Wat valt er nog te doen als je alle toppen al hebt gezien? Na de catwalks, het dolce vita en het Elysée keert Carla Bruni terug naar haar gitaar. Op haar nieuwe album ‘French Touch’ zingt ze voor het eerst Engelstalige covers.
Twee zoenen geeft ze me. Als twee vriendinnen die elkaar al heel lang niet meer hebben gezien, zo voelt het als ik binnenkom in haar suite. Parijs heeft deze dag uitgeroepen tot ‘jour de canicule’. De Franse hoofdstad zit in de wurggreep van een loodzware hitte als Carla Bruni haar intrek heeft genomen in Le Roch Paris, een hotel dat werd ingericht door haar vriendin Sarah Lavoine, op een boogscheut van de Jardin des Tuileries en het grote rad.
Bruni is gekleed in jeans en wit T-shirt. Geen make-up. ‘Bedankt voor je komst’, zegt ze. We kennen elkaar al sinds ‘Quelqu’un m’a dit’, het album dat ze helemaal alleen uitbracht en waarmee ze in 2002 naam maakte als singer-songwriter. Toen deden we het interview in haar flat in Saint-Germain-des-Prés, en het klikte meteen.
Tweede kans
Bruni’s verhaal is in veel opzichten opmerkelijk. De tijd dat ze in de pers kwam - en niet alleen de roddelbladen - met bekende mannen die voor haar vielen, ligt al lang achter ons. Acteurs, zangers of filosofen. Zelfs de president van Frankrijk viel voor haar: in 2008 trouwde ze met Nicolas Sarkozy. Ze werd een van de populairste ‘premières dames’ uit de geschiedenis. En slaagde er met het grootste gemak in om de flauwe grappen over haar privéleven - haar lange lijst minnaars, de cosmetische ingrepen aan haar gezicht… - uit te wissen.
Het lijkt wel alsof Carla Bruni een experte is in ‘tweede kansen’. Met een vingerknip stapte ze over van een leven als ‘première dame’ naar zangeres. Zoals ze eerder al had gedaan toen ze haar modellencarrière inruilde voor het muzikantenbestaan. ‘Ik grijp snel de kansen die ik krijg in het leven. En ik deins er niet voor terug om me in iets anders vast te bijten. Ik ben wel bang voor het gevoel dat je niets nog beleeft. Ik moest me vaak aanpassen, maar dat doe ik graag. Tegelijk ben ik ook een eenzaat. Als ik mijn echte aard liet begaan, zou ik wellicht mijn hele leven op dezelfde plaats blijven en hetzelfde doen. Daar hou ik eigenlijk nog het meest van, altijd hetzelfde doen: lezen, schrijven, slapen, nadenken... Omgekeerd heb ik het niet zo voor het jachtige, het opzoeken en ontmoeten: dat hoeft niet zo nodig voor mij. Ik denk dat ik mijn hele leven alleen met mijn gitaar had kunnen slijten. Ja, ik had best als een kluizenaar kunnen leven.’
Ik heb niets met de topmodellen van vandaag. Ik kan mezelf niet identificeren met een graatmager kind. Vooral niet als ik een duur product wil kopen. Of een antirimpelcrème.
Sinds ze uit het Elysée vertrok, lijkt het er in ieder geval op dat Carla Bruni een versnelling heeft teruggeschakeld. Alsof ze braver is geworden. Tijdens het interview heeft ze het geregeld over ‘mon mari’, haar echtgenoot. Op het album ‘Little French Songs’, dat ze in 2013 uitbracht, stond zelfs een liedje over hem. ‘Mon Raymond’ was grappig en tegelijk teder. Een song die destijds heel wat commentaar losweekte, maar vandaag nog maar een anekdote lijkt.
Made in Hollywood
Voor haar nieuwe album ‘French Touch’ schakelde Bruni niemand minder dan David Foster in als producer, de man achter de bestverkochte albums van Whitney Houston, Céline Dion en Madonna. Een tycoon, made in Hollywood. Voor Bruni, die tot voor kort alleen voor de artisanale aanpak koos, was het een serieuze koerswijziging. ‘Maar ook voor David Foster was het iets helemaal anders’, reageert ze. ‘Hij zei voortdurend dat hij de indruk had dat hij moest werken met de handen op de rug gebonden. Waarop ik antwoordde dat ik de indruk had dat ik met een groot orkest werkte, zozeer werden die liedjes geproducet. We moesten met onze manier van werken echt naar elkaar toegroeien.’
Bruni en Foster ontmoetten elkaar in Los Angeles. ‘Hij was naar een concert van me gekomen en de volgende dag zaten we samen in mijn hotel. Hij zei: ‘Ik wil graag een album met jou maken. Ik hou van je stem, maar zou je ook Engelse songs kunnen schrijven?’ Dat lukte me dus niet, schrijven in het Engels. Waarop hij voorstelde om een plaat met covers te maken.’
Dat is dus ‘French Touch’ geworden, hoewel er geen elektro op te horen is en Carla Bruni zich niet meteen op het terrein begeeft van… Daft Punk. ‘De titel is spontaan gekomen omdat je in die liedjes hoort dat ik geen Engelse of Amerikaanse ben. Een accent bijsturen is altijd moeilijk. Ik denk dat ik een licht Frans accent heb als ik in het Engels zing. De coach met wie ik samenwerkte, zei me dat ik dat accentje moest behouden, omdat het charme had. Dus besloot ik die Amerikaanse liedjes ‘op zijn Frans’ te brengen.’
Tweet van Jagger
Op de plaat laat ze haar ‘French Touch’ los op rockklassiekers en melancholische nummers van groepen als Abba en Depeche Mode. Liedjes waarop ze danste in haar tienerjaren of die ze later in haar leven ontdekte - songs in ieder geval waaraan een herinnering kleeft. Haar interpretaties van ‘Highway To Hell’ van AC/DC of ‘A Perfect Day’ van Lou Reed zijn 100 procent Bruni: gevoelig, en op een manier die haar zeer eclectische smaak verraadt. ‘Miss You’ van The Rolling Stones stopte ze bijvoorbeeld in een latino-discojasje. Mick Jagger, een van Bruni’s ex-liefjes, wist het te smaken en tweette: ‘I like the french touch you have given to it.’
De voorbije maanden werkte Bruni ook hard aan haar stem, opdat ze breder zou kunnen gaan. ‘Ik heb nu meer timbre dan in de tijd van mijn eerste platen. Beter aan mijn stem werken dan aan mijn gitaarwerk, vond ik. Ik dacht: zelfs als ik een gitaarsolo leer spelen, zal dat weinig veranderen aan mijn composities. Bovendien zijn er ontelbare topgitaristen die voor mij een solo kunnen inspelen.’
Uiteraard is het nieuwe album niet alleen voor de Franstalige markt bedoeld. Het lijkt er zelfs op dat Bruni zich met haar Engelstalige album wat afzet tegen de Fransen, die haar man tijdens de jongste presidentsverkiezingen helemaal lieten vallen. Misschien heeft ze met ‘French Touch’ de Amerikaanse markt in gedachten? ‘En waarom niet de Chinese?’, antwoordt ze gevat.
Hypnotiserend
Op de platenhoes draagt Bruni een hoed. Het doet een beetje denken aan Carly Simon, zeg ik haar. Ze antwoordt niet, maar zingt ‘You’re So Vain’. ‘Ik vind dat een geweldig lied. Het had best op mijn album kunnen staan, maar je moet natuurlijk kiezen. Die hoed is trouwens zeer seventies. ‘French Touch’ gaat ook over de Franse elegantie.’
Van welke muziek houdt ze helemaal niet, wil ik weten. ‘Ik heb het moeilijk met Amerikaanse r&b’, zegt ze. ‘Ik kan die songs simpelweg niet onthouden. Alsof er geen melodie in zit. Misschien is het dat waar ik niet van houd: liedjes die op geen enkele manier in me binnendringen. Ik hou van songs die je meteen kunt nazingen.’
Ik ben een eenzaat. Als ik mijn echte aard liet begaan, zou ik wellicht mijn hele leven alleen met mijn gitaar kunnen slijten.
Op de videoclip van ‘Miss You’ is Bruni te zien terwijl ze danst. ‘Jean-Baptiste Mondino, die de clip regisseerde, wilde heel trage bewegingen. Bewegingen die meegaan met de stem, en niet met het tempo van het liedje. De hele clip doet wat aan tai chi denken, zeer traag. Ik werkte daarvoor heel intensief samen met de choreograaf. Het resultaat is een bijna hypnotiserende clip. Mondino is een genie.’
Over haar talent als danseres verwacht ze niet meteen veel lof. ‘Ik dans een beetje zoals iedereen’, lacht ze. ‘Ik hou van natuurlijke dansers als Michael Jackson, Prince, Mick Jagger, Tina Turner. Van bewegingen die aan gymnastiek doen denken, moet ik niets hebben.’
Borsten en heupen
Van haar verleden als Franse first lady heeft ze geen spijt, vertelt ze. ‘Als vrouw van de president ben ik altijd heel vrij geweest, ik werd met rust gelaten. Intussen was ik gelukkig als ik mijn echtgenoot in actie zag. Maar nu ben ik ook tevreden dat het voorbij is, want ik heb geleerd dat de politiek brutaal en gevaarlijk is. Ik ben vooral blij dat mijn man die wereld achter zich heeft kunnen laten. Dus ja, ik ben blij dat ik niet langer de vrouw van de president ben. Hij heeft het nu veel rustiger. En een nieuw leven kunnen beginnen: het is niet iedereen gegeven. We zijn ons zeer bewust van ons geluk. Zowel hij als ik.’
Ik heb geleerd dat de politiek brutaal en gevaarlijk is.
Bella Hadid
Ook haar verleden als topmodel betreurt ze niet. Ze stopte op haar 28ste, op het hoogtepunt van haar modellencarrière, omdat ze ‘geen zin had om door Saint Laurent of Lacroix te worden ingeruild voor een 15-jarig meisje’. ‘Ik ga nog altijd naar defilés, ja’, zegt ze. ‘En ik ben nog altijd behoorlijk close met de couturiers en mannequins uit mijn tijd.’ Waarop ze klinkende catwalknamen laat vallen van vriendinnen die gebleven zijn: Naomi, Linda, Farida, Eva. ‘Ik hou van een uitspraak van Karl Lagerfeld: ‘Mode is niet moreel en ook niet immoreel, maar heilzaam voor het moreel’.
Dat ene zinnetje zegt het allemaal. ’Tussen de topmodellen van de jaren tachtig en die van nu zijn er ook grote verschillen, weet Bruni. ‘Wij waren een team. We waren heel verschillend. We waren gevormd. We hadden borsten en heupen. En we waren allemaal 25. Niemand van ons was 14 of 16, met uitzondering van Kate Moss die toen debuteerde. Dat was heel anders voor het publiek. Ik kan mezelf maar niet identificeren met een graatmager kind. Vooral niet als ik een duur product wil kopen. Of een antirimpelcrème.’
Op een lijnvlucht maakte Bruni onlangs kennis met Bella Hadid, hét it-model vandaag en ook - it’s a small world - de schoondochter van haar producer David Foster. Dat ze 50 miljoen Instagram-volgers heeft, toont volgens Bruni goed aan hoe het modellenbestaan de voorbije decennia is veranderd. ‘Ik vind het verbijsterend dat je als jonge meid 50 miljoen volgers kunt hebben’, zegt ze. ‘Alsof het niets is. De sociale media, dat is iets voor de jeugd.’
Zelf zit Bruni nog maar een goed jaar op Instagram. Ze post fotootjes van haar repetities, van vakanties op Corsica of van de dansles van haar dochtertje Giulia. Iets meer dan 140.000 volgers heeft ze intussen. Wie weet hoeveel miljoenen er dat worden wanneer ‘French Touch’ straks wereldwijd wordt gereleaset…
‘French Touch’ van Carla Bruni komt uit op 6 oktober bij Universal Music. 17 januari 2018 speelt ze een concert in De Roma in Antwerpen.