze, maar dat hoeft niet. Dit is zuivere nostalgie.’

‘Momenteel kan ik hem niet starten’, excuseert hij zich. ‘Ik reviseer de automaat. In het vooronder ligt een V8 Small Block van 5.2 liter. Het Big Block was liefst 7.2 liter groot, maar ook hiermee heeft hij veel power. Een streepje gas en hij schiet vooruit. Ik geef geregeld een dikke BMW de sporen. Dat is kicken.’

‘In de winter spaar ik om ‘s zomers te rijden’, lacht hij. ‘Bij normaal cruisen verbruikt hij bijna niets. Dat is dan zowat twintig liter. Maar als je gas geeft, loopt dat fors op. Ik rij alleen rond de kerktoren. Ik kocht hem met 63.000 kilometer op de teller. Nu zijn dat er 69.000. In die tijd is de waarde zowat vertienvoudigd.’

Van achter een doek verschijnt een Pontiac Star Chief 2-Door Hardtop (1955). ‘Die kocht ik in 2005. Koopjeskrant was al passé, toch betaalde ik de spotprijs van 4000 euro. De verkoper was aan het scheiden en had centen nodig. Hij had hem in de jaren 1980 ingevoerd uit New York. Het model is identiek aan de Chevrolet Bel Air, maar Pontiac was wat chiquer. Zo heeft hij getinte ruiten, en voetverwarming onder de voorbank – ook die zal ik herstellen. Nadat ik hem voor 80 procent had gerestaureerd, is hij wat blijven staan. Elke keer zeg ik: dít jaar werk ik hem af.’

De Amerikaanse iconen staan geflankeerd door ijskasten uit de fifties, zoals de Frigidaire – een merk van General Motors – en Kelvinator. ‘Die laatste ruilde ik voor een grote zak M&M’s’, lacht Sannen. ‘Toen ik aan de vrouw die de advertentie had geplaatst, vroeg hoe ze daarbij kwam, zei ze dat ze dat graag at. In heb hem meteen op mijn aanhangwagen geladen.’