Sabato-journalist Sofie Neven geniet van de ultieme luxe: reizen zonder naar de klok te kijken, met de trein naar Bali. In deze 7e aflevering trekt ze door Kazachstan.
Trein gemist?
Met de trein naar de tropen | Etappe 1: van Brussel naar Boekarest
Met de trein naar de tropen | Etappe 2: van Boekarest naar Istanbul
Met de trein naar de tropen | Etappe 3: van Istanbul naar Erzurum
Met de trein naar de tropen | Etappe 4: van Erzurum naar Tbilisi
Met de trein naar de tropen | Etappe 5: van Tbilisi naar Baku
Met de trein naar de tropen | Etappe 6: van Azerbeidzjan naar Kazachstan
Reeks: ‘Met de trein naar de tropen’
In achttien uur vlieg je van Zaventem naar Bali. Maar wat als tijd geen rol speelt - de ultieme luxe - en de reis zelf het avontuur wordt? Vanuit de trein, bus of boot zie je landschappen en culturen langzaam verschuiven. Onderweg kun je schaatsen in Wenen, citytrippen in Istanbul of skiën in Kazachstan. Sofie Neven neemt je wekelijks mee op haar reis over land, van Brussel naar Bali.
Etappe 7: 55 uur met de trein door Kazachstan
Route: de nachttrein van Aqtau naar Almaty, Kazachstan
Van dinsdagochtend, 8.30 uur, tot donderdagmiddag, 16.08 uur, 55 uur en 38 minuten, ± 2.250 kilometer, Kazakhstan Train
In de supermarkt in Aqtau slaan we een voorraad fruit, noedels, snacks en havermout in. Morgenochtend nemen we de trein naar Almaty. We kennen het menu van het restaurant aan boord niet, dus nemen we het zekere voor het onzekere.
Een local spreekt ons enthousiast aan tussen de rayons: ‘Toeristen? Wat doen jullie hier? Hoe kan ik jullie helpen?’ Hij tipt zijn favoriete restaurant en raadt ons een wandeling aan langs de Kaspische Zee. Voor dat laatste passen we. Buiten is er een gure wind die aanvoelt als -8 °C. Op restaurant eten we als een koning. In de gym van het hotel compenseren we vijf dagen amper bewegen en een treinrit van tweeënhalve dag in het verschiet.
‘s Ochtends zet Yango, de lokale Uberchauffeur, ons af aan het treinstation, zo’n dertig minuten verder. Het interieur van de trein voelt moderner aan dan de nachttreinen die we in Europa namen. Digitale schermen in de wagon tonen het uur, de temperatuur en de locatie. Er is een kleine keuken met een pompbak, een microgolf en koud en heet water. De cabine zit slim in elkaar met kleine kastjes verborgen achter de hoofdsteunen en uitklapbare ladders. We krijgen een travelkit en een herbruikbare beker met een zakje thee en koffie in.
De eerste uren beweegt ons blauw bolletje tergend traag op Google Maps. Dit verklaart hoe we 55 uur zullen doen over 2.250 kilometer.
De Marsachtige landschappen in het westen in de Mangistau-regio zijn droog en half woestijnachtig met zanderige vlaktes en dorre struiken. Hier en daar duiken impressionante rotsformaties op.
‘Fanta, cola, limonade’: een vrouw rijdt met een karretje door de gangen en verkoopt frisdrank, noedels en versnaperingen.
Bij elke troep grazende kamelen maakt mijn hart een sprongetje. Hoe dichterbij, hoe beter. Ze zien er hilarisch uit.
Als de trein een langere stop maakt, haasten we ons naar buiten. Ik voel mijn benen bijna niet meer van al dat zitten. Passagiers kopen etenswaren in de kleine winkels langs de perrons.
De eerste sneeuw brengt verandering in het vlakke en dorre landschap. Dorpen lijken zich aan of af te kondigen door prachtige kerkhoven met mausolea die doen denken aan kleine kastelen.
‘Fanta, cola, limonade’, klinkt er opnieuw door de gangen.
We aperitieven in de bar, die met zijn lichtblauwe gordijnen en plastic hortensia’s heerlijk kitsch aanvoelt. Verandering is key om mijn perceptie van tijd te manipuleren. We zijn vijf uur verder!
In bed lijkt het alsof ik zelf op een kameel zit. We hobbelen, stoppen en gaan weer verder.
‘s Ochtends wordt er al druk geshopt. Kazachen komen langs bij elke couchette en verkopen snoep, kinderkleding, pyjama’s, juwelen, scheerapparaten en grote gerookte vissen. Taferelen bij het ochtendgloren die me doen lachen. Cyril vraagt waar we zijn. ‘Het landschap ziet er nog steeds hetzelfde uit’, zegt hij.
‘Fanta, cola, limonade’, klinkt er opnieuw door de gangen.
De steward stofzuigt onze wagon.
We rijden langs Aral. Ooit lag hier vlakbij het Aralmeer, een van de grootste meren ter wereld, dat door grootschalige irrigatieprojecten bijna volledig opdroogde en een zanderig landschap met roestende scheepswrakken achterliet. Dankzij herstelprojecten komen nu een deel van het Aralmeer en ook zijn vogels en vissen terug.
IJsvlaktes verraden dat er meer water is in deze regio. De zon tovert de steppes om tot een beige-lichtgouden landschap waar wilde paarden grazen. Dit moet de Kazachse steppe zijn, een van de grootste aaneengesloten graslanden ter wereld.
Het repetitieve went en maakt plaats voor het meditatieve. Ik kan alle gemiste uren bijslapen en mijn verlanglijstje van boeken verder afvinken. Dag twee verloopt beter dan dag één. We hebben een ritme gevonden en ik vind het heerlijk. ‘s Middags spelen we schaak, we gaan naar de restauratiewagen en kijken een film.
‘Het landschap is nu echt veranderd’, zegt Cyril de volgende ochtend. In de verte zie ik de eerste bergen met sneeuw opdoemen. Ze zullen alleen maar impressionanter worden. In Almaty bevinden zich de uitlopers van het Tiensjangebergte, waarvan de hoogste toppen, verder richting Kirgizië en China, tot zevenduizend meter reiken.
‘Fanta, cola, limonade’, klinkt er opnieuw door de gangen. Dit zal haar laatste keer zijn, denk ik. We komen bijna aan in Almaty.
