Voormalig VTM-nieuwsanker Dany Verstraeten rijdt voor sabato.be een week met de Volkswagen ID.7. Koopt hij straks een full electric? Of gaat de stekker er definitief uit?
Batterijders 2.0
- In 2023 volgde Batterijders het leven achter het stuur van mensen die de overstap naar elektrisch rijden al hadden gemaakt.
- In 2024 duwen we overtuigde petrolheads een week lang achter het stuur van een elektrische auto en vragen we achteraf naar hun ervaringen.
Voor deze eerste aflevering vroeg de redactie van sabato.be aan voormalig VTM-nieuwsanker Dany Verstraeten om zijn Mercedes-Benz E220 Diesel Break één week lang in te ruilen voor een elektrische Volkswagen ID.7.
D'Ieteren stelde de ID.7 en laadpas ter beschikking maar heeft geen inzage in of controle over de redactionele inhoud.
‘Passie is een groot woord, ik zal er mijn laatste frank niet aan uitgeven, maar ik heb altijd graag gereden en je kunt gerust stellen dat auto’s een liefhebberij zijn’, vertelt Dany Verstraeten vooraf. Bij VRT Radio lag hij mee aan de wieg van de verkeersredactie, en zowel bij VRT als bij VTM had hij programma’s over mobiliteit en auto’s, zoals ‘Mobiele Mensen’ en ‘De zesde Versnelling’, waarin testauto’s nog onbeschaamd door bochten werden gejaagd.
In het verleden heeft Verstraeten al meermaals met elektrische auto’s kunnen proefrijden. ‘Zelf snap ik de voordelen wel van elektrisch rijden, maar tot nog toe was ik niet genoeg overtuigd om over te stappen. Vooral de prijs vind ik een hinderpaal. De autoconstructeurs profiteren ook wel van de hype. Recent kondigde de Frans-Italiaans-Amerikaanse gigant Stellantis een nettowinst aan van 18,6 miljard euro. En je zag sterke prijsverlagingen toen de Vlaamse premie eraan kwam. Dat geeft toch te denken.’
Waar zijn de metertjes?
Na Dany's week met de Volkswagen spreken we af. We stappen in de nieuwe ID.7. De afwerking is op hoog niveau. We zien zwart leder, afgewisseld met zachte, alcantara-achtige delen en blauwe stiksels. Achteraan verdrinkt de fotograaf bijna in een zee van ruimte. ‘Die ruimte was het eerste wat me opviel’, aldus Verstraeten. ‘En de ID.7 biedt ook heel veel comfort. Ik merk dat ik daar met de leeftijd steeds meer belang aan hecht. Een bulderende motor hoef ik niet. Met 286 pk heeft deze auto wel genoeg power. En dat het koppel van 550 Nm op elk moment beschikbaar is, is zeer aangenaam. Maar je moet er wel verantwoordelijk mee omgaan. Zeker jonge bestuurders moet je daarop wijzen.’
‘Voor zo’n grote auto heeft hij ook een zeer korte draaicirkel’, merkt hij op. ‘De bediening van het scherm is goed, maar het mag soberder. Mijn zoon die nu leert autorijden vindt een computerscherm vol info fantastisch, voor mij hoeft dat niet. Het kan afleiden. Eigenlijk verkies ik een klassiek dashboard. Ik zie graag metertjes, zelfs analoog.’
Autobiografie | Dany Verstraeten (68), voormalig VTM-nieuwsanker
- Daily: ‘Mercedes-Benz E220 Diesel Break (2016).’
- Eerste: ‘De DAF van mijn moeder. Hij had Variomatic, het zogenaamde pientere pookje. De eerste honderd meter was hij bijna even snel als een Porsche, daarna was het voorbij. Mijn eerste eigen auto was een Toyota Celica (+/- 1968) van de eerste generatie. Tweedehands gekocht en mee gereden tot hij uit elkaar viel.’
- Beste: ‘Lancia Kappa.’
- Met spijt verkocht: ‘Geen.’
- Met spijt niet gekocht: ‘Lancia Delta Integrale. Destijds vond ik het te gek, want te gevaarlijk.’
- Droom: ‘Een Maserati Quattroporte vind ik heel mooi, maar dromen doe ik daar als actief gepensioneerde niet van. Misschien komt Lancia met nieuwe perspectieven.’
Gefixeerd op de actieradius
In het van lintbebouwing gespaarde Vlaams-Brabantse Huldenberg rijden we door de open natuur. Ook na zijn pensioen komt Verstraeten nog vlot aan 25.000 tot 30.000 kilometer per jaar. ‘Ik rij sowieso graag met de auto, bijvoorbeeld om naar een concert te gaan of om met mensen af te spreken. Occasioneel rijd ik nog eens naar VTM in Antwerpen. Recent hostte ik ook de driedaagse Automotive eMotion Summit in de Skyhall van Zaventem.’
‘Kijk, we hebben tien kilometer gereden en er is al dertig kilometer autonomie verdwenen. Dat loopt niet synchroon.’Dany Verstraeten
‘Kijk, we hebben tien kilometer gereden en er is al dertig kilometer autonomie verdwenen’, klinkt het plots. ‘Dat loopt niet synchroon. Maar goed, ik ben té gefixeerd op die actieradius. Volkswagen belooft ongeveer 600 kilometer, in de praktijk is dat 400 tot 500 kilometer. Met mijn Mercedes rij ik 1100 tot 1200 kilometer met een tank. Daar hoef ik niet naar om te kijken. Dat is toch een ander gegeven. Met een elektrische auto is het altijd uitkijken naar laadpunten, en dan moet je er ook de tijd voor nemen.’
‘Op de carpoolparking in Bertem heb ik een publieke snellader gebruikt. Alles verliep vlot, maar ik wilde per se volledig opladen. De laatste 20 procent duurt het langst, waardoor ik er bijna 50 minuten heb gestaan. Ik had wel een boek meegebracht. Natuurlijk moet je een auto opladen wanneer hij stilstaat – ruim 90 procent van de tijd. Maar toch: het doet me denken aan Agalev, de oude naam van de politieke partij Groen, wat stond voor Anders Gaan Leven. Ik heb het gevoel dat ik met zo’n auto wat anders zou moeten gaan leven, en zover ben ik nog niet.’
Who’s the boss?
‘Dat hij aangenaam is, staat buiten kijf’, zegt Verstraeten. ‘Het ontbrekende motorgeluid is wel wennen. Ik kan best genieten van de stilte, maar merk ook dat zwakke weggebruikers me niet horen. Daar moet je als bestuurder echt rekening mee houden.’
‘Ik heb het gevoel dat ik met een elektrische auto wat anders zou moeten gaan leven, en zover ben ik nog niet.’Dany Verstraeten
‘Bovendien doet de auto zoveel zelf dat je je afvraagt wie de baas is. Zodra je de cruise control inschakelt, neemt hij het bijna helemaal over. Hij neemt bochten, houdt mooi zijn rijstrook, past de snelheid aan aan de voorliggers enzovoort. Maar ik mag het niet helemáál aan hem overlaten, want dan roept hij me tot de orde. En als ik ook zonder cruisecontrol 3 km/u te snel rij, krijg ik bij wijze van spreken een tik. Remsignaaltjes, geluidjes, het stuur dat tegentrekt als ik richting witte streep ga: de auto is baas. Al heeft hij ook zijn beperkingen. Toen ik met cruisecontrol over de A12 reed, pikte de camera een bord van 70 km/u op dat bestemd was voor de uitrit: de auto remde, terwijl ik gewoon op de snelweg reed. Ook het one pedal driving vind ik te bruusk.’
Waanzin in de sneeuw
Verstraetens huidige Mercedes E220 Diesel Break (2016) nam hij mee toen hij met pensioen ging. ‘Ik ben trouw aan mijn auto’s en verander niet zodra er een facelift komt. Mijn wagen is het verlengstuk van mijn huis. Zolang ik in de auto zit, ben ik nog thuis en nog niet op het werk. En als ik na het werk in mijn auto stap, voel ik me al thuis. Wellicht is het ook daardoor dat ik moeilijk in het openbaar vervoer te krijgen ben. Zoals veel mensen.’
‘Een auto voor de fun heb ik nooit gehad, tot we vorig jaar een Mercedes-Benz SLK 200 (2015) kochten. Het is een mooie, betaalbare auto voor op zondag. Vooral mijn vrouw rijdt ermee.’
‘Deze auto doet zoveel zelf dat je je afvraagt wie de baas is.’Dany Verstraeten
Verstraeten zelf was ook jarenlang in de ban van Lancia. ‘Dat Italiaanse merk was altijd een buitenbeentje: origineel maar discreet, én sportief, zonder dat het al te gek werd. Bij VTM was ik wellicht de enige die Lancia’s had als bedrijfswagen: de Dedra, de Kappa (twee zelfs) en de Phedra, een monovolume. Nooit hoefde ik een beroep te doen op de pechdiensten.’
De leukste waarmee hij kon rijden, was een Delta Integrale. ‘Een koersmachientje dat eind jaren 1980 en begin jaren 1990 de wereldtitels rally aaneenreeg. Op een dag zag ik in de Alpen een in Martini-uitvoering geparkeerd exemplaar staan achter een hotel. De auto bleek van een raceteam dat aan het oefenen was. Ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg of ik eens kon meerijden. Die rit met de Finse rallykampioen Juha Kankkunen zal ik nooit vergeten. Voorbij de sneeuwgrens zouden mensen als u en ik inhouden, Kankkunen begon dan pas echt gas te geven en snelde over de bergwegen. Met knikkende knieën zag ik de valleien en ravijnen passeren. Na afloop zei hij me dat hij op slechts 80 procent van z’n kunnen had gereden. Waanzin. Tot die dag dacht ik dat ik met een auto kon rijden.’
‘Zo’n Integrale zou ik nog wel willen’, lacht hij. ‘En ik kan evenmin ontkennen dat ik reikhalzend uitkijk naar de beloofde terugkeer van Lancia.’
Het verdict
Intussen zit onze elektrische rit er bijna op. We zijn benieuwd: wordt Verstraeten binnenkort een batterijder of niet? ‘Ik vond het zeer leuk om met deze ID.7 rond te rijden, maar ik vind hem zeer duur’, vertelt hij. ‘Dit model begint bij ongeveer 60.000 euro, met enkele extra’s kom je al gauw aan 70.000 euro. Als particulier vind ik dat te veel geld. Voorlopig maak ik de switch níét. Als ik verplicht word, zou ik veeleer voor de elektrische versies van de Renault Scenic of Megane gaan: auto’s van 40.000 euro of minder.’
‘Ik ben geen voorstander van de druk die wordt uitgeoefend om mensen elektrisch te laten rijden.’Dany Verstraeten
‘Ik ben zeker geen voorstander van de druk die wordt uitgeoefend om mensen elektrisch te laten rijden. Voor wie het zich kan permitteren, oké. Maar laat het verder zijn gang gaan en elektrische aandrijvingen naast verbrandingsmotoren bestaan, zeker als je ziet hoe weinig moderne diesels uitstoten. Er wordt ook gewerkt aan synthetische fuels, die nog schoner zijn. Bovendien vergeten velen dat China vandaag de grootste producent is van batterijen en batterijonderdelen voor elektrische wagens. Misschien zal men later weer klagen dat we te afhankelijk zijn van China.’
