‘White coffee’ | Beter dan gewone koffie? Of overroepen hype?

Maar volgens Amerikaanse koffietrendsetters kun je het best ‘white coffee’ in een espressoshotje drinken. Zonder de melk of kruiden uit Jemen dus. Alle koffiesoorten zijn goed voor een white coffee, maar Indonesische bonen geven de meest aromatische white coffee, op voorwaarde dat ze dus lichtjes en op lagere temperaturen zijn gebrand. Hoe zet je een kop white coffee? De consistentie van de gemalen bonen moet ongeveer die van bruine suiker zijn. Vervolgens gaat de gemalen koffie losjes in de espressofilter van een espressomachine. Merkwaardig: in geen geval mag je de koffie daarbij aandrukken. Vervolgens moet je een eerste dosis heet water door de gemalen koffie jagen. Nóg merkwaardiger: het resultaat mag meteen de gootsteen in, want daarna gaat door dezelfde filter opnieuw heet water. Dat tweede aftreksel is dus de bejubelde white coffee – believe it or not. Wat dan eigenlijk het nut is van de espressomachine, daar zijn we nog niet helemaal achter.

De reden waarom ‘white coffee’ in de VS aan hipheid wint, is blijkbaar de bijzondere mildheid. Witte koffie is milder dan andere koffie. En witte koffie smaakt, zo beweert men, naar pinda’s en hooi. De noterige smaak en de bleke kleur ontstaan door het roosterproces, waarbij men de bonen, meestal robusta- of arabicabonen, erg licht en slechts gedeeltelijk roostert. Dat gebeurt ook op een lagere temperatuur dan bij gewone koffiebonen, meestal rond 163 °C in plaats van 232 à 249 °C. In dat proces worden de natuurlijke suikers van de boon niet gekaramelliseerd, zoals bij bonen die op hogere temperaturen worden gebrand. Bij witte koffie krijg je daardoor géén bittere nasmaak. Ook de organische zuren uit de bonen verdampen niet, waardoor de koffie een helderder zurigheid heeft.

White coffee bevat meer cafeïne dan gewone zwarte koffie, zo jubelen enthousiaste barista’s ook nog. Véél efficiënter, zeggen ze, om de dag mee te beginnen. De waarheid is dat er slechts een klein verschil is in cafeïnegehalte tussen donkere bonen en licht gebrande bonen, zo’n 5,4 procent. Weg verkoopargument. Geen nood, want voorstanders hebben er nog een in de mouw zitten: de lagere brandtemperatuur van witte koffie zou het chlorogeenzuur en de antioxidantmoleculen doen toenemen, en dat is weer uitstekend voor de cardiovasculaire gezondheid en het verminderen van ontstekingen. Nou. Hoeveel liter van dat vocht moet je drinken eer je dan effectief gezonder bent?

Serieus, is white coffee – het nec plus ultra van de overzeese barista – dan echt zó uitzonderlijk? We gaan te rade bij Katrien Pauwels van de Belgische koffiebranderij Or, die aan de beste koffiebars van het land levert. Zij blijkt niet zo’n voorstander: ‘Ik daag je uit om white coffee die naar pinda’s en hooi smaakt te vinden bij een gerespecteerde branderij’, zegt ze stoutmoedig. ‘Als koffiebrander wil je echt niet streven naar een koffie die de smaak heeft van een onderontwikkelde branding. Want hoe is white coffee ontstaan? Men had vroeger geen apparatuur om de branding optimaal te maken. Vaak werd koffie óf heel donker gebrand om slechte smaken te maskeren óf heel licht, om er dan kruiden aan toe te voegen zodat de koffie enigszins drinkbaar werd. Vandaag beschikken we over veel meer koffievariëteiten, kwaliteiten en fermentatiemethodes om koffie naar een niveau hoger te tillen.’ Bij de smaak van white coffee komt het potentieel van de zorgvuldig geteelde koffiebonen dus helemaal niet tot zijn recht. Het is als River Cola met dertig jaar oude whisky drinken. Of toch iets van die strekking.

Kortom, white coffee is koffie die z’n potentiële aroma of smaak nooit heeft bereikt. Het sop van white coffee, beste koffieliefhebber, is de boon helemaal niet waard. Voorlopig houden we het ’s morgens dus maar op een gewone espresso met wat havermelk. Ook ontzettend mild.