Schoenontwerper Louboutin opent eerste hotel in Portugal

Het is geen geheim dat Louboutin talent heeft om interieurs smaakvol in te richten. Het respect dat hij krijgt als binnenhuisarchitect blijkt uit de ontelbare artikels die in glossy designbladen werden gepubliceerd over zijn vele huizen. Zo is geweten dat hij een voorliefde heeft voor ambachtslui van zowat overal ter wereld die de oude tradities in ere houden. En dat Louboutin een multiverzamelaar is van decoratieve kunst: zowel van anonieme kunstenaars als klinkende namen. Allemaal stukken die hij op een vrolijke en geslaagde manier met elkaar combineert in zijn vele woningen, van Parijs tot Luxor. Het mag dan ook niet verbazen dat de man van de scharlakenrode zolen nu heeft beslist om in een van die vele huizen een hotel te openen.

We zitten aan de bar van Vermelho, het hotel van Louboutin in het Portugese Melides, aan de kust van Alentejo, zo’n 130 kilometer ten zuiden van Lissabon. Dertien kamers zijn er, en op 1 april gaan de deuren open. In iedere ruimte van het pand voel je onwillekeurig de aanwezigheid van de schoendesigner. De drie verdiepingen van het hotel, die een losse hoek vormen rond een tuin van de Franse landschapsarchitect Louis Benech, een vriend van Louboutin, overdonderen je meteen met handgeschilderde muurschilderingen, rijkelijke houten vloeren, Noord-Afrikaans en Europees antiek, extravagante stoffen, Portugese steen en overal op maat gemaakte tegels en keramiek afkomstig uit alle hoeken van het Iberische schiereiland.

Geen twee kamers zijn identiek en iedere kamer heeft minstens één bijzonder aspect, van een baldakijnbed dat zo lijkt weggeplukt uit de kamer van een kardinaal tot een grillig rotan tafeltje in de vorm van een huppelende aap.

De kleuren zijn onthutsend: een palet om bij weg te dromen, met oordeelkundig, maar zeer opvallend gebruik van de vermiljoenkenmerkende kleur van Louboutin. ‘Vermelho’ is inderdaad Portugees voor ‘rood’.

Christian Louboutin is half-Frans, half-Egyptisch. Zijn carrière leest als het verhaal van een nomade, gedreven door een nauwelijks te lessen nieuwsgierigheid naar de vele esthetische culturen van de wereld. Hij kwam voor het eerst naar Comporta tegen het einde van de jaren 80. Hij vond er een plek die veel meer bezoekers over de vloer kreeg dan het wat zuidelijker gelegen Melides. Een paar jaar later kocht hij er een huis. ‘In die tijd was Comporta nog een soort paradijs’, zegt hij. ‘Geen mensen en geen kunstlicht, maar de hele dag zon.’

Vijftien jaar geleden voelde hij het evenwel al: ‘Comporta zou een niet zo mooi, volgebouwd stadje worden. Ik voelde dat ik er minder gelukkig was.’ In 2010 ontdekte hij heel toevallig Melides, nadat hij in het ziekenhuis een diepe snijwonde had laten naaien en met de auto naar huis wilde terugkeren. Hij raakte bedwelmd door de schoonheid van de lagune, en kwam door zoveel onoplettendheid vast te zitten in een zandberm, net buiten het dorp. ‘Melides was zoals Comporta in het begin’, zegt hij. Lees: rustig, authentiek, ongeremd en met een kleine gemeenschap van wereldse inwoners. Hij telefoneerde er wat rond: als iemand iets hoorde over een huis dat op de markt kwam, dan wilde hij het asap weten. Amper twee dagen later kwam er geheel onverwacht een bescheiden huis bij de lagune te koop te staan. Het zou Louboutins eerste woning in Melides worden.

Want in 2019 kocht Louboutin nóg een klein huis, maar dan wel op een gigantisch perceel in het centrum van het dorp. Zijn plan was om er een restaurant te openen, maar de burgemeester suggereerde dat hij best wat groter mocht denken, en wees er fijntjes op dat er genoeg grond was om aan een… hotel te denken. Vandaag woont Louboutin net naast het hotel, in een reusachtig pand. Want Louboutin bezoekt Melides – het voormalige boerendorpje is een it-plek geworden voor creatievelingen (de Duitse kunstenaar Anselm Kiefer en de Belgische architect Vincent Van Duysen hebben ook een huis in de buurt) – minstens twee keer per jaar: in april, om er zijn wintercollectie te ontwerpen, en in de zomer, op vakantie met zijn achtjarige tweelingdochters. In meer dan twaalf jaar heeft hij hier bijna 350 hectare land gekocht.

Zijn thuisbasis hier is een complex van acht gelijkvloerse woningen op een perceel aan de lagune, met slaapvertrekken voor zijn gezin en zes andere gasten. Een recent gebouwde villa biedt plaats aan nog eens vier personen, en in een ander gebouw, bijgenaamd het Boathouse, kunnen nog eens zes gasten verblijven. De recentste aanwinst in het Melides-portfolio van Louboutin is een gastenvilla met twee slaapkamers die hij La Salvada heeft gedoopt.

De hall van Vermelho bevindt zich nu precies op de plaats waar vroeger Louboutins kleine huis stond. ‘Een hotel hebben is toch wel een heel specifieke fantasie, vind je niet?’, zegt hij. ‘Veel mensen willen er eentje. Omdat het jouw eigen plek is, terwijl de gasten dat niet weten, zodat je anoniem kunt zijn. Ik hou van dat idee.’

Afgezien daarvan zette Louboutin zich aan zijn nieuwe project zonder dat hij iets in het hoofd had. ‘Geen idee wat het moest worden.’ Hoewel hij eerder al had nagedacht over een hotel, had hij er nog nooit een ontworpen. ‘Maar ik heb het geluk dat ik veel vrienden heb en dus al op veel verschillende plaatsen mocht gaan logeren. Mijn esthetische ideeën vond ik dus niet in hotels. Wel in privéwoningen. Ik wist alleen wat af van binnenhuisinrichting van klassieke huizen.’

Natuurlijk hielp het dat hij een magazijn vol antiek had, allerlei objecten en curiosa die hij tijdens zijn decennialange zwerftochten had verzameld. Vandaag zegt hij dat al die spullen ‘moeiteloos’ een plek vonden in het hotel.

Zijn andere grote troef? Zijn vele vrienden. Zoals zijn architecte, Madalena Caiado. Ze is de zus van zijn Portugese advocaat. Louboutin kent haar al van toen ze nog een kind was, en eerder restaureerde ze al zijn huis in Lissabon. ‘Ze had me een prachtig boek gegeven over oude Portugese gebouwen, en ik dacht: iemand die weet dat ik dit boek mooi zou vinden, is de architect die ik zoek.’

Carolina Irving, ex-redacteur bij Elle Decor en Vogue Living, is ook textieldesigner en al jaren een buurvrouw van Louboutin in Melides. Ze hielp hem maar wat graag met haar encyclopedische kennis over historische stofontwerpen en hedendaagse collecties.

Patricia Medina, een voormalige antiquair, restaurateur van historische paleizen en designconsultant, bracht Louboutin in contact met de beste Spaanse ambachtelijke houtsnijders, metaalbewerkers en keramisten. De deuren van de kamers zijn gemaakt van Amerikaans essenhout en zijn meer dan vijf centimeter dik: handgemaakt en met barokke patronen. Ze komen uit Sevilla, net als de zware tinnen handgrepen, ingelegd met verfijnde emailmotieven in wit en – uiteraard – vermiljoen. De tegels met jaspiseffect in onze suite, met groenblauwe tinten die samen een paarse gloed lijken te verspreiden, zijn de vrucht van eindeloos experimenteren.

Iedere suite heeft zijn eigen tegelontwerp dat verwerkt zit in parketvloeren, op muren of in nissen achter het hoofdeinde van het bed. De kamers bij de tuin hebben antieke tegels die van overal uit Spanje en Portugal komen. ‘We maakten ieder stuk precies op maat’, zegt Medina, die ons door het hotel begeleidt. ‘Of het nu gaat om metaal, hout of keramiek. Pas vorige maand, toen ik eens ging zitten om anderhalf jaar werk goed te bekijken, besefte ik wat hier allemaal gepresteerd is.’

De bar moet de apotheose worden, met een monoliet die zijn basis van groen, Indiaas giadamarmer combineert met sierlijke, zilveren bekleding in de stijl van barokke kerkaltaren. Hij is gemaakt door metaalbewerkers van de vijfde generatie uit Sevilla die anders alleen maar in kerken werken. Medina lacht als ze terugdenkt hoe die mensen verbijsterd reageerden toen ze samen met Louboutin duidelijk maakte dat hun creatie niet meteen in een religieus oord zou staan, maar in een bar.

In andere ruimtes brengt Vermelho een eerbetoon aan Louboutins Egyptische erfgoed. Zo zijn de muren in de wellnesssuite bedekt met albast uit Luxor, dat van achteruit wordt verlicht zodat er een zachte, karamelachtige gloed ontstaat.

Griekenland en Parijs komen dan weer aan bod op de bovenste verdieping, waar een appartement met één slaapkamer en een tweepersoonskamer kunnen worden gelinkt, zodat ze samen een privésuite vormen.

En een van de verdiepingen is een kopie van een verdieping in Hôtel de la Marine op de Parijse Place de la Concorde. Konstantin Kakanias, kunstenaar en ook een vaste medewerker van Louboutin, beschilderde er de muren met golvende bladeren en motieven. Het gewelfde plafond van de slaapkamer speelt in zijn decoratie met de vijfpuntige ster, zoals die verschijnt tegen de nachtelijke hemel van de Vallei der Koningen. De prachtige trompe-l’oeilspiegels en decoratieve fresco’s in de hoofdgang zijn het werk van François Roux, die de plafonds in het huis van Louboutin in Lissabon restaureerde.

De vermenging van stijlen, referenties en tijdperken verraadt het genuanceerde oog van de kunstverzamelaar Louboutin. ‘We spreken allemaal een bepaalde taal’, verklaart hij het succes van dit project waarbij heel veel mensen waren betrokken. ‘Dit heb ik nodig als ik met mensen werk: je deelt referenties met elkaar. Het is echt zoals een taal die je spreekt, en het zorgt ervoor dat alles vloeiender wordt.’

Maar ook: Louboutin, Irving en Medina zijn geen Portugezen. ‘Als je niet zelf uit het land komt, heb je een heel ander perspectief’, zegt hij. ‘Je ziet en ontdekt dingen die de locals vanzelfsprekend vinden of misschien net over het hoofd zien.’ Zo stipt Louboutin aan dat niet alle schouwen in het hotel ook werken, een keuze die niet alleen de Portugese traditie weerspiegelt, maar ook zijn eigen smaak. ‘Ik zei altijd tegen Madalena: méér schoorstenen! En zij zei dan, die hebben we toch niet nodig! Maar ze zijn prachtig, die schouwen. Ze hebben geen enkele functie. Ze staan hier simpelweg mooi te zijn.’

De keuken in het restaurant, Xtian, was pas de dag voor onze aankomst af. De gerechten zijn nu al exquis. We proeven salade van malse octopus, gestoofde sardines, zeebaars in een klassiek sausje van scheermessen. En lamskotelet met migas chimichurri. Iedereen doet zo hard zijn best, hoewel dit niet meer is dan een repetitieavond. ‘Dat is een heerlijk gevoel’, zegt Louboutin. ‘Dat is deels de Portugese aard. De mensen zijn vriendelijk en gemoedelijk. En het tempo ligt wat lager. Maar dan heb je natuurlijk ook de zeer professionele aanpak van Arnaud en Marugal’, waarmee hij Arnaud Laporte Weywada bedoelt, mede-CEO van Marugal, het bedrijf dat gespecialiseerd is in hotelmanagement en door Louboutin werd gekozen om Vermelho te runnen.

De hotels van Marugal in Spanje en Frankrijk, zoals Cap Rocat op Mallorca, Urso in Madrid en Le Relais de Chambord in het departement Loir-et-Cher, staan bekend om diezelfde ontspannen, maar klasvolle service. ‘Ik wilde dat ik hier hetzelfde gevoel zou hebben als wanneer ik thuis ben’, vervolgt Louboutin. ‘Het hotel moest een verlengstuk worden van hoe mijn vrienden en ik in Portugal leven. Als je die sfeer hier proeft, dan is dat ook omdat ik wist dat Marugal het precies zou doen zoals het hoort.’

Er zijn al plannen voor nóg twee Vermelho-hotels in de buurt. Het ene, een gerenoveerd tweesterrenhotel dat Louboutin al kocht en dat uitkijkt over de lagune, wordt ingericht door Olivia Putman, dochter van de legendarische Franse decoratrice Andrée. De opening is gepland voor volgend jaar. Het andere hotel zal nieuw worden gebouwd op een stuk land dat Louboutin hier onlangs in de dennenbossen kocht.

Wie hier komt, vraagt zich onwillekeurig af of Melides die ongekunstelde charme waarvoor Louboutin meteen viel, zal kunnen vasthouden. Epicuristen verruilen Comporta immers al enige tijd voor de ruigere omgeving van Melides. En de ontwikkelaars hebben het oord ook ontdekt: langzaam maar zeker verschijnen tussen de pijnbomen nieuwe villa’s. Ach, wat dan nog. Voorlopig is er nog altijd die adembenemend mooie plek, gehuld in rode tinten.

Maria Shollenbarger, 2023, “Inside Vermelho, Christian Louboutin’s new hotel”.
© Financial Times / ft.com. Alle rechten voorbehouden. Mediafin is verantwoordelijk voor de vertaling.
The Financial Times Limited is niet verantwoordelijk voor de nauwkeurigheid en kwaliteit van de vertaling.