Fine line tattoos | De next gen tattoo is zacht, klein en fijn

‘Over termen bestaat in onze wereld sowieso veel onduidelijkheid, er is niet één handboek met vaste definities’, zegt Lenah De Wit van tattoostudio Doe Ta Ni Tattoe. Waar iedereen het wel over eens is: een nieuwe generatie tatoeëerders stapt af van de oldskool tatoeages, de doodskoppen of felle kleuren, de typische tattoos met dikke lijnen en zware schaduwen.

De onderwerpen zijn gebleven – van dieren over schelpen of rozen, tot herinneringen of speciale momenten – maar de manier waarop ze worden gezet, is anders. ‘De nieuwe generatie tekent zachter, soms in pastelkleuren of waterverf, fijner en kleiner’, vertellen Rayen en Racovita. De stijlbreuk brengt ook een imagoswitch: ‘Vroeger hadden tattoos een stoer imago, maar de perceptie is veranderd.’

De zachtheid spreekt een breder publiek aan. Een roos hoeft niet per se groot en rood je hele arm te bedekken, ze kan ook minuscuul verloren lopen op je pols. ‘Dat verlaagt de drempel. Tattoos zijn al een tijdje meer geaccepteerd en mainstream geworden. Microtattoos zijn toegankelijk en likeable.’

Doe Ta Ni Tattoe, Antwerpen | Lenah De Wit is een illustrator die zichzelf omschoolde tot tattookunstenaar. Ze tekent ‘ignorant tattoos’ waar je niet altijd een betekenis achter moet zoeken.

‘Vrienden vroegen me altijd of ik geen tattoos kon maken van mijn illustraties. Ik begon eerst te oefenen op mezelf, later op de vragende vrienden. Ik ben helemaal autodidact, mijn eerste atelier was in mijn waskot. Toen is ook de naam van mijn studio ontstaan, mijn mama zei: ‘Doe dat niet, een tattoo’.’

‘Ja, ik sta dus vol met mijn eigen testtattoos. (lacht) Mijn lichaam is een schetsboek. Het is een zootje ongeregeld, en toch passen ze samen. Tegelijk heb ik heel wat tattoos van artiesten die ik bewonder, zoals Kraey, Eddy Prickstick, Jasper Van Gestel, Tomas Redrey of Thenc_tat.’

‘Naïef. Spontaan. Randomly doordacht. Mijn tattoos zijn bijna altijd in één lijn getekend.’

‘Fijne tattoos met een kleine knipoog. Tekeningen die je doen glimlachen. Ze zijn een reactie op gevestigde waarden of bestaande conventies in de tattoowereld. Ik noem ze ‘bewust naïef’.’

‘Mijn illustraties zijn schilderijen op een doek, maar tattoos zijn plaatjes op een mensenlichaam. Daar mag het toch subtieler, vind ik.’

‘Zoals een traditionele sleeve, bedoel je? Nee, dat is mijn stijl niet. Maar ik heb wel klanten die zo vaak terugkeren dat ze mettertijd een soort van patchwork op hun arm krijgen. Veel kleine ‘Doe Ta Ni Tattoes’ maken samen één groot dagboek.’

‘Ik vind van niet. Een tattoo kan je ook aanspreken omdat je het design mooi vindt. Vroeger moest een tattoo inderdaad ‘iets betekenen’. Denk aan een tekening van je overleden hond. Veel mensen willen graag een tattoo, maar weten niet zo goed wat, en door die beladenheid lag de drempel hoog. Vandaag zijn tattoos lichter van design, maar ook van betekenis. Ik zie ze als een mooi accessoire of juweel op je lichaam, je moet er niet altijd meer achter zoeken.’

Studio Palermo, Antwerpen | Sven Rayen en Ti Racovita runnen samen het design- en tattoobureau Studio Palermo en schreven ook het nieuwe boek ‘Micro Tattoos – The world’s top fine line tattoo artists’.

Ti Racovita: ‘Ik vind het woord trend sowieso niet passen bij tattoos, want als je er een laat zetten, staat hij voor altijd op je lichaam. Een tattoo is permanent gedrukt.’

Sven Rayen: ‘Fine line-tattoos bestaan al heel lang, maar zijn de jongste jaren vooral populair als tegenhanger van traditionele tattoos.’

Racovita: ‘Microtattoos verschillen van traditionele tattoos in stijl en techniek, maar er is ook een sociale en maatschappelijke gelaagdheid. Vroeger was een tattoo iets waar je ouders absoluut tegen waren. Vandaag zien wij iedereen binnenwandelen. De drempel is verlaagd en dat komt door de stijlbreuk, maar ook door de imagoswitch.’

Rayen: ‘Een fine line-tattoo zou je heel technisch kunnen uitleggen, maar kort samengevat wordt hij gezet met dunne naalden, of zelfs maar één naald. Over de term microtattoo bestaat wat onduidelijkheid. Gaat het over de grootte van het design, of eerder de dikte van de lijnen waarmee het ontwerp werd getekend? De term heeft vaak een verschillende betekenis voor andere mensen. Veel klanten denken aan tiny tattoos, kleine tekeningen of namen. Terwijl tatoeëerders zelf eerder kijken naar de techniek en de naalden.’

Racovita: ‘Een selectie uit de hedendaagse internationale fine line-tattooscene. We interviewden 32 topnamen en geven een inkijk in hun wereld.’

Racovita: ‘Nee, want die memes zijn vaak heel grappig. Sommige oudere tatoeëerders zien de nieuwe generatie als hipsters, maar zelf zoeken wij die tweestrijd niet op. Het is niet oud versus nieuw, het is gewoon een stiel in beweging.’

Racovita: ‘Ik doorloop met iedereen het idee en we zoeken samen naar de juiste vormgeving voor de tattoo. Hoe kan een idee een design worden? De voorbereidingen nemen best veel tijd in beslag en duren soms langer dan het tekenen of tatoeëren zelf, Svens werk.’

Rayen: ‘Daar heeft ze helemaal gelijk in.’ (lacht)

Rayen: ‘Toen mijn ouders in 1992 scheidden, ging mijn moeder naar tattooshop Bertje, in Oostende. Mijn vader was altijd gekant tegen tatoeëren, dus ze vond dat een goed statement. (lacht) Ik was toen twaalf en sinds dat moment ben ik gefascineerd door tattookunst. Mijn eerste eigen tattoo volgde in 1996, het was een kanji – Japans sterrenbeeld – op mijn enkel. Ik kocht toen ook mijn eerste tattoomagazines, zoals Skin Art, en ik leerde werk kennen van artiesten zoals Jack Rudy, Tim Hendricks en Tin-Tin. Later ging ik aan de slag als stagiair in een klassieke walk-inshop in Antwerpen, Sinsin Tattoo, waar ik onder meer ‘chicano lettering’ leerde tekenen of oldskool rozen in kleur. Ik ben met andere woorden klassiek geschoold.’

Rayen: ‘Aan first-timers vragen we om hun tattoo uit te schrijven op papier, zo krijgen we een idee van wat ze willen. We maken een eerste klik met onze klanten via onze brievenbus. We houden van een erg persoonlijke aanpak en de papieren start is daar een mooi voorbeeld van.’

Tattootilde, Brussel | Matilde Everaert is visual artist en architecte. Ze maakt lithografieën van gebouwen, runt het architectuurbureau Saffir én de tattoostudio Tattootilde. Everaert tekent fine line-tattoos met dromerige stillevens, architecturale landschappen of figuren die ergens en nergens heen gaan.

‘Ik ontwerp drukkunst en een vriendin vroeg of ik voor haar een tattoo wilde tekenen. Ik ontdek graag nieuwe technieken, dus ik zag het in eerste instantie vooral als een experiment. Maar ik merkte al snel hoeveel ik van de job hield, onder meer door de sociale contacten, en heb recent mijn eigen tattoostudio opgericht. Tatoeëren is een mooie aanvulling op mijn werk als architecte, waar alles heel traag vooruitgaat.’

‘Jazeker. Het doel is om de drie steeds meer met elkaar te versmelten. Ik teken vaak stillevens of kamers, architectuur zit sowieso vervlochten in mijn werk. En in december vorig jaar had ik een samenwerking met het KMSKA in Antwerpen. Ik maakte een ets op basis van een werk van Peter Paul Rubens en vervolgens ging ik met die ets aan de slag tijdens een livetattoosessie in het museum.’

‘Omdat ze toegankelijk zijn. Mensen denken makkelijker ‘ik neem er ook een’.’

‘Ja, dat is nog een verklaring voor hun populariteit. Ik omschrijf ze soms als een kattenkrabbel waarin inkt liep. Een fine line-tattoo is meestal na twee weken al geheeld.’

‘Ik ben waarschijnlijk een van de minst getatoeëerde tatoeëerders. (lacht) Ik heb er zelf maar vijf op mijn lichaam, onder meer de woorden ‘lagom’ en ‘verstrooi me’. Dat eerste is Zweeds voor ‘balans’ en het tweede interpreteer ik als ‘breng me naar overal’.

‘Het zijn ontwerpen die ik zelf teken. Ik deel ze vervolgens op sociale media en als iemand ze bestelt, zijn ze weg. Elke tattoo is op die manier uniek. Er bestaat er maar één van. ‘Niets is voor altijd’ is de slogan van de tattooshop.’

‘Nee, ik beschouw tattoos eerder als een vorm van kunst die ik zelf maak, en dat zie je vaker bij jonge tatoeëerders. Ik vertrek vanuit mijn eigen inspiratie en tegelijk is dat makkelijk voor klanten. Zij moeten niet meer nadenken over het vraagstuk ‘wat laat ik tekenen?’. Iemand anders maakt die denkoefening voor jou en dat neemt de keuzestress weg.’

‘Mijn tattoos zijn scenes uit een imaginaire wereld die ik Matildistan noem. Ze voeren je mee naar dat droomuniversum, met een tikkeltje melancholie en romantiek.’