‘Dress for Success(ion)’ | Ultrarijken kleden zich sober en discreet

De outfits van de Roy-familieleden werden de voorbije seizoenen minstens even gretig becommentarieerd als de intriges binnen de machtsgeile clan en hun wereldwijde media-imperium. Geen andere reeks die op dit moment zo toonaangevend is in modekringen, en dat is behoorlijk opmerkelijk, omdat de kleren in ‘Succession’ net hoogst onopmerkelijk zijn.

Op het eerste gezicht lijkt er weinig flair of persoonlijkheid te schuilen in de parade van monochrome basics: maatpakken, T-shirts en cardigans, in een zee van beige, grijs en greige. De Roys zijn stijlvolle wolven in schaapsvacht. In dit geval: in een wollen gilet van Brunello Cucinelli (prijskaartje: 1.690 euro).

Aangezien elke look werd gedissecteerd op Instagram­accounts als @successionfashion, weten we dat deze logoloze, onopvallende stuks afkomstig zijn van peperdure labels als Tom Ford, The Row, Armani, en dus Brunello Cucinelli. De effen blauwe baseballpetjes waar Roy en zijn zoon Kendall zich onder verschuilen, werden een cultitem toen bleek dat het om kasjmieren exemplaren ging van het 99-jarige Italiaanse luxelabel Loro Piana (prijs: 590 euro).

Zo werd ‘Succession chic’ synoniem met de hedendaagse dresscode van de allerrijksten: tijdloze basics in kostbare materialen. Het is een look voor mensen die geen moeite hoeven te doen om de buitenwereld te imponeren. Voor een bevolkingsgroep die met diamanten en bont zou kunnen pronken, is al die soberheid net impressionant en betekenisvol: ‘quiet luxury’ is volgens kenners dé trend van het jaar.

In al hun onopzichtigheid schuilen er in de out­fits van de Roys niet mis te verstane signalen, over de onderliggende machtshiërarchieën en de intenties en besognes van de protagonisten. Zo komt rijkeluiszoon Logan ermee weg om in alle nonchalance géén das of kostuumjasje te dragen. Lak hebben aan alle heersende kledingvoorschriften kan alleen als je rijkdom en macht nooit bedreigd worden. Dat, in tegenstelling tot een personage als Tom Wambsgans, ‘aangetrouwde familie’, die niet kan wegsteken dat hij op een lager echelon meespeelt: ‘Zijn schoenen blinken net te hard’, verklapt Michelle Matland, de costume director van ‘Succession’ in The Guardian. Hoeveel geld de overambitieuze Wambsgans ook besteedt, toch wordt hij door zijn eigen vrouw en schoonbroers bespot om zijn iets te opzichtige donzen Moncler-gilet en zijn kostuums die net niet de ‘je ne sais quoi’ uitstralen die de Roys met de paplepel hebben meegekregen. Matland omschrijft de stijl van de Roys als ‘antibling’, maar in die schijnbare soberheid schuilt evengoed een grote dosis snobisme. Omdat alleen de incrowd die verfijning echt kan vatten, als een geheime code die je als buitenstaander nooit echt onder de knie krijgt. De grootste faux pas is te hard je best doen. ‘Het gaat zelfs om iets subtiels als de dikte van een krijtstreep op een pak’, zegt Matland.

Het monstersucces van ‘Succession’ toont nog eens aan hoe verslingerd we als kijkers zijn aan verhalen die zich afspelen in de speeltuin van de allerrijksten. We smullen van saga’s over bedrog, machtswellust, corruptie, hebzucht, in een foto­geniek decor van penthouses, privéjets en luxeyachts.

‘Wealth porn’ is een genre op zich geworden: zo bewijzen ook populaire reeksen als ‘Suits’, ‘Billions’ of ‘Industry’, die zich allemaal afspelen in de duisterste hoekjes van de haute finance van New York en Londen. Maar het beklijvende van ‘Succession’ is dat niemand lijkt te genieten van die bodemloze rijkdom. We zien een personage als Lukas Mattson – in versleten T-shirt, chino’s en badslippers – zuchten dat hij zich verveelt, in zijn villa aan het Comomeer. Voor een miljardair als Logan Roy is niets zo chic als verklaren dat hij niet van spullen houdt, en zijn neus ophalen voor een Patek Philippe-horloge dat hij cadeau krijgt.

Daarmee schetst ‘Succession’ een zeitgeist die in schril contrast staat met de opzichtige jarentachtigglamour van tv-reeksen als ‘Dallas’ of ‘Dynasty’. Of, om minder ver terug te gaan in de tijd: vergelijk de sombere garderobe van de ambitieuze Siobhan ‘Shiv’ Roy met de exuberante out­fits van Carrie Bradshaw in ‘Sex and the City’. Twee leeftijdsgenoten in peperdure designeroutfits, die een heel verschillend luxeleven leiden in New York. Een kwarteeuw geleden werd een vrouw uitgeroepen tot rolmodel door in een roze tanktop en een korte tutu over straat te huppelen. De hoogdagen van Carrie waren één grote ode aan het hedonistische leven, in clashende prints van Galliano, Vivienne Westwood en Roberto Cavalli. Vandaag toont het kleine scherm ons als stijlicoon een bikkelharde carrièrevrouw die met antiblingoutfits macht en respect afdwingt.

Of, nog een vergelijkende casestudy die de veranderende sign of the times zichtbaar maakt: vergelijk de Gucci-loafers met opzichtig zilveren paardenbitlogo van Jordan Belfort, de flamboyante zakenboef uit ‘The Wolf of Wall Street’, met de onopvallende suède loafers van Loro Piana waar Kendall Roy mee door het leven sloft. Beide designeritems met een gelijkaardig prijskaartje, maar de tweede zijn alleen voor de incrowd herkenbaar. ‘Deze loafers ademen een bepaald soort ingetogen ‘het kan me niets schelen, maar eigenlijk wel’-stijl, zo schreef de Financial Times in een artikel getiteld ‘The rise of the ‘stealth wealth’ slipper’.

Stealth wealth (letterlijk ‘heimelijke rijkdom’) is vandaag het codewoord: wie écht veel geld heeft – de één procent van de één procent – verkiest een leven onder de radar. Discretie, security en privacy zijn de nieuwe statussymbolen. Exit: designertassen met zichtbaar logo, blitse auto’s of opvallende juwelen. Pour vivre heureux, vivons cachés. Letterlijk: de nieuwste luxevilla’s liggen half ondergronds, met als belangrijkste criterium dat ze niet op Google Street View te vinden zijn.

Pronken met weelde is onkies geworden, zo verzucht ook Bobby Axelrod, de corrupte hedgefundmanager die de protagonist is in die andere succesvolle ‘wealth porn’-reeks ‘Billions’: ‘Vroeger was er respect voor de man in de limousine. Iedereen wilde zijn zoals hij. Vandaag wordt hij met eieren bekogeld.’

Zo zijn ‘stealth spending’ en ‘quiet luxury’ dus dé modetrend van dit jaar. De voorbije mode­weken kwamen de meest jubelende commentaren uit Milaan – lang gezien als het saaie, brave zusje in vergelijking met de avant-garde van Parijs en de creativiteit van Londen. Het publiek is modemoe, in een wereld van fast fashion, TikTok­trends en Balenciaga-logomania. Het waren discrete merken als Bottega Veneta en Max Mara die in al hun ingetogenheid net de show stalen, omdat ze kunnen terugvallen op de kwaliteit van luxematerialen en een degelijke snit. ‘Het zijn kleren die niet roepen, maar fluisteren’, schreef The New York Times. ‘In economisch onzekere tijden kan het ongemakkelijk aanvoelen om met je beschikbare inkomen op je lijf rond te lopen.’