Ze is helemaal de schuld van zijn vroegere baas: de ‘Alfa Romeo’-passie van Gregory Goeman.
‘Met de leeftijd is ook mijn autopassie verschoven naar oudere exemplaren’, zegt Gregory Goeman als hij ons verwelkomt in het vroegere kantoor van zijn vader. Daar staan nu een toog en een salon, met een glazen tafelblad dat rust op de motor van een Jaguar. ‘Hier verwelkom ik klanten en geef ik feestjes. En zoals je ziet, verzamel ik ook alles van Veuve Clicquot.’ In het opgeknapte magazijn herinneren emaillen borden aan de voormalige sigarettengroothandel van zijn ouders.
Wij zijn hier natuurlijk voor de auto’s waar hij gek op is. Twee Ferrari’s springen in het oog. ‘Die zijn niet van mij, we verhuren ook plaatsen in dit magazijn’, lacht Goeman. ‘Maar Ferrari is wel een jongensdroom. De 288 GTO, de Testarossa, de F40: het zijn iconen uit mijn jeugd. In die tijd deed mijn peter haventransport. Op een dag haalde hij een Testarossa uit een container en kwam me ermee halen. Zo is het begonnen.’
‘Toen ik ging werken bij Dexia Auto Lease, had ik een baas die bezeten was van Alfa Romeo. Samen trokken we twee keer per maand naar Nederland en Duitsland, op zoek naar auto’s voor hem. We reden ook rally’s. Zo besmette hij me met dat virus. De eerste, zilveren Spider die ik kocht, was niet zo’n succes. Hij zag er mooi uit, maar mechanisch was hij niet bepaald top. Mijn toenmalige vriendin wilde er ook niet in. “Er komt nooit nog een oldtimer in huis”, zei ze nadat ik hem had verkocht.’
Hij wijst naar de rode Spider 1750 Veloce Coda Tronca (1971) – die laatste woorden verwijzen naar de hoekige achterpartij. ‘Gekocht in 2009’, zegt hij. ‘Deze is wel in zeer goede staat. Ik bracht hem onder in Antwerpen, zonder medeweten van die vriendin. Tijdens een etentje zei ik dat ik iets moest opbiechten. Ze dacht eerst dat ik een ander had. Maar toen we naar Antwerpen reden en ik de poort opentrok, vond ze hem heel knap. Qua baanligging is dit de leukste.’
Het hek was van de dam. Zijn GT Junior 1300 Scalino (1967) in de erg mooie kleur ‘pino verde’ zou grotendeels origineel zijn, net als het interieur in beige skai. ‘Hij is slechts gedeeltelijk herspoten. Deze kocht ik op de beurs Techno Classica in Essen bij Classic Car Service. Alleen het handschoenkastje ontbrak. Dat vond ik op diezelfde beurs voor 50 euro. Ook deze heeft een gewone kentekenplaat. Elk jaar slaagt hij glansrijk door de keuring. Maar je moet het motortje hoog in toeren jagen.’
‘Va bene’ luidt de nummerplaat van de Spider Duetto 1750 (1969). Die heeft nog de wondermooie gestrekte lijn en de fijne, ronde kont – ‘osso di seppia’ genaamd. ‘Deze is vinniger en agressiever. En al heeft hij dezelfde motor als de rode: het geluid is helemaal anders. Toen ik hem in 2019 kocht van mijn ex-baas bij Dexia, was hij pas gerestaureerd.’ De auto werd bekend dankzij de film ‘The Graduate’. Dustin Hoffman krijgt de auto als afstudeercadeautje. De beige kleur is een streling voor het oog. ‘Ze past ook bij de andere twee, om de Italiaanse vlag te vormen’, zegt Goeman, die het trio voor ons bezoek speciaal liet ‘detailen’ – dat is: poetsen, maar dan tot in de kleinste hoekjes en kantjes en met de meest exotische producten. Zelfs de banden kregen extra glans.
‘Ik mag dan al ingeschreven zijn voor een rally, als er regen wordt voorspeld, ga ik niet.’
‘Sommigen vinden het vreemd dat ik ermee rijd en ze niet gewoon bewaar. Maar dat blijft beperkt. Met de Duetto rijd ik een kleine duizend kilometer per jaar, met de rode Spider zo’n vijfhonderd, en met de GT Junior minder dan tweehonderd. En alleen bij goed weer. Ik mag dan al ingeschreven zijn voor een rally: als er regen wordt voorspeld, ga ik niet. Ik maak vooral kleine rondritten in de buurt. Al is het mijn droom om eens een rally in Toscane te doen. Maar ik ben er op vakantie geweest, en de wegen zijn niet altijd je dat. En ik ben groot. Het is niet zoals wanneer je eens naar zee of Nederland rijdt.’
‘Ik ben een vrij trouw mens’, zegt hij. ‘Alleen die eerste Spider heb ik verkocht, deze drie wil ik houden. Ze zijn perfect onderhouden en zeer betrouwbaar. Tik en weg! Waarom precies Alfa? Die baas, hé. En ik hou erg van de lijn. Dat Enzo Ferrari begon als racepiloot bij Alfa Romeo speelt ook mee. Onlangs bezocht ik de Ferrari-fabriek in Maranello, gekoppeld aan een bustoer. Magisch. Bijna elke straat kreeg er een naam gelinkt aan het merk. De drie Alfa’s verkopen voor één Ferrari? Het valt te overwegen, maar een Ferrari wekt sneller jaloezie. Deze vindt iedereen schattig en lief.’
