Dj en autofreak Carl Cox | ‘Ik wil de snelste dj ter wereld worden’

De vlam sloeg naar eigen zeggen begin juli vorig jaar over, toen hij geboekt was als deejay op de Extreme E-race in Sardinië. Cox was zo onder de indruk van het gebeuren dat de stap naar een eigen renstal relatief klein was. Bovendien had hij sinds 2013 al een eigen motorsportteam, actief in motorcross, sidecarracing en dragracing. Maar tien jaar later vond hij de tijd rijp voor een investering in de cleanste racediscipline van het moment.

Extreme E, met de E van elektrisch en ecobewust, want in de nieuwe sport racen elektrische SUV’s offroad op afgelegen plekken waar de klimaatverandering erg voelbaar is. De epische wedstrijdbeelden doen aan de Dakar Rally denken, maar dan zonder de uitlaatgassen. De organisatoren willen sensibiliseren voor de klimaatproblemen, waar we allemaal mee te maken krijgen. Ze werken samen met wetenschappers en lokale milieu­organisaties om de voetafdruk van de races zo klein mogelijk te houden. Al kan de vraag gesteld worden of je die afgelegen stukken natuur in Groenland, Brazilië of Senegal niet beter met rust laat in plaats van er een rondrijdend circus te laten passeren.

Extreme E, met de E van experimenteel ook. Na twee seizoenen veranderen de koersregels én racelocaties nog continu. Wat wél een constante is: de discipline heeft tractie bij celebrity’s met een zware voet en de (ex-)F1-wereld. Dit weekend starten in Saoedi-Arabië zowel ex-formule 1-wereldkampioenen Jenson Button en Nico Rosberg met een eigen Extreme E-team. Ongewild kampt Rosberg opnieuw met zijn vroegere teamgenoot én grote rivaal Lewis Hamilton. De zevenvoudige wereldkampioen formule 1 Hamilton is eveneens eigenaar van een team, ‘X44 Vida Carbon Racing’. Zijn ploeg, met rally-icoon Sébastien Loeb in dienst, won vorig jaar de titel na een turbulente slotrace in Uruguay.

Minstens evenveel aandacht trok Loebs copiloot Cristina Gutiérrez: een Spaanse tandarts die zich op korte tijd opwerkte tot een toptalent. Want ook dat is Extreme E: niet met de E van exclusief, maar de I van inclusief. Bij elk team moet de piloot of copiloot een vrouw zijn. Eindelijk, zou je dan denken. Waarom zou racen een mannending moeten zijn?

Hamilton, Button en Rosberg rijden zelf niet mee, daarvoor zijn de parcours te extreem en de risico’s te groot. Carl Cox ook niet. Al kriebelt het ongetwijfeld wel om achter het stuur te kruipen. De Brit is niet alleen sinds de jaren 80 een legende in de elektronische muziek, hij is al minstens even lang een petrolhead met een ‘need for speed’. Voor hem dienen ‘records’ niet alleen om te draaien, maar vooral om te breken.

‘Ik groeide op in Zuid-Londen. Rally en motorcross keek ik altijd ’s zaterdags op televisie. Maar als jonge knaap ging ik vaak ook op het circuit van Brands Hatch naar de sidecarraces. De vader van een van mijn vrienden was automecanicien, gespecialiseerd in Amerikaanse wagens. Hij nam ons maandelijks mee naar het circuit van Santa Pod in Northamptonshire om er naar de dragraces te kijken. Die auto’s die als een raket uit de startblokken schieten en na een paar seconden tegen waanzinnige snelheden hun parachute laten opengaan: dat vond ik ongelofelijk. Die fascinatie is nooit meer weggegaan.’

Met zijn eerste centen die hij als deejay verdiende, begon Cox zelf oude auto’s te kopen om ermee te dragracen. Maximaal 40 tot 120 pond betaalde hij voor die wrakken. ‘Op de ‘Run What Ya Brung’-dagen mocht je met gelijk welke auto of motor op het circuit van Santa Pod. Die wagens zagen er niet uit aan de buitenkant, maar aan de binnenkant waren het beesten. Het enige wat ik toen wilde, was auto’s pimpen om er sneller mee te kunnen racen. Mijn doel was om de snelste deejay ter wereld te zijn.’

Cox zette, ondanks zijn forse gestalte, puike tijden neer. Hij behoort intussen tot de ‘6 seconds club’. Zijn snelste tijd was een quartermile (0,40 kilometer) in 5,9 seconden, goed voor een gemiddelde van maar liefst 404 kilometer per uur. ‘Als ik wat zou vermageren, zou ik nog sneller kunnen gaan’, zegt hij. ‘Bij het optrekken krijg je een G-kracht van 3,2 in je nek. En als de parachute opengaat, nog eens zoveel. Dat is kicken, ja.’

Cox behoort sinds juli tot de ‘club 60’. Daar hoorde een ‘epic birthday party’ bij, met de nodige celebrity’s uit de muziek- en autowereld. Weinig deejays van zijn leeftijd draaien inderdaad nog mee aan de absolute top. Cox staat nog steeds op plek 22 in de befaamde top 100 van DJ Mag. In 1997 was hij overigens de eerste nummer één ooit in die publieksranking.

Cox was toen al een legende met een ongeziene techniek: hij kon met vinyl op drie decks tegelijk draaien. Maar zijn strafste deejaystoot haalde hij uit op oudejaar 1999: hij slaagde er die nacht in om twee keer het nieuwe millennium in te luiden: de eerste keer op Bondi Beach in Sydney, de tweede keer op Hawaï, deejayend in een compleet andere tijdzone.

In 2001 werd ‘Coxy’ resident-deejay in Space, de legendarische megaclub op Ibiza. Vijftien jaar lang hield hij dat vol, tot de dancing van eigenaar veranderde. ‘De magie van Space, die kan nooit meer geëvenaard worden’, zei Cox achteraf. Nochtans draaide de Brit al op veel zottere locaties dan dat: van Glastonbury, de Love Parade tot Burning Man en Tomorrowland. Maar evengoed in het Britse Lagerhuis én in Stonehenge, voor vijftig technominnende druïdes.

Al die herinneringen haalt Cox op in zijn autobiografie, ‘Oh yes, oh yes!’. Dat is de orgastische catchphrase die hij te pas en te onpas in de microfoon roept op hoogtepunten in zijn deejaysets. ‘Die gewoonte stamt nog uit mijn raveperiode’, vertelt hij in het boek. Dat moet ongetwijfeld de ruigste tijd uit zijn deejaycarrière zijn geweest. Zo belandde hij ooit in de cel, nadat hij geboekt was voor een illegale rave in Abergavenny, Wales. Het feest bleek helemaal in scène gezet als undercoveroperatie van de politie. ‘Het ging van handen in de lucht naar handen op de rug’, aldus Cox.

De Brit begon zijn carrière op zijn zestiende braafjes met een mobiele discobar, waarmee hij schoolfuiven, danscafés en huwelijken plat speelde. ‘Op den duur organiseerde ik ook mijn eigen feesten. Ik merkte dat ik een fanbase had die me overal begon te volgen’, zegt hij. Om zijn platen te kunnen betalen, werkte hij in zijn beginjaren overdag nog als steigerbouwer bij een bouwfirma. Maar in 1984 besloot hij professioneel deejay te worden. Een financiële sprong in het duister, maar het bleek de juiste gok. Zeker toen Cox ook zelf muziek begon te maken en daarmee de charts haalde. Als zoon van een verloskundige en een buschauffeur met een bescheiden platencollectie groeide Carl Cox uit tot een van de meest succesvolle (en best betaalde) deejays ter wereld.

Met zijn dik verdiende centen sponsort hij niet alleen twee raceteams, die zijn naam dragen. Hij spekt er ook zijn verzameling van 180.000 vinyls mee. En hij blijft driftig vroemtuigen verzamelen: in zijn garage staan 85 exclusieve motoren, superperformante dragcars en tientallen oldtimers. Oh yes, oh yes!